บทที่ 4 เริ่มรุกหนัก
1296 คำ
เช้าวันต่อมา...
ในช่วงเช้าของอีกวันเพียวเร่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยสภาพที่ไม่ค่อยมีแรงสักเท่าไหร่ เนื่องจากว่าเมื่อคืนถูกชายหนุ่มรังแกไม่หยุด กว่าที่เธอจะได้หลับนอนก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงแล้ว เธอหันซ้ายมองขวาไปโดยรอบก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ซึ่งแน่นอนว่าเธอได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายที่รัก
"แบรี่... อยู่ที่ไหน"
เธอตะโกนเรียกหาชายหนุ่มเพราะตอนนี้ข้างกายไม่มีชายหนุ่มนอนอยู่ ใช้มือดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง จ้องมองไปโดยรอบก่อนจะเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
"ทำไมถึงไม่อยู่ที่นี่ล่ะ"
เธอขยับตัวลงจากเตียงก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาพันตัวเอาไว้ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วตะโกนเรียกหาชายหนุ่ม
"แบรี่อยู่ที่นี่หรือเปล่า"
ออกจากห้องน้ำก็เดินตรงไปยังประตูเพื่อดูว่าเขาอยู่ที่ห้องรับแขกข้างนอกหรือเปล่า ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีชายหนุ่มอยู่ตรงไหนสักที่เลย ใบหน้าของเพียวเร่เริ่มไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไหร่ ความจริงควรจะตื่นมาแล้วก็เจอกับเขาไม่ใช่หรือไง
"หายไปไหนของเขา"
หญิงสาวเดินกลับมายังที่นอนก่อนจะหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาชายหนุ่ม ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครรับสายเลย ไม่ว่าจะโทรเป็น 10 ครั้งก็ไม่มีใครรับสายจนในที่สุดก็ถูกตัด หลังจากนั้นเธอไม่สามารถติดต่อเขาได้อีก
เพียวเร่ถึงกับทรุดลงกับพื้นเพราะตอนนี้เธอไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย ยังรอคอยว่าเขาอาจจะมีธุระด่วนแต่การหายออกไปโดยที่ไม่บอกกัน มันทำให้เธอรู้สึกกังวลไม่น้อยเหมือนกัน
"ทำยังไงดีล่ะ"
เธอเดินมานั่งลงบนเตียง จ้องมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะหลับตาลงน้ำตาเริ่มคลอเบ้า ทำไมลางสังหรณ์ของเธอมันบอกว่าแบรี่กำลังจะทิ้งเธอไป
"มันหมายความว่ายังไงแบรี่ อย่าบอกนะว่าฉันโดนฟันแล้วทิ้ง ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว แบร์ทำแบบนี้กับเพียวได้ยังไง ฮึก!"
เธอค่อย ๆ ปาดน้ำตาก่อนจะกดส่งข้อความไปหาชายหนุ่มหลายข้อความ โทรเข้าไปที่เบอร์โทรศัพท์ ไหนจะโซเชียลทุกช่องทาง ก็ไม่สามารถติดต่อกลับแบรี่ได้เลย
"ทำไมถึงทำกับเพียวแบบนี้ล่ะ คนใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย!"
ปัจจุบัน...
"เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะ ส่วนการบ้านเขาส่งไม่เกินอาทิตย์นี้ที่ห้องของอาจารย์นะคะ ถ้าเกิดว่านักศึกษาส่งช้าอาจารย์จะหักคะแนนวันละ 1 คะแนนไปจนหมด ตกลงตามนี้นะคะ ใครมีอะไรจะเพิ่มเติมก็ถามอาจารย์ได้เลยค่ะ"
หญิงสาวเอ่ยพูดคุยกับนักศึกษาในคลาสเรียนวิชาคณิตศาสตร์ ซึ่งตอนนี้เธอกลายเป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัย NRU University แล้ว หลังจากที่เรียนจบเธอก็ต่อปริญญาโทได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ทางมหาวิทยาลัยจึงติดต่อให้เธอมาเป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ที่นี่ และแน่นอนว่าเธอรับข้อเสนออย่างไม่มีเงื่อนไข เพราะมหาวิทยาลัยชั้นนำระดับประเทศเงินเดือนไม่ต้องพูดถึงใครบ้างจะไม่อยากทำล่ะ
"ว่าไงบวรเกียรติ มีอะไรจะถามอาจารย์เหรอคะ"
เธอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบ เหตุผลก็ไม่มีอะไรมากเพราะเธอผูกใจเจ็บกับผู้ชายคนนี้ ซึ่งเขาเป็นคนเดียวกับที่ฟันเธอแล้วทิ้งเมื่อในอดีต
"อาจารย์มีแฟนหรือยังครับ"
เสียงโห่แซวและผิวปากภายในคลาสเรียนดังขึ้นจนหญิงสาวทำหน้าแทบไม่ถูก ตอนมีไม่รู้จักรักษาทีแบบนี้กลับเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเธอ ไม่รู้ว่าอะไรจะซวยอะไรขนาดนั้น หายจากกันไปตั้งนานไม่คิดว่าจะวนกลับมาเจอกันได้
"ขอไม่ตอบก็แล้วกันนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นเลิกเรียนได้เลยค่ะ"
พูดจบหญิงสาวก็หยิบหนังสือและอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่อยู่บนโต๊ะมาถือไว้ในมือ เตรียมจะเดินออกไปจากห้องก็ต้องชะงักไปเมื่อมีคนมาแย่งไปถือไว้เอง เธอเหลือบสายตาหันไปมองก่อนจะเจอกับคนตรงหน้ากำลังส่งยิ้มหวานมาให้
"แบร์ช่วยนะ"
เธอถอนหายใจใส่เขาอย่างแรงจนชายหนุ่มถึงกลับสะดุ้ง เอาจริงตอนนั้นเขารู้สึกผิดกับเธอมากเลยนะ พยายามตามหาเหมือนกันแต่ไม่ได้ข่าวคราวจากเธอเลย ถึงแม้เราจะคุยกันมาสักพักใหญ่แต่ว่าไม่ได้รู้ถึงเรื่องครอบครัว และช่วงนั้นเขายุ่งวุ่นวายความสัมพันธ์มันเลยจบลงแบบนั้น ไม่คิดว่าโลกจะเหวี่ยงเราสองคนกลับมาเจอกันอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้เขาจะไม่มีทางปล่อยเธอหลุดมือไปอีก
"ตกลงจะไม่ตอบแบร์จริงเหรอว่าเพียวมีแฟนหรือยัง"
"รู้แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ"
"ก็ถ้าเกิดว่ายังโสดแบร์จะได้จีบยังไง"
เขายิ้มมุมปากออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ ซึ่งหญิงสาวเห็นแบบนั้นก็ถลึงตาใส่เขาทันทีด้วยสีหน้าโกรธเคือง
"เพิ่งจะอายุเท่าไหร่เองแก่แดดนะ อีกอย่างหนึ่งเรื่องของเรามันจบไปแล้ว อย่ามารื้อฟื้นอะไรให้ได้ยินอีก ตอนนี้เอาเวลาไปตั้งใจเรียนให้จบจะดีกว่า"
เธอเอ่ยตำหนิชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแรงจนเขาถึงกับทำหน้าเซ็ง ๆ
"โห! เด็กตรงไหนเนี่ย 22 แล้วป่ะ ถึงจะเด็กแต่เคย...เพียวมาแล้วนะจำได้มั้ย"
"ไอ้บ้า!"
เสื้อยืดมือไปตีเขาอย่างแรงจนแบรี่ถึงกับร้องโวยวายออกมา และเมื่อเห็นสีหน้าของเธอเขาก็หลุดขำออกมาด้วยความสนุก
"แบร์เลี้ยงเพียวได้สบายอยู่แล้ว ถึงแม้จะอายุไม่เยอะแต่มีเงินนะ"
เธอได้ยินแบบนั้นก็เบ้ปากใส่ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที โคตรน่าหมั่นไส้เลยให้ตายสิ ทำมาอวดรวยทั้งที่ยังหาเงินด้วยตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ
"หาเงินด้วยตัวเองให้ได้ก่อนเถอะแล้วค่อยมาจีบ"
"ทุกวันนี้แบร์ก็ใช้เงินตัวเองทุกบาททุกสตางค์นะครับ ถ้าเกิดว่าเพียวอยากรู้ว่าแบร์หาเงินด้วยตัวเองยังไง ก็ต้องมาเป็นเมีย เอ๊ย! มาเป็นแฟนดูสิ"
เขาทำหน้ามึนตีเนียนพูดออกมา ส่วนหญิงสาวตอนนี้ใบหน้าแดงแจ๋รู้สึกเขินไม่น้อยเหมือนกัน
"บะ...บ้า ไม่คุยด้วยแล้ว"
เธอแย่งของที่อยู่ในมือของเขามาถือไว้ก่อนจะเดินหนีไปทันที ซึ่งแบรี่เองก็ไม่ยอมรีบเดินมาดักหน้าเธอไม่ยอมให้ไปไหน
"เอาดี ๆ สิ สรุปว่ามีแฟนหรือยัง"
เพียวได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด เธอจ้องมองไปยังใบหน้าของเขาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง
"ไม่มี แต่ว่ามีลูกแล้ว"
เขายิ้มออกมาทันทีไม่ได้คิดอะไร แต่ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดนิดหน่อยที่รู้ว่าตอนนี้เธอมีลูกแล้ว
"ไม่เจอกันไม่กี่ปีทำไมมีลูกแล้วล่ะ ขอไปดูหน้าเด็กหน่อยได้ป่ะ เผื่อจะบังเอิญหน้าเหมือนกัน"
"นะ...นาย! พูดอะไรเนี่ย จะเป็นลูกนายได้ยังไง"
"ร้อนตัวทำไม หืม"
- ผู้เขียน
