หนี้รักมาเฟีย (แคท-นาธาน)

ผู้ชายเย็นชา

"เลือกแบบนี้ ทำแบบนี้แล้วมีความสุขเหรอแคท เธอรู้จักพี่ชายฉันมากี่วัน เคยเจอเขามากี่ครั้ง ทำไมถึงไว้ใจเขามากกว่าฉัน ทำไมเธอถึงเลือกเขามากกว่าฉัน ที่ผ่านมาฉันดีไม่พอเหรอ ไม่ยังดีไม่พอสำหรับเธอใช่ไหม" ไม่ว่าเปล่า ไมเคิลเดินเข้ามารั้งแขนของฉัน พยายามที่จะดึงฉันออกมาจากพี่ชายของเขา พยายามที่จะให้เราหันหน้ากลับมาคุยกันเหมือนเดิมอีกครั้ง

"ไม่เอาแบบนี้ดิแคท ขอร้องล่ะนะ อย่าทำแบบนี้ได้ไหม" น้ำเสียงที่เหมือนใจจะขาด มันยิ่งพาลทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปหมด

"พอเถอะไมค์ ครั้งนี้ฉันทำเพื่อผลประโยชน์จริงๆ ...ฉันต้องการความปลอดภัย ต้องการคนที่ปกป้องฉันและแมทธิวได้ ฉันรู้ว่านายให้ความปลอดภัยและปกป้องฉันได้ แต่มันไม่ตลอดไปไงไมค์ ...นายต้องแต่งงาน แม้นายจะเป็นผู้ชายคนแรกและผู้ชายเพียงคนเดียวที่ฉันไว้ใจ แต่ฉันไม่เคยอยากคบนายเพื่อหวังผลประโยชน์ ฉันเลือกพี่ชายนาย ไม่ได้หมายความว่าฉันเห็นเขาดีกว่านาย แต่เป็นเพราะฉันไม่อยากทำร้ายนายไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม"

"แต่ฉันยอมไงแคท ยอมให้เธอได้ผลประโยชน์จากฉัน แบบไหนก็ได้ ขอแค่ฉันไม่เสียเธอไปไงแคท" น้ำตาที่คลอเบ้าบนดวงตาที่แดงก่ำ ส่งผลให้ฉันมองเลยออกไปอีกทาง ฉันไม่อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เลย

"แคท..."

"พอเถอะไมค์ ให้ฉันอยู่กับสิ่งที่ฉันเลือกเถอะนะ ฉันขอร้อง" ฉันใช้มืออีกข้างแกะมือหนาของไมเคิลออกห่าง ซึ่งเขาไม่ยอม เขาพยายามที่จะจับมือฉัน แต่ฉันต้องทนใจแข็ง ฉันต้องจำใจปัดมือหนาออกห่างอย่างไม่ใยดี

"พอแค่นี้เถอะไมค์ ระหว่างฉันกับนาย เราเป็นได้แค่เพื่อนกันจริงๆ"

"แคท..." ไมเคิลส่ายหน้า เขาตั้งท่าจะเข้ามาดึงตัวฉันเข้าหาตัวเองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พี่ชายเขาผลักตัวเขาออกห่างอย่างแรง

"มึงควรกลับไปทำหน้าที่ของมึงนะไมค์"

"พี่อย่าทำแบบนี้ดิวะ นี่ผู้หญิงที่น้องรักนะเว้ย ขอได้ไหม อย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้ได้ไหม!"

"ไม่มีใครสอนให้มึงเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบนะไมค์ ถ้ามึงเป็นลูกผู้ชายมากพอ กูขอสั่งให้มึงกลับไปรับผิดชอบผู้หญิงของมึง ผู้หญิงที่มึงต้องรับผิดชอบเขา เพราะการกระทำของมึงเอง!"

"กูไม่ทำ กูจะเอาคนนี้!"

"ไอ้ไมค์!"

"อย่า พอแล้ว อย่าทำเขา!" ฉันรั้งคนตัวโตเข้าสู่อ้อมกอด เมื่อเขาพยายามจะปรี่ตัวพุ่งเข้าใส่ไมเคิล คงจะเป็นเพราะไมเคิลใช้คำพูดที่ไม่เหมาะสมออกมา นิ้วเรียวชี้กราด ก่อนจะตวาดออกมาเสียงดัง

"ไสหัวมึงไปเดี๋ยวนี้ อย่าให้กูต้องหมดความอดทนเพราะความเห็นแก่ตัวของมึง!"

"ไปเถอะไมค์ พอเถอะนะ ฉัันขอร้อง ปล่อยฉัน ...ให้ฉันเลือกชีวิตของฉันเองได้แล้ว" แววตาแห่งความผิดหวังถาโถมเข้ามาใส่ฉัน ไมเคิลดันลิ้นกับกระพุ้งแก้ม กำหมัดแน่น ก่อนที่เขาจะตวัดสายตามองพี่ชายของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยออกมาเป็นประโยคส่งท้าย

"ผมไม่ยอมพี่หรอก ผมรักแคทมาก่อนพี่ ผมเฝ้าห่วง เฝ้าหวงเฝ้าดูแลของผมมาทั้งชีวิต ผมไม่มีทางปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปแน่นอน สักวันผมจะมาทวงผู้หญิงที่ผมรักคืน!"

ไมเคิลลดสายตามองหน้าฉันเพียงนิดก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

ฉันไม่ได้กังวลในสิ่งที่เขาพูด มันไม่แปลกที่ไมเคิลจะไม่ยอม เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าฉันกับพี่ชายเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย แต่สิ่งที่ฉันแคร์ คือความรู้สึกของเขาที่มันพังยับเยิน

ฉันหลับตาลง ปล่อยมือจากท่อนแขนแกร่ง ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตา มองตามหลังร่างอีกคนด้วยความรู้สึกที่เสียใจไม่ต่างกัน

"เสียดายงั้นเหรอ?"

"...ถ้าคุณไม่ได้อยากอาบน้ำแบบที่พูด ถ้าการที่คุณเรียกฉันมา เป็นเพราะอยากให้ไมค์เห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่ หากคุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว ฉันขอตัวนะคะ"

"ขอตัว ทั้งที่เธอยังไม่ได้ทำหน้าที่ของเธอเลยอย่างนั้นน่ะเหรอ?"

"ฉันยอมคุณอยู่แล้ว ฉันเลือกคุณเพราะผลประโยชน์เหมือนที่คุณอยากได้ผลประโยชน์จากฉัน แทนการเลือกทำร้ายไมค์อยู่แล้ว คุณไม่ต้องห่วงหรอก แต่ตอนนี้ฉันแค่ไม่โอเคจริงๆ"

"ไม่โอเค เพราะเห็นน้ำตาน้องฉันแล้วมันทำให้เธอโลเลงั้นเหรอ เธอพูดถูกนะ ที่เราเข้าหากันเพราะผลประโยชน์ เธอต้องการผลประโยชน์แบบไหนตัวเธอรู้อยู่แก่ใจ แต่ผลประโยชน์ที่ฉันต้องการจากเธอคือการดึงเธอออกมาจากน้องฉัน ตัดบทมือที่สามไม่ให้เธอเข้าไปมีอิทธิพลต่อน้องฉันอีกต่อไป!"

"..."

"ตัวเธอ ฉันต้องได้ เพราะมันจะทำให้ไอ้ไมค์ตัดใจจากเธอจริงๆ!"

หมับ~

แรงกระชากสร้างความเจ็บปวดจนต้องนิ่วหน้า มือหนาบีบแขนฉันอย่างแรง เจ็บทั้งแขน เจ็บทั้งอกที่กระแทกกับอกแกร่งเข้าเต็มๆ

"ตกลงกันดีๆ ได้ไหมคะ ฉันยอมคุณแน่ แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถนอนกับคุณได้จริงๆ"

"ฉันไม่จำเป็นต้องญาติดีกับเธอ แม้แต่นอนด้วยกันก็ไม่จำเป็นต้องมีความรู้สึก ก็ตามที่เธอพูด สิ่งที่ฉันและเธอต้องการจากกันและกันมันคือผลประโยชน์เท่านั้น!"

แล้วตัวของฉันก็ถูกเหวี่ยงขึ้นเตียงอย่างแรง ก่อนที่ร่างหนาจะตามประกบขึ้นมาถาโถมร่างกายทาบทับ เขาแทรกเข่าลงมาที่กลางหว่างขาเพื่อแยกเรียวขาของฉันออกจากกัน ใจหายวาบ เมื่อเห็นว่าเขาไม่แคร์ และทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

สีหน้าที่ผิดหวังของไมค์ ความรู้สึกผิดที่ฉันทำผู้ชายที่เป็นเพื่อนที่ดีร้องไห้และเสียใจ มันถาโถมเข้ามาพร้อมกัน ฉันไม่มีอารมณ์จะสนองความใคร่ของใครจริงๆ

"ฉันขอร้องให้เราตกลงกันดีๆ ...ได้ไหมคะ" ใบหน้าคมคายที่โน้มลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอของฉัน ทำฉันกลั้นลมหายใจ เก็บกั้นความรู้สึกอย่างหนัก เขาไม่ฟัง เขามันเย็นชาเกินคน

"ฉันไม่ยอมช่วยใครฟรีๆ แน่ ชาวนากับงูเห่า เห็นกันอยู่ว่ากับคนบางประเภทมักเรียกร้องความเห็นใจ สุดท้ายก็เลี้ยงไม่เชื่อง!"

"คุณกำลังคิดว่า หากฉันเสียตัวให้คุณ ...หากฉันตกเป็นของเล่นของคุณ แล้วน้องคุณจะเปลี่ยนใจจากฉันเหรอคะ หากคุณคิดแบบนั้นฉันบอกไว้เลยว่าคุณคิดผิดที่มองน้องคุณแบบนั้น ไมค์ไม่ใช่คนแบบนั้น คุณอาจจะไม่เคยรู้ว่าตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน ไมค์ไม่เคยหวังอะไรจากร่างกายของฉัน หากเขาจะรู้สึกกับฉัน ต่อให้ฉันจะเสียตัวให้คุณกี่ครั้งเขาก็จะยังรู้สึก!"

"เหอะ คิดว่าตัวเธอมีค่ามากว่างั้น?" คล้ายโดนตบหน้าอย่างจัง ฉันเม้มปาก กลั้นน้ำตาที่คลอหน่วย สบตากับผู้ชายใจร้ายตรงๆ

"ที่ฉันพูด เพียงเพราะฉันกำลังขอเวลา ขอให้เราตกลงกันดีๆ เพราะฉันเชื่อว่าฉันสามารถทำให้ไมค์เลิกคิดกับฉันแบบนั้น ทำให้เขามองว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ แต่ถ้าคุณจะดูถูกแบบไม่รักษาน้ำใจฉันแบบนี้ ก็เชิญคุณเถอะค่ะ อยากย่ำยีเพราะคิดว่าพอเสียตัวแล้วฉันจะไร้ค่า มันก็แล้วแต่คุณ!"