“……..” เสียงใคร นั้นใคร
ฉันค่อยๆ ลืมตาไล่ความมึนงงในหัวออกไปให้มันหมดแต่แล้วฉันก็รู้สึกเย็นๆ ที่เท้า
“……” น้ำแข็ง
ไม่รู้ว่าฉันหลับไปนานแค่ไหนเท้าของฉันที่ยืนอยู่บนก้อนน้ำแข็งมันแดงเพราะความเย็นจนรู้สึกเจ็บไปหมด
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ฉันรีบหันไปมองที่ต้นเสียง ไอ้โรคจิตนั้นวันนี้มันไม่ได้สวมหน้ากากเหมือนตอนแรก มันเปลี่ยนมาใส่ผ้าปิดปากสีดำพร้อมแว่นตาสีดำ
ฉันดิ้นไปมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมือทั้งสองที่ถูกมัดตึงไว้ไหนจะปากที่ถูกผ้าปิดไว้ไม่ให้พูดอีกฉันยกเท้าขึ้นจะถีบเขาแต่ก็ต้องชะงักเพราะรู้เจ็บที่ต้องยืนอยู่กลางก้อนน้ำแข็งเป็นเวลานานจนเริ่มมีเลือดซึม ฉันตวัดสายตาหันไปจ้องมองเขาอย่างหาเรื่อง แต่นั่นไม่ทำให้ฉันกลัวเท่าสิ่งของที่อยู่ต่อหน้าฉันตอนนี้ ข้างๆ เขาบนโต๊ะเล็กๆ มันเต็มไปด้วยอุปกรณ์ผ่าตัด ฉันพยายามที่จะหนีเขานั้นยิ่งทำให้เท้าฉันเจ็บขึ้นไปอีก
“ผมเตือนพี่แล้วว่าให้อยู่ห่างๆ มัน!”
อาร์ทลุกข
