รักอันตราย ของนายโรคจิต

คำเตือน

น้ำพูดในขณะที่เธอกำลังจัดโต๊ะน้ำจำเป็นต้องใส่ชุดที่ทางร้านที่จัดเตรียมไว้เสื้อเชิ้ตสีดำผูกเอวข้างๆ ทั้งยังต้องสวมใส่กระโปรงสั้นและรองเท้าส้นสูงที่เธอไม่ค่อยชอบเท่าไรนัก ผมที่ยาวของเธอถูกมัดจุกดูสวยงามเรียบร้อยใบหน้าที่ไร้การแต่งแต้มสีวันนี้ก็ดูโดดเด่นริมฝีปากก็อมชมพูหวาน

“จะว่าสวยก็สวยอยู่หรอกแต่ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นล่ะ” คราวนี้ฉันหันไปสบตากับป้อง เพื่อนร่วมงานของฉันเขาทำงานที่ร้านเหล้ามานานกว่าฉัน ทั้งยังมีนิสัยขี้แกล้งและชอบก่อกวนฉันอยู่เรื่อย

“เรื่องของฉัน”

“บอกหน่อยไม่ได้หรือไง”

ป้องเขาส่งยิ้มให้ฉันเวลาเขายิ้มมักมีลักยิ้มที่มุมปากทั้งสองข้างผมสั้นของเขาถูกปัดไปอยู่ด้านหลังทั้งยังมีรอยสักที่คอรูปดาวสีดำ เสน่ห์ของเขาสามารถเรียกลูกสาวเข้ามาในร้านได้ตลอด

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงประตูร้านก็ถูกเปิดออกลูกค้าเริ่มทยอยเข้าใช้บริการฉันรีบไปประจำตำแหน่ง แต่ฉันกับรับรู้ถึงสายตาของใครบางคน ฉันรู้ว่าใคร

และพอฉันตัดสินหันกลับไปมองก็ปรากฏชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ถนนฝั่งตรงข้ามเขาสวมเสื้อสีดำหมวดสีดำกำลังจ้องมองมาที่ฉันแต่ฉันเห็นใบหน้าเขาไม่ชัดเพราะรถที่วิ่งสวนกันไปมาทั้งยังมืดอีก มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งเหมือนถือบุหรี่ไว้อยู่ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมการทักทายด้วยการใช้นิ้วแตะริมฝีปากของเขา

“แก……” ฉันกำหมัดแน่น ก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปด้านนอกเขายังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

“น้ำเธอจะไปไหน?”

ฉันรีบหันไปมองป้องที่ตามฉันมาเมื่อไรก็ไม่ รู้ฉันรีบหันกลับไปมองที่เดิมตอนนี้เขากำลังจะสวมแว่นตาทั้งยังมีท่าทีกวนประสาทฉันด้วยการพ้นควันบุหรี่แล้วทำปากเหมือนจูบก่อนจะสวมแว่นตาแล้วเดินจากไป

“ปล่อยฉัน? .....นายไม่เห็นเหรอว่ามันกำลังจะไปแล้ว”

“มันไหน” ป้องหันไปมองตามฉันตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว

ฉันรีบเดินกลับเข้าไปในร้านเหมือนเดิม

“เธอยังไม่ตอบฉัน….เธอจะไปไหนและมันที่ว่าคือใคร” ป้องเขาเข้ามาคุยกับฉันด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่มีอะไรหรอก” ฉันรีบแก้ตัวจะบอกเขาไปไงล่ะว่า ตอนนี้มีไอ้โรคจิตตามติดฉันอยู่

“มี? ....ต้องมีแน่ๆ บอกฉันมาเถอะฉันพร้อมที่จะช่วยเธอ”

“ช่วย…กรุณาไปทำงานของนายด้วย” ฉันหันไปเขา ป้องทำหน้าไม่พร้อมใจแล้วเดินออกไป

กริ๊ง

เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นฉันหันไปมองลูกค้ากลุ่มใหม่ นั้นทำให้ยิ้มเยาะตัวเองเบาๆ กลุ่มที่ว่านี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากกลุ่มคนดังหนุ่มฮอตที่ไม่เคยมาสักครั้งแต่ไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้ถึงมาได้นี้ที่น่าแปลกไปกว่านั้นหมิวจะตามอาร์ทไปทุกทีเลยหรือไง และไม่รู้ฉันต้องทำไมถึงได้โชคร้ายนัก เด็กเสิร์ฟทุกคนต่างก็วิ่งวุ่นไปหมดยกเว้นฉัน ฉันถอนหายใจเพื่อให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปหาพวกเขา

“รับอะไรดีคะ”

“อ้าว….น้ำนี่เธอ”

“ไง”

น้ำยิ้มแห้งๆ ให้บอยที่มองเธอตั้งหัวจรดเท้าก่อนจะทำสีหน้าตกใจกันหมดกลุ่ม

“พี่น้ำ”

“นิ….จะตกใจกันไปไหมไม่เคยเห็นหรือไง”

“ไม่เคย….ฉันไม่เคยเห็นเธอในลุคนี้”

“ไม่เห็นจะแปลก?” ฉันหันไปมองอาร์ท

“...” เขาพูดทั้งที่ไม่ได้หันมามองฉันด้วยซ้ำ

“มีผู้หญิงที่ไหนบ้างที่ไม่ชอบโชว์”

“เหอะ” ไอ้เด็กนิ นี่เขาจงใจด่าฉันอยู่ใช่ไหม ฉันหันไปมองหมิวที่แต่งตัวมิดชิดเธอทำตาโตจ้องมองที่ฉัน

“ขอโทษนะ…ฉันจะทำอะไรจะแต่งตัวแบบไหนจำเป็นต้องถามนายด้วย?”

อาจเพราะความเครียดที่สะสมมาทำให้ฉันพูดออกไปโดยไม่ทันคิด

“ที่นี่คือร้านเหล้าและมันก็สำหรับผู้ใหญ่เขาเที่ยวกัน….เด็กอย่างพวกนายควรกลับไปทำการบ้านที่บ้านนู้น”

ได้ผลอาร์ทเขายอมหันมามองฉัน ด้วยแววตากก้าวร้าว

“เห้ย…น้ำเด็กมันแค่แซวขำๆ”

“แต่ฉันไม่ขำ….ป้อง” ฉันเรียกป้อง

“มีอะไร”

“โต๊ะนี้ของนาย”

“น้ำ…เดี๋ยวน้ำ”

“จะรับอะไรดีครับ” บอยที่กำลังจะตามน้ำต้องชะงักเพราะป้องเขามาขว้าง ทั้งสองจ้องมองกันอย่างหาเรื่อง ในขณะที่น้ำจ้องมองไปที่อาร์ทและเขาก็จ้องมาที่เธอ

“…” เหอะ จะทำอะไร แต่งตัวแบบไหนจำเป็นต้องถามนายด้วย แล้วผมจะทำให้พี่ได้รู้ว่า มันจำเป็น!

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ป้องเขาเดินมาหาฉันที่กำลังทำความสะอาดโต๊ะ

“เธอมีปัญหาอะไรกับลูกค้ากลุ่มนั้น….ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาเป็นหนุ่มฮอตของมหาลัยไม่ใช่เหรอ”

“อืม….แค่พูดไม่เข้าหูฉันนิดหน่อย”

“เหนื่อยหน่อยนะวันนี้ดื่มกันไหม?” ฉันหันไปมองป้องที่ชูขวดเหล้าให้ฉันดู

“เอาสิ”

เราสองคนชนขวดกันก่อนจะยกขึ้นดื่ม เพราะมันเป็นธรรมเนียมของทางร้านทุกคนต้องดื่มหนึ่งขวดก่อนเสมอ

“…” อีกแล้ว เมื่อฉันกำลังถูกมองอีกแล้ว

น้ำกวาดสายตามองไปทั่วร้านเพื่อหาไอ้โรคจิตแต่แล้วเธอก็ต้องมาหยุดที่อาร์ทเขากำลังจ้องมองที่ฉันด้วยสายตาคู่นั้นที่เหมือนไอ้โรคจิตนั้น เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแต่สายตาก็ยังคงมองที่ฉัน

“...” ทำไมอาร์ทต้องมองฉันอย่างนั้นด้วย อ่อ คงโกรธอยู่ละสิ

หลายชั่วโมงผ่านไปนี้ก็ใกล้เวลาปิดร้านแล้วฉันหันไปมองกลุ่มของบอย

“นิ….หมิวชอบอาร์ทเหรอ”

ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องได้ยินทั้งที่ในร้านเสียงออกจะดัง หมิวไม่ตอบอะไรนอกจากทำเขินอาย เธอรีบยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่ม หมิวและอาร์ทฉันได้ยินมาว่าพวกเขาเป็นญาติที่ห่างๆ กันหมิวเป็นพี่น้องทางพี่สะใภ้ของเขา

“ชอบก็บอกมาเถอะ….ตัวติดกันขนาดนี้” ยูโรแซวเขาหันไปมองอาร์ทที่ถือแก้วเหล้าไกว่ไปมา

“แล้วมึงล่ะอาร์ท”

ผมแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมด ตอนนี้ในหัวผมมันกำลังคิดที่จะสั่งสอนพี่สาวตัวดีของผมที่กำลังนั่งคุยอยู่กับไอ้ป้อง ผู้ชายด้วยกันมักดูออกว่ามันชอบพี่น้ำเหมือนกัน

ฉันก้มลงกดดูเข้าไปดูเมื่อมีคนส่งรูปภาพมาให้

จากไอ้เลว

มันคือภาพของฉันกับป้องที่กำนั่งคุยกันอยู่ในร้านฉันกำมือถือแน่นแล้วรีบเดินออกไปหลังร้านเพื่อโทรหาเขา

“ดีใจจังที่พี่เป็นฝ่ายโทรหาผม”

“แกคิดจะทำอะไร….แกคิดจะทำร้ายป้องใช่ไหม”

“อยู่ให้ห่างจากมัน!” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง

“นิ….เขาไม่เกี่ยวนะ”

“ผมบอกว่าอยู่ให้ห่างจากมัน….อย่าขัดคำสั่งผมพี่เข้าใจใช่มั้ย?”

เขาตัดสายฉันทิ้งไปนานแล้ว ฉันค่อยๆ หันไปมองลูกค้าในร้านที่กำลังทยอยกลับ

เท้าเล็กถอยหลังสองสามก้าวเพื่อตั้งหลัก สายตาของเธอยังคงจ้องมองเข้าไปในร้านปากก็พร่ำพึง

“เขาอยู่ในร้าน….เสียงเมื่อกี้เหมือนเขาอยู่ในร้านแล้วใคร”

ฉันวิ่งไปที่หน้าร้านลูกค้าทุกคนเดินออกมารวมทั้งกลุ่มของบอยทุกคนดูปกติหมด

ตุบ

ฉันรีบหันไปมองคนที่ชนไหล่ฉันแต่มันมีเยอะเกินไปทำให้ไม่รู้ว่าใครชน ฉันกลัวและกลัวมากฉันหันไปมองป้องที่กำลังจะปิดร้าน ถ้าเกิดฉันไปคนเดียวละฉันจะโดนเขาจับตัวไปอีกรึเปล่า และถ้าฉันให้ป้องช่วยล่ะเขาจะปลอดภัยไหม

“น้ำเธอเป็นอะไร….หน้าซีดๆ นะ” ป้องเขาถามฉัน

“นะ…นายช่วยไปส่งฉันหน่อยได้มั้ย”

“ได้สิ”

“……..” อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันอุ่นใจเมื่อมีคนอยู่ใกล้

ป้อง ผมนิโคตรดีใจเลยที่น้ำขอให้ผมไปส่งเธอ แต่ทำผมถึงรู้สึกเหมือนว่าเธอกลัวอะไรสักอย่าง

“ให้ขึ้นไปส่งมั้ย” ผมมองไปที่น้ำ

“ไม่ต้อง….ส่งแค่นี้พอ”

หมับ น้ำหันกลับมามองที่แขนป้องจับแขนเธอไว้แน่น เขาดูเปลี่ยนไป

“มีอะไร” ฉันถามป้อง เขาไม่พูดอะไรก่อนจะยอมแขนฉัน

“มีอะไรก็โทรมาหาฉันได้ตลอดนะ”

“อืม”

ป้องมองไปที่แผ่นหลังของน้ำ ความจริงแล้วเขาอยากบอกว่ารักเธอแต่กลัวว่าน้ำจะไม่ได้คิดเหมือนเขาและความสัมพันธ์ของเขาอาจจะแย่ลงไปกว่าเดิมก็ได้

น้ำที่กำลังเดินไปที่ห้องเธอ รู้ว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังเดินตามเธอมาหญิงสาวแอบกลืนน้ำลายลงคอยิ่งเธอก้าวไปข้างหน้าก็ได้ยินรองเท้าดังมาจากข้างหลังไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ไฟที่ชั้นของเธอถึงได้ดับ ร่างบางรีบเปิดไฟมือถือเพื่อค้นหากุญแจห้องที่อยู่ในกระเป๋าก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเงาที่สะท้อนอยู่ที่ประตูหนึ่งในเงานั้นไม่ใช่ของเธอ

“ช่วย….อืมม”

เธอพยายามดิ้นขัดขืนและสู้เขาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เธอหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา อาร์ทก้มลงใช้นิ้วมือลูบไปริมฝีปากบางที่ถูกแต่งแต้มก่อนจะก้มลงจูบ

“ผมเตือนพี่แล้วนะ”