ตอนที่ 3...
1904 คำ
“คุณวัต!” มารุตรีบวิ่งมาต้อนรับเจ้านายด้วยความแปลกใจ ปกติเขาจะเข้ามาที่ร้านแค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้น แต่นี่สองวันติดกันเลย
“มีงานด่วนอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้จัดการร้านร้อนรน กลัวทำสิ่งใดผิดพลาดโดยที่ไม่รู้ตัว
“ไม่มี ผมมาไม่ได้เหรอ”
“ได้ ได้ครับ” เขารีบตอบ เมื่อพศวัตจ้องหน้าถาม
“คืนนี้กรไม่ว่าง ผมเลยมาดูแลแทน”
“อ๋อ ครับ” มารุตทราบแล้วว่าทีปกรหยุดงาน แต่เจ้านายอีกคนไม่ได้บอกว่าพศวัตจะมา เลยตั้งตัวไม่ทัน
“ทำงานกันเลยไหม ได้เวลาแล้ว”
“ครับคุณวัต” เขารีบเดินนำเจ้านายไปยังส่วนต่าง ๆ ของร้าน เพื่อตรวจตราความเรียบร้อย
โดยปกติทีปกรจะเดินตรวจทุกอย่างด้วยตาของตัวเอง แต่วันนี้คนตรวจงานเปลี่ยนไป พนักงานทั้งร้านจึงแปลกใจ และบรรดาสาวสวยผู้สร้างรายได้ให้ร้าน ต่างพากันตื่นเต้นที่จะได้เห็นหนึ่งในผู้บริหารที่ไม่ค่อยแสดงตัวให้ใครได้ยลโฉม
“หล่อจัง...”
“อยากเป็นแฟนคุณวัต”
“เมื่อไหร่เขาจะเรียกฉันไปใช้งาน”
“อยากให้คุณวัตมาตรวจงานทุกวันเลย”
สาว ๆ ต่างพร่ำเพ้อเมื่อเห็นพศวัตเดินผ่านสายตา จะมีก็แต่ลลดาที่ไม่สนใจ เธอมุ่งมั่นที่จะใช้เครื่องสำอางปกปิดรอยสิว ไม่ยินดี ยินร้าย จนเข้าข่ายตายด้าน เพราะรู้จักเขาผ่านตัวหนังสือในแฟ้มข้อมูลของพลาธิปมาสักพักแล้ว
พศวัตเป็นชายหนุ่มวัยสามสิบสี่ย่างสามสิบห้าปี เกิดมาในครอบครัวร่ำรวย และโชคดีที่เงินทองไม่หายไปไหนอย่างครอบครัวลลดา เพราะไม่มีใครในบ้านติดการพนัน เขาชอบทำธุรกิจเพราะได้เงินเร็ว และตำรวจกำลังสงสัยว่าเขาพัวพันกับธุรกิจมืด ส่วนธุรกิจสีเทาอย่างอาบ อบ นวด แม้บางคนจะบอกว่าผิดศีลธรรม แต่ไม่มีใครเอาผิดได้ นี่คือสิ่งลลดารู้
ส่วนนิสัยใจคอของผู้บริหารที่ใคร ๆ กำลังหลงใหล เธอไม่รู้ว่าตัวจริงเป็นอย่างไร ได้เพียงฟังจากเพื่อนร่วมงานว่าเขาไม่ค่อยเข้ามาที่ร้าน นาน ๆ จะมาสักที มาแล้วก็อยู่แต่ในห้องทำงาน และหลายคนบอกว่าเขาหน้าตาดี ซึ่งลลดาก็เห็นด้วย
“พี่กิ่งคะ”
“ว่าไงจ๊ะหลิง” กิ่งกาญจน์ตอบพร้อมปัดขนตาไปด้วย
“คุณวัตนี่เขามีแฟนยังคะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดาว่าโสดนะ”
“ไม่น่าเชื่อเลย”
“พี่ก็ว่างั้น ถ้าใครได้คุณวัตไปเป็นแฟนคงจะโชคดีน่าดู”
“โชคดียังไงคะ”
“ก็หล่อ รวย และที่สำคัญ เขาไม่เคยใช้บริการผู้หญิงอย่างเราเลยสักคน”
“จริงเหรอคะ!” ลลดาไม่เชื่อหูตัวเอง เป็นไปยังไง คนเปิดอาบ อบ นวดก็ต้องชอบลงอ่างสิ แล้วที่เขาว่ากันว่า... เจ้าของจะต้องตรวจเช็กเด็กในร้านทุกซอกทุกมุม ทุกหลืบข้อพับ ไม่ใช่เรื่องจริงหรือนี่
...แต่ก็คงไม่จริงหรอก ตอนใจกล้าหน้าด้านมาสมัครงานนี่ ก็ไม่เห็นจะมีใครสั่งให้ถอดเสื้อผ้าโชว์ตัวเลยสักคน
“พี่ทำงานที่นี่มาสองปี พี่ยืนยันได้ ตอนพี่เข้ามาทำงานใหม่ ๆ พอได้ยินว่าคุณวัตไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงอย่างพวกเราเลย พี่ก็ไม่เชื่อแบบที่หลิงไม่เชื่อนี่แหละ”
“เป็นไปได้ไหมคะว่าเขาไปเที่ยวที่อื่นแทน”
“55555 อันนี้ก็ไม่รู้นะ”
“หลิงว่ามีความเป็นไปได้สูงมากค่ะ อยู่ในร้านตัวเองต้องรักษาภาพพจน์ หื่นกามไปทั่วเดี๋ยวก็หมดความน่าเคารพนับถือกันพอดี” ลลดาวิเคราะห์อย่างจริงจัง ก่อนจะกลับมาแต่งหน้าต่อ แต่เมื่อกำลังจะกรีดอายไลเนอร์ให้ดวงตาคมชัด ใครสักคนก็ชนแขนจนเครื่องสำอางสีดำเลอะจากหางตาลงมาถึงแก้ม
“ขอโทษจ้ะ ไม่ได้ตั้งใจ”
“ค่ะ” เธอตอบรับสั้น ๆ ไม่จำเป็นต้องให้อภัยยืดยาว เพราะคนขอโทษไม่ได้อยากเอ่ยคำนั้นสักเท่าไหร่
และที่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจนี่โกหกคำโต โอ้โห! ทำเป็นตีหน้าซื่อนะหล่อน ตั้งแต่เริ่มทำงาน ดาวเด่นประจำร้าน แสดงออกโดยไม่ปิดบังว่าหมั่นไส้ลลดาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน ยิ่งเจ็ดวันที่ผ่านมา รัศมีความสวยของเด็กใหม่เริ่มเจิดจรัสกระทบตาลูกค้าแซงหน้ารุ่นพี่ เธอก็ยิ่งถูกจับตามองและซุบซิบนินทาไม่ต่างจากนางเอกผู้น่าสงสารในละครน้ำเน่า
“อย่าไปสนใจ เงียบไว้ เชื่อพี่” กิ่งกาญจน์แนะนำ ถ้ายังอยากหาเงินไว้เลี้ยงปากท้อง เลี้ยงครอบครัว ยอมถูกกลั่นแกล้งจะเป็นการดีที่สุด
ลลดาเองก็ไม่ได้คิดจะสู้ เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อมีเรื่องหรือชิงดีชิงเด่นกับใคร ตั้งใจมาทำหน้าที่สายลับจับผิดเจ้านาย อยู่ให้เงียบ อย่าทำตัวให้เป็นที่สนใจ เสาะหาเรื่องราวของพศวัตให้ได้มากที่สุด นี่คือสิ่งที่ต้องจำให้ขึ้นใจ ว่าแล้วก็รีบแต่งหน้าใหม่ แต่ไม่จำเป็นต้องสวยมากเท่าไหร่ เพราะคืนนี้พี่ชายแสนดีจะมาซื้อตัวเธอไป
“น้องหลิงครับ” พลาธิปบอกเตชิต ผู้ทำหน้าที่คอยเรียกสาวสวยออกมาจากตู้กระจกมาบริการลูกค้า
“น้องหลิงเหรอครับ”
“ครับ”
“อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยครับ แต่เมื่อวานน้องหลิงไม่ค่อยสบาย วันนี้เลยอาจจะบริการได้ไม่เต็มที่ สนใจน้องจูนไหมครับ”
“ไม่ครับ”
“น้องจูนเพิ่งไปทำหน้าอกมาใหม่ เต็มไม้เต็มมือ ผมรับประกันความนุ่มครับ”
“ไม่ครับ ผมจะเอาน้องหลิง” พลาธิปยืนยันหนักแน่น
ไอ้ที่ว่าเต็มไม้เต็มมือก็น่าสนใจ และเข้าใจที่ถูกคะยั้นคะยอให้เลือกคนที่เด็กเชียร์แขกจะได้เงินส่วนแบ่งจากผู้หญิงคนนั้น แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาจับหน้าอกผู้หญิงคนไหน แค่มาดูแลน้องสาว จึงยืนยันหนักแน่นว่าลลดาเท่านั้นคือผู้หญิงที่ต้องการ
“จริง ๆ น้องหลิงก็ดีนะครับ แต่เพิ่งทำงานได้ไม่กี่วัน ถ้าได้น้องจูนไปบริการ จะหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยนะครับ หุ่นล่ำกำยำแบบคุณลูกค้า ถ้าได้คนนวดถูกจุด จับตรงไหนก็ถูกใจ น่าจะดีกว่านะครับ”
“น้องหลิงครับ”
“แต่...”
“ผมมารอหน้าร้านตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน เข้ามาในร้านเป็นคนแรก และน้องหลิงก็นั่งอยู่ตรงนั้น เท่าที่ผมเคยมาใช้บริการที่นี่ ที่ร้านไม่รับจองเด็ก ที่ไม่ไปตามน้องหลิงมาให้ผมให้สักที แบบนี้แปลว่าแอบล็อกเด็กไว้ให้ใครหรือเปล่าครับ”
เตชิตหน้าซีด เมื่อถูกจับได้แล้วว่าแอบถ่วงเวลาให้เสี่ยโจ้มารับตัวลลดาไปในคืนนี้ และหน้าซีดเข้าไปอีกเมื่อเจ้าของร้านและผู้จัดการเดินตรงมาหา
“สวัสดีครับ ขออนุญาตแนะนำตัวนะครับ ผมเป็นเจ้าของที่นี่ ไม่ทราบว่าคนของผมทำอะไรไม่ถูกใจหรือเปล่าครับ” พศวัตยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ เห็นท่าไม่ดีจึงรีบมาร่วมวงสนทนา
“ไม่ใช่ไม่ถูกใจครับ แค่มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย”
“ผมยินดีไขข้อสงสัยให้ครับ แต่เบื้องต้นขอทราบปัญหาที่เกิดขึ้นก่อนได้หรือเปล่าครับ”
“ผมเลือกน้องหลิง แต่คนของคุณไม่ตามเด็กมาให้ผมสักที ผมบอกไปหลายรอบแล้วว่าน้องหลิง น้องหลิง น้องหลิง พนักงานของคุณก็เชียร์ให้ผมเลือกคนอื่นอยู่ได้” พลาธิปผู้รับบทชายสายหื่นบอกอย่างหัวเสีย แกล้งทำปากจิ๊จ๊ะรำคาญเต็มทน
“รับทราบครับ ผมขอคุยกับพนักงานสักครู่นะครับ” พศวัตโน้มศีรษะลงเพื่อขอโทษ ก่อนจะปรายตาสั่งเตชิตให้เดินตาม
“ผมขอโทษครับคุณวัต” เตชิตรีบยกมือไหว้เจ้านาย ซึ่งเขาก็รับไหว้ แต่ไม่ปล่อยผ่านพนักงานที่ทำผิดระเบียบของร้านไปง่าย ๆ ด้วยการเดินเข้ามาใกล้อีกนิด
“อยากกลับไปอยู่ในคุกใช่ไหม”
“ไม่ครับ ไม่ครับคุณวัต”
“งั้นก็ไปตามเด็กมาให้แขก”
“ครับ ขอบคุณครับคุณวัต”
“เดี๋ยว”
“ครับคุณวัต?”
“ไปขอโทษแขกด้วย” พศวัตไม่พูดเปล่า เขาบีบมือลงบนไหล่ลูกน้องเพื่อเตือนสติว่าอย่าแอบรับเงินจากลูกค้าคนอื่นเพื่อทำแบบนี้อีก กฎก็คือกฎ อยากได้เด็กตัวท็อปไปสุขสมก็ต้องลงแรงกันหน่อย
และเมื่อสถานการณ์คลี่คลาย ทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในสภาวะปกติ แต่เมื่อสายตาพลันเห็นพลาธิปไม่แตะเนื้อต้องตัวลลดาระหว่างเดินไปยังห้องพัก เขาก็แปลกใจว่าเป็นไปได้ยังไง ทำไมลูกค้าเดินห่างจากเด็กเกือบหนึ่งช่วงแขน ทั้งที่ก่อนหน้านี้อยากนัวเนียลลดาจนเก็บอาการไม่อยู่
“รุต”
“ครับคุณวัต”
“รู้จักลูกค้าคนเมื่อกี้ไหม”
“ไม่ครับ ไม่คุ้นหน้า ไม่น่าใช่ลูกค้าประจำ แต่นาน ๆ มาทีครับ”
“แล้วเขาเหมาทั้งคืนหรือเปล่า”
“เหมาครับ”
พศวัตได้ยินแล้วเงียบไป จะถามว่าลูกค้าชื่ออะไรก็ไร้ประโยชน์ เพราะกฎอีกข้อของร้าน คือห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของลูกค้าที่มาหาความสุข ทันทีที่ตรวจงานข้างล่างเสร็จ จึงจะกลับไปที่ห้องทำงาน แต่แทนที่จะใช้ลิฟต์ วันนี้เขาเลือกใช้บันได และหยุดอยู่หน้าห้องของพลาธิปกับลลดา วางมือลงบนประตูห้อง ตรงจุดที่มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่ามันสามารถเปิดออกเป็นช่องเล็ก ๆ เพื่อสอดส่องการทำงานของสาว ๆ ได้ ทว่าเมื่อจะเลื่อนมันออก เขากลับเปลี่ยนใจ และเดินกลับห้องทำงานของตัวเอง
พศวัตนั่งลงบนเก้าอี้ ยกขาพาดกับโต๊ะทำงาน พร้อมหมุนปากการะหว่างใช้ความคิด... “กูเป็นไรวะ”
เขาถามตัวเองอีกครั้ง เพราะนี่น่าจะเป็นครั้งที่สิบที่สมองครุ่นคิดถึงลลดา จากที่เมื่อคืนตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเด็กในร้าน เหตุใดกลับทำได้ยาก อยากรู้จัก อยากพูดคุย อยากถามให้หายสงสัยว่ากลางวันเรียนหนังสือ กลางคืนทำงานที่ใช้ร่างกายอย่างสาหัสเช่นนี้ เธอเอาเวลาไหนไปพักผ่อน อยากรู้ว่าทำไมเธอถึงแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นในนี้มากเหลือเกิน
และขณะที่ตาจ้องมองภาพจากกล้องวงจรปิดบริเวณหน้าห้องของทั้งสองเพื่อสังเกตการณ์ พศวัตก็พรวดพราดลุกขึ้นยืนกอดอกเมื่อเห็นพลาธิปออกมาจากห้อง ตอนนี้เป็นเพิ่งจะสี่ทุ่ม เขาอยู่ในห้องกับลลดาได้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้น หากเหมาทั้งคืนอย่างที่ผู้จัดการร้านบอก เขามีเวลาอยู่กับเธอตั้งแต่สองทุ่มถึงตีสี่เลยนะ
“กลับแล้วเหรอครับคุณวัต!” มารุตที่กำลังจะเอาเอกสารมาให้เซ็นถึงกับตกใจ เมื่อเห็นเจ้านายเดินออกมาจากห้องทำงาน...
ไหนคุณวัตบอกว่าจะกลับเที่ยงคืน?
และคำถามก็ไร้ซึ่งคำตอบ ผู้จัดการได้แต่ยืนมองพศวัตเดินเข้าไปในลิฟต์เท่านั้น
- ผู้เขียน
