ความทรงจำครั้งสุดท้ายที่รู้สึกได้ คือกลิ่นฉุนของบางอย่างโชยมาพร้อมกับมือใหญ่ของใครบางคนโปะผ้าขาวกลิ่นฉุนจัดลงมาบนจมูกของเธอ หญิงสาวได้แต่ไขว่คว้ามือของตัวเองไปยังกฤษกรณ์ให้ช่วยเหลือ แต่ภาพที่เห็นก็เป็นเพียงปีศาจร้ายตนหนึ่ง กำลังแสยะยิ้มกอดอกยืนดูอยู่ด้วยความสะใจ ก่อนสติสัมปชัญญะจะค่อยๆ ดับวูบลง หญิงสาวลืมตาขึ้นเต็มดวงแล้วลุกขึ้นจากที่นอนอย่างช้าๆ บางอย่างทำให้รู้สึกว่าไม่เหมือนเดิมเพราะชุดที่สวมใส่หลุดลุ่ย รีบก้มต่ำลงมอง
“กรี๊ดดด!!!”
เสียงร้องของหญิงสาวดังลั่นขึ้นในรุ่งเช้าของอีกวัน ทั้งนางเบญจมาศและดารารัตน์ต้องวางมือจากอาหารที่กำลังทำกันอยู่ เพื่อวิ่งขึ้นไปดูบนบ้านว่าเกิดอะไรขึ้นคนด้านบนถึงกรีดร้องโหยหวนแบบนั้น และภาพที่ทั้งคู่เห็นก็คือ ใบหญ้ากำลังนั่งหอบหายใจถี่ๆ อยู่กลางเตียงนอน แววตาแสดงออกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองหยาดน้ำตาก็หลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ปล่อยเ
