33
“ช่างมันเถอะ แกรีบจัดการกับกองผ้าที่ไหม้ให้เรียบร้อยก็แล้วกัน ฉันจะพาคุณยาไปพักผ่อน” แน่งน้อยค่อยๆ ประคองร่างของมายาที่เหมือนคนไร้ชีวิตจิตใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา กำลังจะก้าวเดินเข้าไปในบ้าน หากแต่เสียงหนึ่งที่ร้องทักมาทำให้ทุกคนหันไปมองต้นเสียง
“เกิดอะไรขึ้นครับนม...ใครเผาเสื้อผ้าครับ” อัศวินเอ่ยถาม เมื่อเห็นกองผ้าที่ถูกไฟไหม้เกือบหมด อีกทั้งสีดวงหน้าของมายาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
“หมาบ้าที่ชื่อแสงจันทร์มาอาละวาดที่นี่ค่ะ แถมยังมีสมุนที่ชื่อชบาเป็นกองหนุนด้วย” บัวเผื่อนพูดไปพรางเก็บซากเสื้อผ้าที่ไหม้ไฟไปด้วย อัศวินมองมายาด้วยความสงสารอยู่กับคนที่ทำตัวไร้หัวใจไม่พอ ยังต้องมาเจอนางมารไร้ยางอายอีก น่าสงสารจริงๆ
“ผมประคองคุณยาเองดีกว่าครับนม ท่าทางเธอกำลังจะเป็นลมนะครับ” อัศวินเสนอตัวเพราะสีหน้าของมายาซีดลงเรื่อยๆ ดวงตาทั้งสองเริ่มปิดลง ยังไม่ทันขาดคำร่างของมายาทรุดฮวบดีที่ลำแขนของอัศวินรับ
