ผมหันไปมองพวกผู้ชายที่มองมาที่พี่น้ำแน่นอนว่าพี่น้ำต้องเป็นจุดสนใจเพราะเธอไม่เคยแต่งตัวโชว์เนื้อหนังมาก่อน
ฉันเห็นเขากำหมัดแน่นเหมือนข่มอารมณ์โมโหเอาไว้เขาจ้องมาที่ฉันก่อนจะหันใบหน้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ตุบ
“โอ๊ย….เจ็บนะอาร์ทก็บอกไปแล้วว่าอาจารย์สั่งให้ไปสอน”
“พี่ก็ปฏิเสธไปสิ….ไม่เห็นเหรอพวกมันมองเหมือนจะกินพี่ทั้งตัวอยู่แล้ว”
“แล้วนี้….นายพาฉันมาที่ห้องนี้ทำไม” ฉันหันไปมองรอบๆ มันเป็นห้องทึบฉันจำได้ว่ามันคือห้องที่เขาจับฉันมาตอนแรก
“พี่ก็คิดสิครับ” เมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไรฉันจึงรีบวิ่งลงจากเตียงแต่อาร์ทจับฉันได้ทันเขาอุ้มฉันก่อนเหวี่ยงลงเตียง
“ถ้าหนีผมจะเพิ่มโทษให้พี่” ฉันมองไปที่อุปกรณ์บนโต๊ะที่ทั้งกุญแจมือผ้าปิดตาทั้งปลอกคอ
“อาร์ท….พี่ยังเจ็บอยู่นะรอยแดงยังไม่หายเลย”
“ไม่หายแล้วใส่ไปทำไมครับ” ใบหน้าของพี่น้ำซีดกลัว จำได้วันก่อนเธอแอบร้องไห้ด้วยวันนี้จึงไม่มีเข็มขัด
“ผมจะพยาย
