เสียงหัวเราะเสแสร้งแสนคุ้นหูของสตรีวัยเดียวกับมารดาฟังน่าสะอิดสะเอียนนักในความรู้สึกของหลี่หยางเฟย เวลานั้นเขาอยู่ในวัยแตกเนื้อหนุ่มทว่าชื่นชอบปีนป่ายอยู่บนที่สูงตามสัญชาตญาณจิ้งจอก
‘มาอีกแล้วหรือนางปิศาจนั่งเกี้ยว’
หลี่หยางเฟยนึกอย่างรังเกียจ สตรีอันดับหนึ่งในแคว้นต้าชิงมักจะมาเยือนจวนอธิบดีกรมคลังเป็นประจำในตอนกลางวันที่บิดาเขาไม่อยู่ บางครั้งก็ส่งตัวแทนมาขอรับบริจาคเศษเล็บ ปลายเส้นผม หรือแม้กระทั่งน้ำลายมารดาของเขาปานขอทาน เพื่อนำไปประกอบการปรุงยาอายุวัฒนะรักษาสภาพสังขารน่าสมเพช
เขามักจะหลีกเลี่ยงการพบปะกับกลุ่มคนที่มาจากวังหลวงหรือแม้แต่เข้าไปถวายความเคารพองค์ไทเฮา ทว่าหูของหลี่หยางเฟยได้ยินเสียงพูดของมารดาตอนที่เกี้ยวถูกหามออกไปจากจวน ปกติมารดาของเขาจะสวมจี้หยกสะกดวิญญาณและไม่สามารถสื่อสารกับหลี่หยางเฟยในระยะห่างไกลเช่นนี้ได้ นอกเสียจากเจตนาจะถอดจี้หยกสะกดวิญญาณออกเพื่อให้เขารู้
