ตอนที่ 6...
3063 คำ
“แน่ใจหรือเปล่าครับ” พศวัตต้องการแน่ใจว่าคำตกลงรับข้อเสนอของลลดาเมื่อครู่ เธอพูดออกมาจากสติที่ยังเต็มร้อย
“แน่ใจค่ะ” เธอยืนยัน ทำหน้ามาดมั่น ตรงข้ามกับใจที่อยากตบปากตัวเองสักสิบทีที่ไม่ทำตามที่คุยกับพลาธิป แถมยังไม่ได้ปรึกษาหารือเพื่อขออนุญาต แต่ที่ทำแบบนี้เพราะมีเหตุผล ไม่ใช่ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรือเกิดพิศวาสพศวัต
สิบชั่วโมงก่อนหน้า...
ลลดาใช้เวลาว่างหลังเลือกเรียนไปหาบวรยศที่บ้าน แวะเวียนไปดูตามหน้าที่ลูกสาวว่าพ่ออยู่ดีมีสุขหรือไม่ เพราะการได้ยินเสียงผ่านโทรศัพท์กับอ่านข้อความนั้นเทียบไม่ได้กับการได้เจอหน้ากัน ทว่านี่เป็นอีกครั้งที่เข้ามาในรั้วแล้วเจอชายฉกรรจ์อยู่ด้านใน เธอภาวนาขอให้คนเหล่านี้เป็นตำรวจ เป็นเพื่อนร่วมงานของพลาธิป แต่กลับต้องผิดหวังเมื่อพวกเขาไม่ใช่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์
“หลิง! มาทำอะไร!” บวรยศตกใจ หากลูกมาหาวันอื่น แน่นอนว่าผู้เป็นพ่อต้องดีใจเป็นแน่แท้ แต่ลูกสาวมาผิดวัน ดันเจอเจ้าหนี้มาทวงเงินถึงบ้าน
“พ่อติดเงินพวกคุณเท่าไหร่คะ” บุตรสาวที่เริ่มเคยชินกับการถูกทวงเงินเอ่ยถามอย่างไม่เกรงกลัว
“หนึ่งแสน”
“หนูขอจ่ายครึ่งหนึ่งของก่อนได้ไหมคะ”
“จ่ายครึ่งหนึ่งของเงินต้นหรือเงินดอกล่ะ”
“แล้วหนึ่งแสนนี่เงินต้นหรือเงินดอกคะ” ลลดาไม่ได้ยอกย้อน แค่ถามให้หายสงสัย
“เงินดอก ถ้ารวมต้นกับดอก ต้องจ่ายสามแสน” คนทวงไม่พูดเปล่า เดินเข้ามาใกล้ แถมยังทำหน้าหื่น ปานจะกลืนกินหญิงสาวไปทั้งตัว
“ทั้งตัวหนูมีห้าหมื่น หนูจ่ายเท่านี้ก่อนได้ไหมคะ”
“ไม่อยากได้เป็นเงินแล้วสิ อยากได้ลูกสาวลูกหนี้มากกว่า ไปพักกับพี่สักสามสี่คืน เงินแสนจะกลายเป็นโมฆะ สนใจไหมจ๊ะ”
ลลดาทำหน้านิ่ง ไม่ทุกข์ร้อน ไม่สนมือหยาบที่ลูบลงบนแขน ไม่อยากทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดจนต้องล็อกตัวพ่อที่พยายามจะเข้ามาช่วยแน่นกว่านี้
“ขอบคุณที่ยื่นข้อเสนอนะคะ แต่หนูอยากใช้หนี้เป็นเงินก่อน ถ้าจนปัญญาจริง ๆ หนูจะคิดถึงพี่เป็นคนแรกค่ะ”
“เยี่ยม!” คนฟังตบเข่าฉาด ถูกใจไม่ใช่น้อย ที่สาวสวยรู้จักทางหนีที่ไล่ รู้จักพูดเอาใจ ไม่เหมือนคนพ่อที่ตอนขอยืมเงินแทบก้มกราบ แต่พออับโชคจากการพนันก็ลืมวันเวลาที่ตกลงว่าจะคืนเงิน แทนที่จะบอกกล่าวขอความเห็นใจ แต่ไม่ติดต่อมาเจรจากับเจ้าหนี้เลย
“แต่หนูต้องไปกดเงินก่อน ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ที่หน้าปากซอยมีธนาคารอยู่ พี่ไปรับเงินจากหนูตรงนั้นได้ไหมคะ”
“ได้สิจ๊ะน้องคนสวย” เขาพูดจบก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินไปหาบวรยศที่ถูกจับไว้ และปล่อยหมัดใส่หน้าคนแก่เต็มแรง
“พ่อ!”
ลลดารีบเข้าไปรับพ่อก่อนตัวจะตกลงพื้น เธออยากด่ากราด พ่นคำต่อว่าออกมาให้หนำใจ แต่ติดที่ว่า... เรื่องทุกอย่างมีสาเหตุจากพ่อ พ่อคือคนผิด คนที่ถวายชีวิตให้การพนัน
“โอนเงินแล้วส่งสลิปมาแล้วกันนะจ๊ะ เดี๋ยวจะเสียเวลาทำแผลให้ไอ้แก่ที่ยังตัดขาดจากอบายมุขไม่ได้ แล้วอย่าคิดหนีไปไหน พี่ไม่อยากเสียเวลาตามหา เพราะมันจะทำให้พี่... โกรธ... มาก” เจ้าหนี้โยนนามบัตรไปให้ลลดา กระดาษแผ่นเล็กโดนผมและหล่นลงตรงหน้าอย่างพอดิบพอดี คล้ายมันต้องการเยาะเย้ยความบัดซบของชีวิต
“หลิง...” บวรยศพยายามยืนหยัด แต่หมัดหนักเมื่อครู่ทำให้ยังวิงเวียนจนต้องทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ เขาเดินตามลูกสาวไม่ได้ สองมือยื่นไปหวังจะไขว่คว้าแก้วตาดวงใจ ทว่าตัวลลดากลับห่างไปไกลเหลือเกิน
“พ่อมีเจ้าหนี้กี่คน นี่คนสุดท้ายหรือยัง จะมีใครมาทวงเงินที่บ้านอีกไหม” เธอถามพร้อมวางกล่องยา หยิบจับอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาทำแผลให้
“หมดแล้วลูก ไม่มีแล้ว”
“ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้ ที่เจ้าหนี้คนเก่าเขาไม่เอาพ่อเข้าคุก เพราะพี่ธิปขู่จะจับที่ปล่อยเงินกู้นอกระบบ คิดดอกเบี้ยเกินควร เขาเลยยอมปล่อยให้พ่ออยู่บ้านไปก่อน แต่พี่ธิปช่วยพ่อตลอดไม่ได้นะรู้ไหม แล้วดูสิ เงินที่หลิงได้จากการเป็นสายสืบ หลิงจะเก็บไว้ใช้หนี้เก่าที่พ่อก่อ แต่ยังไม่ทันได้ใช้ก็ต้องเอามาจ่ายหนี้ใหม่ มันถูกต้องเหรอพ่อ” ลลดาอดทนไม่บ่นไม่ได้ ทำไมไม่ให้ความร่วมมือกันบ้างเลย เงินที่พ่อไปกู้ยืมมา เธอไม่เคยได้ใช้เลยสักบาทแต่ก็ต้องมาช่วยใช้หนี้ แบบนี้มันยุติธรรมแล้วเหรอ
“พ่อขอโทษนะหลิง”
เธอถอนหายใจพร้อมปิดกล่องยา กลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล ทั้งรัก ทั้งโกรธ ปวดใจไปหมดแล้ว
“ถ้าไม่ช่วยหาเงินก็อย่าสร้างหนี้ให้หลิงเพิ่ม หลิงขอแค่นี้ พ่อทำให้หลิงได้ไหม” ลลดาเอ่ยถามแต่ไม่รอคำตอบ รีบหันหลังให้พ่อ หากช้ากว่านี้น้ำตาคงทำให้พ่อทุกข์ใจ สองเท้าก้าวเดินเร็ว ๆ ไปให้พ้นรั้ว เพื่อจะได้เช็ดน้ำตาบนสองแก้ม ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกความเข้มแข็งกลับคืนมา
“หนูคิดดีแล้วค่ะ หนูไม่เปลี่ยนใจ” ลลดาบอกพศวัตอีกครั้ง ยิ้มให้กว้าง ทำหน้ามีความสุข ให้สมกับที่จะได้ถูกเลี้ยงดู
“แล้วพอใจกับข้อเสนอของพี่ไหม”
“พอใจมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ใจดีกับหนูขนาดนี้” มีหรือจะไม่พอใจ ได้เงินเดือนเดือนละหนึ่งแสนบาท แถมไม่ต้องไปทำงานในอาบ อบ นวด แค่เก็บข้าวของ ย้ายไปอยู่ในรังรักที่เขาจัดเตรียมไว้ให้ ไม่นอกกายไปคบหากับผู้ชายคนอื่นและตั้งใจเรียนให้จบ
หนำซ้ำยังได้ฉวยโอกาสจากความใกล้ชิด สืบสาวเรื่องราวอันดำมืดไปรายงานพลาธิป งานง่าย ๆ สบายเหมือนได้เป็นเมียเจ้าของบ่อน้ำมันในประเทศแถบตะวันออกกลาง แต่ที่ทำหวาดเสียวจนท้องร้อนวูบวาบที่สุด ก็ตรงที่ยังไม่รู้จะเลี่ยงการตกเป็นเมียเขาด้วยวิธีไหนนี่สิ
“ถ้างั้น... พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์พอดี พี่จะมารับหลิงไปอยู่ที่คอนโดนะ คืนนี้หลิงพักผ่อน เก็บของใช้ที่จำเป็น แล้วสาย ๆ พี่จะมารับ”
“อ้าว...”
“งงอะไรครับ”
“หนูคิดว่า...”
“ยังครับ ยังไม่ใช่วันนี้” พศวัตเดาออกเธอคิดอะไร หน้าแดง ๆ ของลลดาบอกให้รู้โดยไม่ต้องพูดให้จบประโยค เธอเขินได้น่าเอ็นดู รู้สินะว่าต้องทำอะไรแลกกับเงินหนึ่งแสน แต่เขาไม่ได้หื่นขนาดนั้น ไม่ใจเร็วด่วนได้ ไม่หิวโหยถึงขั้นต้องขย้ำเหยื่อทันทีที่มีโอกาส ยังอยากทำความรู้จักผู้หญิงคนนี้ให้มากขึ้น
อยากรู้ว่าเธอเป็นใคร มีที่มาที่ไปแบบไหน เหตุใดเมื่อแอบมองจากรูเล็กลึกลับตรงประตูห้องพักเพื่อดูการทำงานเมื่อสองชั่วโมงก่อน ถึงไม่เห็นเธอนวดนาบเอาใจชาย แต่กลับเอนกายนอนหลับ แล้วปล่อยให้แขกนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนพื้น
ลลดาได้ยินแบบนั้นก็โล่งอก เผลอคลี่ยิ้มอย่างสบายใจ ขอบคุณสวรรค์มาก ๆ เลยค่ะ ที่มอบโอกาสให้รักษาความซิงไว้ได้อีกวัน
“พี่เปลี่ยนใจละ”
“เปลี่ยนใจเหรอคะ?”
“ครับ คืนนี้ขอนอนด้วยได้ไหม” พศวัตเห็นเธอดีใจที่จะได้แยกจากกัน สมองเลยพลันคิดแกล้งเด็กใหม่ที่ตอนนี้กลายเป็น ‘เด็กของวัต’ ให้ปวดหัวเล่น ๆ
“นอนที่หอหนูเหรอคะ”
“ใช่ครับ” เขาพูดจบก็ดับเครื่องรถยนต์ หลังจากติดเครื่องและเปิดแอร์เย็น ๆ ไว้คุยกับลลดาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน
“เอ่อ... ห้องหนูเล็กมากเลยนะคะ”
“หรือจะไปนอนห้องพี่ล่ะ” เขาหยิบกุญแจเตรียมสตาร์ทรถอีกครั้ง ทำเอาเธอถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว
“แล้ว... แล้วแต่คุณวัตค่ะ” เด็กของวัตหมดทางเลือก สถานที่ไม่สำคัญ ท้ายที่สุดก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี แต่เมื่อมือหนาวางลงบนแก้มและลูบไล้อย่างแผ่วเบา เหตุใดใจกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวความใกล้ชิด แบบที่คิดไว้ก่อนหน้า
“วันนี้หนูรับแขกกี่คน”
“...สองค่ะ” ลลดาพยายามไม่ให้เสียงสั่นแต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน การเต้นของหัวใจที่แรงขึ้น สั่นไหวมาถึงปากได้ไง
“เหนื่อยไหม”
“ไม่ค่ะ”
“ทำไมล่ะ ไม่ได้เอาใจแขกเหรอ” เขาโน้มหน้าเข้ามาถามใกล้ ๆ อยากมองให้ชัดว่าดวงตากับคำพูดนั้นจะโกหกอะไรหรือเปล่า
“วันนี้เจอแต่ลูกค้าแปลก ๆ ค่ะ”
“แปลกยังไงครับ”
“คนแรกเหมือนเขาจะเหงาเฉย ๆ ค่ะ บอกให้นั่งดูซีรีส์เป็นเพื่อน ไม่ต้องทำอย่างอื่นเลย”
“แล้วคนที่สองล่ะ”
“แขกทะเลาะกับแฟนมาค่ะ คุยโทรศัพท์กับแฟนตลอด เขาบอกให้อยู่เงียบ ๆ แต่หนูอยู่เงียบนานไปหน่อย เลยเผลอหลับไปบนเตียง แต่หลับไม่นานก็สะดุ้งตื่น เพราะเขาทะเลาะกันเสียงดังมากค่ะ”
ลลดาพูดความจริง แต่แต่งเรื่องให้สมเหตุสมผลขึ้นไปอีกนิดหน่อย เพราะพี่ตำรวจคนแรกชวนดูซีรีส์ระทึกขวัญระหว่างรอหมดเวลา ส่วนพี่ตำรวจคนที่สองทะเลาะกับคนรัก เพราะเธอไม่เชื่อว่าที่ต้องมาอาบ อบ นวด เพราะมาทำงาน ไม่ได้มาซื้อบริการแต่อย่างใด
พศวัตไม่แปลกใจที่ได้ยิน มีลูกค้าผู้ชายใจเปลี่ยวหลากหลายอารมณ์มาซื้อบริการ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่บางคนแค่เหงา แล้วต้องการอยู่กับใครสักคนที่ทำให้ไม่รู้สึกโดดเดียว ส่วนบางคนก็หมดอารมณ์เสพสุข เพราะถูกแฟนจับได้ หรือบางคนก็มาที่นี่เพื่อประชดประชันคนรัก แต่ยังลังเลว่าจะเชื่อเธอดีหรือไม่ ทว่าก็ตัดใจไม่คิดมาก เพราะคำบอกเล่ากับภาพที่เห็นจากการแอบดูและดวงตาแสนใสซื่อที่ส่งมานั้น เขาสัมผัสได้ว่าปราศจากซึ่งคำโกหกใด ๆ
“เตียงนอนบนห้องหลิงไม่ได้ใหญ่มาก มีพี่นอนเบียดคงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
ลลดาคลี่ยิ้มปกปิดความซวย ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยไอ้หลิง! พลาดแล้วที่บอกว่าไม่เหนื่อย ถ้าบอกว่าวันนี้ใช้ร่างกายอย่างหนักหน่วง ปวดเนื้อ ปวดตัวเหมือนถูกรถสิบล้อพุ่งชน เขาอาจจะปล่อยให้คืนนี้เธออยู่เพียงลำพัง แต่ ณ ตอนนี้คิดคำปฏิเสธไม่ได้ ปากจึงตอบกลับไปว่า...
“ไม่เป็นไรค่ะ นอนใกล้ ๆ กันก็อุ่นดี”
พศวัตยิ้มอย่างพอใจ แถมยังเผลอเม้มปาก เพราะสมองคิดถึงตอนที่ได้นอนกอดกับลลดา ที่บอกว่าไม่หิวโหย ตอนนี้คล้ายว่าความหิวจะทำงานอย่างหนัก ที่บอกจะไม่ขย้ำ ก็อยากใช้มือขยำเหยื่อที่ทั้งตัวมีแต่ส่วนน่ากิน และจะไม่ประวิงเวลารอช้า ก้าวขาลงจากรถ พร้อมโอบเอวบางของลลดามาไว้ในอ้อมแขนทันใด
“กูจะบ้าตาย” พลาธิปถึงกับถอนหายใจ สองมือกำพวงมาลัยไว้แน่น เขารีบขับรถมาหาลลดา แต่มาช้าเกินไป ยังไม่ทันจะได้ห้ามน้องสาว เธอก็ยอมให้พศวัตอิงแอบแนบชิดกายเสียแล้ว
“ปิดเครื่องทำไมหลิง!” ผู้กองหนุ่มเดินวนไปวนมาอยู่หน้าหอพัก จะอาศัยจังหวะที่ยามหลับแอบเดินเข้าไปก็ไม่ได้ คืนนี้พี่ยามคงกินกาแฟแทนน้ำเปล่า ตาสว่างแถมยังหัวเราะคิกคักกับคลิปตลก ไม่มีทีท่าว่าจะอู้งานเลยแม้แต่วินาทีเดียว
แต่เปิดโทรศัพท์มือถือเปิดไปก็เท่านั้น สำหรับลลดาในตอนนี้ ไม่มีอะไรน่าสนใจมากไปกว่าชายแปลกหน้าที่อีกไม่นานจะกลายเป็นคุ้นตา ที่กำลังถอดนาฬิกาวางลงบนโต๊ะที่ใช้ทำการบ้าน กินข้าว และอ่านหนังสือ ในสายตาของเธอ ทุกการเคลื่อนไหวของพศวัตช่างน่ามอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เข็มขัดถูกดึงออกจากขอบกางเกงสแล็กเข้ารูป ยามที่เขาปลดกระดุมสองเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ้ต และพับแขนเสื้อขึ้นมากองไว้ใต้ข้อศอกพร้อมกับส่งยิ้มมาให้นั้น ร่างกายเหมือนถูกหลอมละลาย อ่อนแรงจนแทบยืนไม่ไหว โชคดีใกล้ ๆ มีชั้นวางของตั้งเป็นหลักให้พักพิง
“หิวน้ำไหมคะ”
“ครับ” เขาตอบพร้อมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยนั่ง ปล่อยสายตามองร่างบางก้าวยาว ๆ ไปที่ตู้เย็น ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ยื่นมือไปรับขวดน้ำ ก่อนจะดึงคนที่กำลังจะเดินหนีมานั่งบนตัก ขยับตัวให้เธอได้นั่งบนต้นขาอย่างสบาย แขนหนึ่งข้างกอดเอวเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกน้ำขวดเล็กขึ้นดื่ม โดยที่หน้านั้นแนบชิดติดใบหูของลลดา
หญิงสาวทำอะไรไม่ค่อยถูก เธอนั่งตัวแข็งทื่อ โสตประสาทได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวทุกอย่าง ทั้งเสียงดื่มน้ำ เสียงลมหายใจของเขาที่ดังอยู่ข้างหู และสัมผัสได้ว่าเขากอดเอวไว้แน่นขึ้น... แน่นขึ้นเสียจนดิ้นหนีไปไหนไม่ได้เลย
“หลิงน่าสนใจมากเลยนะรู้ไหม” พศวัตไม่พูดเปล่า เมื่อมืออีกข้างไม่ต้องถือขวดน้ำให้เกะกะ มันจึงถูกใช้ปัดผมยาวสลวยไปอีกฝั่ง เพราะต้องการให้คอระหงส์ข้างที่อยู่ใกล้หน้าตัวเองนั้นปราศจากสิ่งใดบดบัง
“น่าสนใจยังไงเหรอคะ หลิงสวยสู้คนอื่นในร้านไม่ได้เลยนะ”
เขาได้ยินคำถามแต่ไม่พูดอะไร ไม่ใช่เพราะไม่อยากตอบ แต่ปากกำลังแตะลงเบา ๆ บนต้นคอ พร้อมกับที่ปลายจมูกสูดดมกลิ่นกลายสาวที่กำลังหลงใหล
“เงินที่หลิงหาได้จากงานนี้ มากกว่าเงินเดือนคนเรียนจบปริญญาตรีหลายเท่า พี่เลยชอบที่หลิงไม่ทิ้งการเรียน พี่ชอบที่หลิงไม่คิดจะทำงานนี้ไปจนตาย หลิงทำเพราะความจำเป็น”
“พี่ ๆ คนอื่นที่หลิงได้คุยด้วย เขาก็ทำเพราะความจำเป็น ถ้าเลือกได้ ไม่มีใครอยากทำงานแบบนี้หรอกค่ะ แต่มันเป็นงานเดียวที่ทำให้ลืมตาอ้าปากได้ในเวลาไม่นาน”
“พี่รู้... แต่ยังไงหลิงไม่เหมือนคนอื่นอยู่ดี คนอื่นทำให้พี่เป็นแบบนี้ไม่ได้” พศวัตพูดจบก็ดึงยางมัดผมที่อยู่บนข้อมือลลดามามัดผมเธอไว้ ก่อนจะเปลี่ยนให้เธอหันหน้ามาหา อยากรู้ว่าหากได้มองผู้หญิงที่เคยวิ่งผ่านหน้ารถไปเร็ว ๆ ก็สะดุดตาให้นานกว่าเคย ใจที่ไร้ความกระชุ่มกระชวยมานานจะเป็นเช่นไร
ลลดาไม่ชอบแบบนี้เลย... นั่งบนตักเขาก็นุ่มอยู่หรอกนะ แต่เขาให้นั่งคร่อมแบบนี้ อกเขากับอกเธอชนกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือไม้ก็ไม่รู้จะวางตรงไหน เลยต้องวางบนไหล่กว้าง และแม้จะไม่มั่นใจว่าทำแบบนี้จะสมบทบาทสาวน้อยประจำอ่างหรือไม่ แต่เมื่อเห็นเขายิ้มน้อย ๆ อย่างพอใจก็คลายกังวล เพราะคงแสดงได้ดีพอสมควร
เธอสวย... นี่คือสิ่งที่พศวัตคิด เธอน่ารัก ไม่ใสซื่อเกินไป แต่ก็ไม่เจนจัด เพราะยังไม่เก่งกาจเรื่องการเอาใจชาย และเขายินดีจะเป็นครูสอนให้ โดยหวังว่าเด็กรักเรียนจะหัวไวมากพอที่จะเรียนรู้ว่า...
หากถูกจูบ... ปากต้องอ้ากว้างยินยอม
หากสอดลิ้นเข้าไป... ต้องตอบสนองขยับพันพัว
หากมือซุกซนเวียนวนอยู่ตรงต้นขา... ต้องโอนอ่อนยอมให้ลูบคลำ
“เด็กดี...” พศวัตบอกเมื่อถอนจูบ เด็กหญิงลลดาไม่ดื้อ ไม่ขัดขืนใด ๆ จึงต้องให้คำชมเป็นรางวัล
ทว่าพอจะจูบอีกครั้ง หลังจากปล่อยให้นักเรียนได้หายใจเต็มปอด เสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้นอย่างไม่รู้เวลา
“สวัสดีครับ” เขารับสาย แต่ไม่ปล่อยให้หญิงสาวไปไหนง่าย ๆ ออกคำสั่งด้วยการยกมือบอกให้อยู่เงียบ ๆ ส่วนมือข้างที่ว่างเปล่าจากการถือโทรศัพท์ก็สัมผัสแผ่นหลังเนียนนุ่มภายใต้เสื้อของลลดา
เธอเงียบตามที่เขาสั่ง... และเงียบเพื่อที่จะแอบฟังว่าปลายสายมีธุระอะไร
“พี่มีธุระต้องไปทำ หลิงเตรียมของให้พร้อม พรุ่งนี้พี่จะมารับตอนสิบเอ็ดโมง เราจะไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันก่อน เสร็จแล้วค่อยไปคอนโด”
“ค่ะ”
“อยากกินอะไร ร้านไหน หลิงเลือกเลยนะครับ” เขาบอกพร้อมหยิบเข็มขัดมาคาด โดยมีลลดาอาสาช่วยอย่างเอาใจ พศวัตจึงหยิบนาฬิกามาใส่เพื่อไม่ให้เสียเวลา
“หลิงเลือกมื้ออื่นได้ไหมคะ พรุ่งนี้หลิงอยากกินร้านโปรดของคุณวัต อยากรู้ว่าคุณวัตชอบทานอะไร”
“อยากตามใจพี่ หรือคิดไม่ออกว่าอยากกินอะไรกันแน่”
“ทั้งสองอย่างค่ะ หลิงเกรงใจด้วย”
“ไม่ต้องเกรงใจนะครับ พี่บอกแล้วว่าอยากดูแล และพี่จะดูแลให้ดี แค่หลิงทำตามที่ตกลงกันไว้ อยากได้อะไรพี่ก็ให้ได้ทั้งนั้น”
“งั้นเริ่มจาก... ก่อนพี่วัตจะกลับ หนูขอกอดสักทีได้ไหมคะ”
พศวัตได้ยินแล้วหุบยิ้มไม่อยู่ ถ้าได้ยินไม่ผิด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกว่า ‘พี่วัต’ แถมยังกอดเอวไว้แน่น เหมือนไม่อยากให้หายไปไหน
โอ๊ย...ย ชื่นใจคนหื่นดีแท้
- ผู้เขียน
