3 วันต่อมาเขมิกาได้มาทำงานตามปกติ แม้ลึก ๆ จะไม่อยากมาก็ตาม ทว่าคนเรามีปากท้อง มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ หน้าที่การงานเงินเดือนดีมั่นคงขนาดนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ แล้ว แม้จะต้องทนเจ็บปวดที่ต้องเห็นหน้าคนที่เกือบย่ำยีเธอก็ตาม
หญิงสาวยังทำหน้าที่เลขาของตัวเองได้ดีไม่เปลี่ยน ครบถ้วนสมบูรณ์ไม่มีติดขัด แม้จะกระอักกระอ่วนใจที่ต้องนำเอกสารหลายฉบับเข้าไปให้รองประธานอย่างทิวากรเซ็นก็ตาม
ทิวากรมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาครุ่นคิด ชายหนุ่มพยายามลอบมองหน้าเธอหลายครั้ง สุดท้ายกลับเห็นเพียงใบหน้าราบเรียบ ชายหนุ่มชักสีหน้าพลางคิด เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง?
“ท่านรองเซ็นเสร็จหรือยังคะ ฉันต้องรีบไปที่ฝ่ายบัญชีต่อ” เขมิกาเร่งเร้าเมื่อไม่เห็นชายหนุ่มจรดหัวปลายปากกาลงบนเอกสารเบิกงบประมาณที่ฝ่ายการตลาดยื่นขอมาเสียที
“สักครู่” เขารับคำเสียงแผ่ว ชายหนุ่มก้มหน้าเซ็นเอกสารด้วยสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
