ภายในห้องนอนใหญ่ อันน์นั่งแปะบนเตียงอย่างคนอ่อนแรง
“แกควรอาบน้ำรู้ไหม จะได้สบายตัว”
“ผมเพลียจริงๆ นะครับ”
“ถ้างั้นก็นอนเฉยๆ ให้ฉันดูแลเอง” เขากล่าวจบก็เดินมาหาอันน์ และสั่งให้ถอดเสื้อผ้า ถึงจะเขินอายแต่อันน์ก็ทำตามอย่างไม่อิดออด
“พูดง่ายขึ้นแยะ แบบนี้สิฉันจะได้ไม่เหนื่อย” ธรรศว่าจบจึงก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนได้ผ้าชุบน้ำอุ่นออกมา
“อยากนอนหรือจะนั่ง”
“ผม ทำเองได้”
“อย่าดื้อ!” มันเป็นคำสั้นๆ ง่ายๆ และปราบความรั้นของอันน์ได้อย่างอยู่หมัด จากนั้นเขาจึงนั่งนิ่งๆ ตรงปลายเตียง ปล่อยให้ธรรศเช็ดตัว
อันน์พยายามทำตัวให้ผ่อนคลาย แต่สัมผัสจากคนตัวโตทำให้เขาสยิวซ่าน และสุดท้ายต้องเอ่ยออกมา เพื่อลดความเขินอาย
“คุณทำดีต่อผมทำไม”
“อืม เป็นเพราะแกทำตัวน่ารักกระมัง”
“แต่ผมเป็นศัตรูของคุณไม่ใช่เหรอ”
“แกนี่มันถามโง่ๆ เอาล่ะ ฉันบอกให้ก็ได้ การทำร้ายใครสักคน มันไม่ใช่แค่ทำนิสัยแย่ๆ หรือป่าเถ
