“ฉันไม่คิดเลยนะว่าพี่คีจะเป็นผู้ชายแบบนั้น เขาโหดร้ายกับเธอมากเกินไปแล้วนะ”
“อย่าพูดชื่อเขาให้ฉันได้ยินอีกได้ไหม ฉันไม่อยากฟัง ฉันเกลียดเขา”
“แต่ถึงยังไง เธอก็ต้องแต่งงานกับเขาใช่ไหม”
รุจิกานต์ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น จนภีมนาราหยุดพูดไปในที่สุด จนกระทั่งถึงบ้านหลังเล็กๆที่ภีมนาราซื้อเอาไว้เพราะเห็นว่าอยู่ในทำเลดี
“ถ้าเธอยังไม่อยากกลับไปเจอหน้าใคร ก็อยู่บ้านหลังนี้ไปก่อนนะ โอเคไหม”
รุจิกานต์พยักหน้า
“งั้นเดี๋ยวเราไปหาซื้อของกินวันนี้ แล้วก็ไปเอาเสื้อผ้าของฉันที่บ้านก่อน เดี๋ยวเราค่อยวกกลับมาใหม่”
“ขอบใจนะแนช ถ้าไม่มีแก ฉันก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรน่า เราเป็นเพื่อนรักกันนี่ ถ้าฉันไม่ช่วยแก แล้วใครจะช่วยแกจริงไหม”
รุจิกานต์ค่อยยิ้มออกมาได้ กับมุกแป๊กๆของภีมนารา
แล้วภีมนาราก็ขับรถวกกลับมาเอาเสื้อผ้าให้ตนเองสามสี่ชุดแล้วก็เตรีย
