หลังจากอาหารมือเช้าแสนกร่อยผ่านพ้นไป ใบหญ้าเลือกที่จะขังตัวเองอยู่แต่ภายในห้องนอน ไม่อยากออกไปเผชิญหน้ากับเขาหรือใครทั้งนั้น ยุติความคิดที่จะหนีไปจากเขาอีก ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจเกินกว่าที่เธอจะรับมือไหว หากยังคิดหนีอีกในครั้งหน้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะยังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้อีกหรือเปล่า มัวแต่คิดอย่างหวาดกลัวจึงไม่ทันสังเกตเห็นคนที่เธอกำลังนึกกลัวนั้นได้เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ
“ไง ชอบของขวัญที่ฉันให้หรือเปล่า” เสียงทุ้มลึกเย้ยหยันอยู่ในที คนได้ยินเสียวสันหลังวูบ ขนลุกตั้งชันขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว มือทั้งสองยกขึ้นกอดอกโดยอัตโนมัติ แต่ยิ่งเงียบอีกคนก็ยิ่งโกรธ
“ฉันถามได้ยินไหม” เสียงตะคอกดังลั่น ก่อนจะลุกขึ้นกระชากเจ้าของร่างบางเข้ามาให้เผชิญหน้ากัน
“ได้ยินค่ะ แต่ว่าฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคนอย่างคุณ” ถึงแม้จะถูกเขาบีบต้นแขนของตัวเองเอาไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บขึ้นมาตุบๆ แต่หญิงสาวก็ไม่อยากตกเป็นเบี้
