บทที่ 2 ที่พักพิง
1711 คำ
บทที่ 2
ที่พักพิง
"แม่ง! แล้วกูตามยัยนั่นมาทำไมวะเนี่ย!" เสียงเข้มสบถออกมาพลางทุบที่ศีรษะของตัวเองแรง ๆ เมื่อในตอนนี้ได้ขับรถตามหญิงสาวที่ได้มีความสัมพันธ์ข้ามคืนถึงหน้าบ้านไม้สองชั้น
ทั้งที่ตั้งใจว่าจะเดินออกจากโรงแรมและลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างที่ควรเป็น เขาควรละทิ้งความสงสารและเห็นอกเห็นใจต่อเธอผู้นั้น แล้วหันหลังกลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่ทว่าในตอนนี้เขากลับขับรถตามเธอคนนั้นมาถึงหน้าบ้าน!
หลังจากเขาเดินออกมาจากห้องนั้นเขาก็แอบซุ่มมองอยู่ในรถ เห็นเธอกอดร่างกายบอบช้ำของตัวเองก็แทบจะวิ่งเข้าไปกกกอด เพราะเมื่อคืนเขาทำแรงไปจริง ๆ ทั้งที่เธอก็ตัวเท่านั้น
หญิงสาวเรียกรถแท็กซี่หน้าโรงแรมจนกระทั่งตัวรถมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านไม้สองชั้นที่ต้องเข้ามาในซอยผ่านบ้านคนมามากพอสมควร เธอยืนนิ่งอยู่รั้วบ้านร่วมนาทีก่อนจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ และตัดสินใจเดินเข้าไปด้านในบ้าน และแน่นอนว่าการกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด
ครืด...ครืด...
เมื่อชะเง้อมองตามแผ่นหลังบางที่เดินเข้าไปในบ้านได้เพียงไม่กี่วินาที โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น มือหนาหยิบมันออกมาก่อนจะกดรับสายทั้งที่ไม่ได้ดูหน้าจอว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
"ฮัลโหล"
(เฮ้ยไอ้อิฐ! มึงอยู่ไหนวะเนี่ย เมื่อคืนโทรไปหาหลายสายทำไมไม่รับวะ)
"มึงมีอะไร"
'อิฐ' ถามถึงธุระที่อีกฝ่ายโทรในทันที ขณะที่สายตาก็ยังจดจ้องมองไปยังตัวบ้านที่หญิงสาวเดินหายเข้าไป
(ก็เมื่อคืนนี้มึงหายไปไหนล่ะ กูอุตส่าห์หาเด็กมาดูแล แล้วมึงหายหัวไปไหนฮะ!?)
น้ำเสียงติดโมโหทำให้อิฐชะงักไปชั่วครู่ เขาคิดทบทวนอยู่หลายครั้งระหว่างที่ขับรถตามเธอมาว่าทำไมตัวเขาถึงได้เดินเข้าไปในห้องนั้น
เมื่อคืนเขามีสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน ปิดท้ายก็ต้องมีของหวานตกถึงท้องนั่นก็คือสาว ๆ ที่เพื่อนตัวดีจัดแจงหามาให้ แต่ทำไมเขาถึงได้เปิดประตูเข้าไปเจอกับเธอคนนั้น ทั้งที่จริงแล้วมันควรจะเป็นผู้หญิงที่เพื่อนของเขาจัดหาให้เสียมากกว่า
"นั่นดิ...ทำไมวะ" อิฐพึมพำเบา ๆ ผ่านปลายสายที่เต็มไปด้วยความสงสัย
(ไอ้ห่า! ไม่ใช่ว่าเข้าห้องผิดแล้วเผลอไปนอนกับเมียชาวบ้านเข้านะเว้ย! นี่มึงบอกกูมาเลยว่าเมื่อคืนมึงหายไปไหน อยู่กับใคร)
"เปล่า...กูไม่ได้นอนกับเมียคนอื่นแล้วกัน"
(เฮ้ย! นี่สรุปว่ามึงไม่ปฏิเสธใช่ไหมว่ามึง...)
"เออน่า แค่นี้ก่อน ตอนนี้กูมีธุระสำคัญ ค่อยคุยกัน!" อิฐรีบตัดบทสนทนาเพราะไม่อยากตอบคำถามอะไรในตอนนี้ เขากำลังสับสน มึนงงและว้าวุ่น
โชคดีที่เขาไม่ได้หลับนอนกับเมียชาวบ้าน แต่มันก็น่าเศร้าตรงที่ว่าเขาได้เปิดบริสุทธิ์ของเด็กสาวผู้โชคร้ายที่ถูกรังแกจากคนเป็นพี่สาว
ใช่...อิฐได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์ก็ทำให้เขานึกสะท้อนใจ สงสารเธอเหมือนกันที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ คิดไม่ออกเลยว่าหากเมื่อคืนคนที่อยู่ในห้องนั้นไม่ใช่เขาแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น
อิฐวางสายเพื่อนและตัดสินใจเดินลงจากรถเพราะอยากจะชะเง้อมองดูสถานการณ์อีกเสียหน่อย ได้ยินมาว่าคนปลายสายที่เธอสนทนาด้วยขับไล่เธอออกจากบ้าน นี่ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะเป็นเช่นไรเพราะหายเข้าไปนานหลายนาทีแล้ว
จนกระทั่ง...
พลั่ก!
ตุ้บ!
"อ๊ะ...แม่! อย่าทำแบบนี้ฮึก...ปิ่นไม่เหลือใครแล้ว"
จิ้งจกข้างรั้วถึงกับเบิกจากว้างเมื่อเห็นว่าหญิงสาวถูกผลักออกมาจากบ้านพร้อมด้วยกระเป๋าสัมภาระใบเล็ก ๆ สองใบ
แถมบทสนทนาก็ยังได้ยินชัดแจ่มแจ้ง เนื่องจากอีกฝ่ายตะโกนก้องราวกับไม่กลัวคนอื่นจะมาเห็นหรือเอาไปนินทาเลยสักนิด
"อย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะอีปิ่น! แกมันคือลูกเมียน้อยไม่ใช่ลูกของฉัน พ่อแกมันเลวแรดไปมั่วถึงได้ไข่ทิ้งไว้จนมีแกออกมานี่ไง อีเด็กเลว!"
"ฮึก...อย่าไล่ปิ่นออกจากบ้านเลยนะคะ ปิ่นไม่เหลือใครแล้วฮึก...ปิ่นมีแค่แม่กับพี่...อ๊ะ!"
เพียะ!
"ฉันไม่ใช่พี่สาวแกอีปิ่น! ที่ฉันต้องแสร้งทำเป็นว่านับแกเป็นน้องก็เพราะว่าตอนนั้นพ่อยังอยู่ไงล่ะ ตอนนี้พ่อตายแล้วแกก็เป็นแค่อีนอกคอกคนหนึ่ง!"
ทว่าผู้หญิงอีกสองคนที่อยู่ในบ้านก็เดินตามออกมาสมทบพร้อมกับฟาดฝ่ามือลงบนแก้มใสอย่างแรง
ไม่ต้องมีคำอธิบายใดต่อจากนี้คนอย่างอิฐก็พอจับใจความในทันทีว่าเด็กสาวผู้นี้อยู่ในฐานะลูกเลี้ยงและมีพี่สาวใจร้ายสองคนคอยโขกสับ
นี่มันซินเดอเรลล่าชัด ๆ!
แม่เลี้ยงกับพี่สาวใจยักษ์คอยกลั่นแกล้งทุกวิถีทาง พอพ่อตายก็เผยธาตุแท้และไล่ตะเพิดผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ออกจากบ้าน
"ดูสภาพแกซิอีปิ่น! เนื้อตัวดูไม่ได้เลย เมื่อคืนแกไปนอนกับใครมาฮะ!? แกนี่มันแรดจริง ๆ แรดเหมือนแม่แกไม่มีผิด!"
"ฮึก...พี่มัดกับพี่เหมี่ยวต่างหากที่เป็นคนทำให้ปิ่นต้องเป็นแบบนี้ ฮึก..."
"นี่แกอย่ามาพูดบ้า ๆ นะอีปิ่น! แกแรดไปนอนกับผู้ชายเองแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน!"
อิฐเกาะขอบรั้วด้วยความโกรธเขาอยากจะต้องเข้าไปปกป้องเธอให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ต้องหักห้ามเอาไว้
เขาเป็นแค่คนนอก...และยังเป็นคนที่นอนกับเธอเมื่อคืนอีกด้วย!
"ออกไปเลยนะอีปิ่น ออกไปจากบ้านหลังนี้เลยแล้วก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!"
ร่างเล็กถูกกระชากและดึงรั้งให้เดินออกมาจากบ้านพร้อมด้วยกระเป๋าติดตัวเพียงสองใบ หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้นเนื่องจากหมดเรี่ยวแรง เธอทำได้เพียงปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลหลั่งออกมาเพื่อระบายทุกความเสียใจและเจ็บปวด
"ฮึก...ปิ่นไม่มีที่ไปแล้วฮือ ได้โปรดเถอะ..." หญิงสาวก้มหน้าอย่างไร้หนทาง เธออ่อนแอเกินกว่าจะเผชิญหน้ากับโลกภายนอกเพียงลำพัง
ถึงการอยู่บ้านหลังนี้จะไม่ต่างจากขุมนรก แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมีที่ให้ซุกหัวนอน ห้องนอนเล็ก ๆ แต่เต็มไปด้วยไออุ่นและความรักของพ่อที่เคยกล่อมนอนทำให้หญิงสาวไม่อยากห่างหายจากมันไปไหน
"มาอยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธอเอง"
ทว่า...เสียงเข้มที่แอบมองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับสาวเท้าก้าวเข้าไปหา
ใบหน้าหวานเชยขึ้นพยายามปรับสายตาพร่าเรือนเพื่อมองคนตรงหน้า แต่ไม่นานก็ต้องตกใจเพราะเขาคือคนที่เธอเพิ่งมีเซ็กซ์ด้วยเมื่อคืน!
"คะ...คุณ..."
"ไปอยู่กับฉัน" อิฐย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับหญิงสาว
เขาสงสารและเห็นใจเธอจนเจ็บปวด ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเห็นฉากเหมือนในละครสด ๆ ร้อน ๆ แบบนี้
"คุณ..." แววตาหวานสั่นไหว เธอมองเขาด้วยความตกใจและสับสน
สิ่งแรกที่เธอคิดคือการปฏิเสธ เธอจะไปอยู่กับคนที่ไม่รู้จักได้ยังไง ดีไม่ดีเขาอาจจะเลวร้ายกว่าแม่เลี้ยงและพี่สาวทั้งสองคนก็เป็นได้
"ไม่มีที่ไปไม่ใช่เหรอ มาอยู่กับฉันสิ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ" ราวกับล่วงรู้ความคิดของเธอ อิฐจึงย้ำชัดในอุดมการณ์ของตัวเองว่าเขาต้องการจะช่วยเหลือเธอเท่านั้น อย่างน้อย ๆ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้คนที่เพิ่งนอนด้วยกันเมื่อคืนไปตกระกำลำบากไร้ที่หลับที่นอน
"ฉัน..."
"ฉันว่ามันดีกว่าการที่เธอจะนั่งร้องไห้อ้อนวอนคนใจร้ายพวกนั้นนะ ยังไงเขาก็ไม่มีทางเปิดประตูหรอก ไปกับฉัน ไปอยู่กับฉันเถอะ" เสียงเข้มเอ่ยอย่างหนักแน่นไม่มีท่าทีว่าจะกลับคำเลยแม้แต่น้อย
เขายืนยันว่าจะหาที่อยู่ให้เธอ ดูแลและไม่หักหาญรังแกเธออย่างแน่นอน!
"..." ปิ่นเงียบไปราวกับกำลังใช้ความคิด
เธอไม่รู้เลยว่าควรตัดสินใจอย่างไรดี การที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาบอกว่าจะให้เธอไปอยู่ด้วยนั้นสามารถเชื่อถือได้หรือเปล่า
เธอเองก็เป็นเพียงคนคนหนึ่งที่ไม่ได้กล้าหาญและเข้มแข็ง หากตอบรับความช่วยเหลือจากเขาแล้ว ชีวิตต่อจากนี้ของเธอจะเป็นเช่นไร
"งั้น...เธอมีเพื่อนไหมล่ะ ไปอยู่กับเพื่อนเธอก็ได้ เดี๋ยวฉันไปส่ง" อิฐถอนหายใจและเสนออีกหนึ่งหนทางให้กับคนตรงหน้า เข้าใจว่าเธอคงกลัว ในเมื่อเธอสับสนก็คงต้องหาทางให้เธอไปจากที่นี่โดยมีที่พักพิงรองรับ ซึ่งนั่นก็คือเพื่อนของเธอ
"ฉัน..."
"..." อิฐรอฟังคำตอบ อย่างน้อยเธอก็ต้องมีเพื่อนบ้างแหละ โลกคงไม่ใจร้ายเหวี่ยงให้มาเจอกับแม่เลี้ยงและพี่สาวเลว ๆ แล้วต้องไร้มิตร หาที่พึ่งไม่เจอ
"ฉันขอรบกวนคุณหน่อยนะคะ ฉะ...ฉันไร้ที่พึ่งแล้วจริง ๆ"
คำตอบที่ได้รับทำให้อิฐฉีกยิ้มกว้าง เขาพร้อมช่วยเหลือเธอแน่นอนเพียงเธอเอ่ยปาก
การได้มาเห็นฉากน่าสงสารก็ทำให้เขาสะเทือนใจไปพอสมควรว่าโลกช่างใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้นัก
แต่ไม่เป็นไร...เขาจะเป็นโลกที่สุดแสนใจดีให้กับเธอคนนี้เอง
- ผู้เขียน
