อ้อนรักเกียร์ร้าย [NRU Engineer]

ย้อนอดีต... "เมื่อไหร่แกจะมาช่วยงานที่บริษัทสักทีเนี่ย เอาแต่เกเรอยู่นั่นแหละ ไม่รู้ว่าจะคิดได้เมื่อไหร่" เสียงตะโกนของป๊าดังขึ้นเข้ามาในโทรศัพท์ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับต้องรีบดึงออกเพราะไม่อย่างนั้นอาจจะหูหนวกเอาได้ ทั้งที่โดนด่าอยู่ทุกวันแต่เขาก็ไม่ได้มีความคิดดีขึ้นเลย เอาจริงเพิ่งจะอายุ 18 ปี จะมาบังคับกันให้เข้าไปทำงานที่บริษัทมันก็จะดูเกินความสามารถของเด็กคนหนึ่ง "ผมพึ่งจบม. 6 เองนะป๊า นี่ก็จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ไม่คิดที่จะให้ผมมีสังคมใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปหน่อยหรือไง" เขาเอ่ยออกไปด้วยท่าทีติดรำคาญนิดหน่อย ก็รู้แหละว่าอาจจะต้องเข้าไปช่วยงานคุณพ่อในอนาคต แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาไง "แกไม่เข้าใจหรอกไอ้แบรี่ ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ป๊าขอแค่ขอให้เข้ามาช่วยงานบริษัทเรียนรู้งานก่อนก็ได้ แล้ววันหนึ่งจะรู้เองว่าป๊าให้แกทำแบบนี้ทำไม" และเมื่อคนเป็นพ่อเอ่ยออกมาแบบนั้น เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเซ็ง "งั้นผมขอเวลาอีกสักหน่อยแล้วกัน วันนี้จัดปาร์ตี้ที่ดาดฟ้านะ บอกเฉย ๆ ไม่ได้ขออนุญาต" "ไอ้แบรี่ แกนี่นะไอ้ลูกเวร" เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกดวางสายแล้วเข้าไปในแชทเพื่อคุยกับสาวสวยที่เขาเคยขอช่องทางติดต่อไว้เมื่อหลายเดือนก่อน แชท... Pure : ทำอะไรอยู่คะ Barry : ปาร์ตี้กับเพื่อนครับ Pure : งั้นดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าดื่มเมาเยอะล่ะ ไม่รบกวนแล้วค่ะ หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาเมื่อสายตาจ้องมองไปยังแชทในโทรศัพท์ แบรี่คือผู้ชายที่เธอคุยทางในโซเชียลมาได้สักพักหนึ่ง เราสองคนเคยเจอกันครั้งแรกตอนที่เธอไปทำงานพิเศษที่ไนท์คลับ ตอนนั้นเธอเรียนมหาลัยอยู่ปี 2 แต่บังเอิญได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาหน้าตาน่ารักมาก หล่อแบบมีเสน่ห์จึงทำให้เธอลอบมองเขาอยู่บ่อยครั้ง และดูเหมือนว่าสวรรค์จะเป็นใจ หลังจากที่เธอทำงานเสร็จเขาก็เดินเข้ามาขอเบอร์ติดต่อ แลกโซเชียลกัน แล้วก็ทักมาคุยด้วย นี่ก็เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่เราคุยกัน ได้ออกมาเจอกันบ้างแต่ก็เพียงครั้งสองครั้ง เพราะเธอเองก็ต้องทำงานตลอด Barry : ไม่เคยเมาน่าไม่ต้องห่วง Pure : งั้นทำงานก่อนนะคะ Barry : อืม ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เขาพิมพ์ตอบกลับไปก่อนจะปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม และบังเอิญว่าเพื่อนรักของเขาเหลือบสายตาหันมาเห็นพอดี จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย "สรุปแกกับพี่คนนั้นยังไง เห็นคุยกันมาหลายเดือนแล้ว มันไม่พัฒนาหรือไง" ไทเกอร์เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ไม่รู้ว่าทำไมทั้งสองคนถึงไม่พัฒนาความสัมพันธ์ ทั้งที่เวลาก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว แบรี่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็ง ๆ "ก็พี่เขาไม่มีเวลาให้กูเลยนี่หว่า ชวนมาหาทีไรก็เอาแต่เรียนแล้วก็ทำงาน" "พี่เขาแก่กว่ามึงกี่ปีน่ะ" "น่าจะประมาณ 3 ปีมั้ง ตอนนี้น่าจะเรียนอยู่ปี 3 กำลังจะขึ้นปี 4 แล้วมั้ง" ไทเกอร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด "ไม่รู้จะถามอะไรเหมือนกันว่ะ คนปกติคุยกันนานขนาดนี้อย่างน้อยมันต้องได้เจอกันบ้าง ไม่อย่างนั้นก็ต้องพัฒนาความสัมพันธ์สักหน่อย" "เอาไว้กูจะชวนพี่เขาก็แล้วกัน ดื่มเหอะกำลังสนุกเลย" เขาและแก๊งเพื่อนกำลังปาร์ตี้อยู่ที่โรงแรมสุดหรูของครอบครัวเขาเอง โรงแรมในเครือศิริวงศ์สกุล ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐี และแบรี่คือลูกชายเพียงคนเดียวของท่านทศพล ศิริวงศ์สกุล ซึ่งในอนาคตเขาจะต้องเข้ามานั่งตำแหน่งประธานบริษัทแทนคุณพ่อ แต่ช่วงนี้ลูกรักค่อนข้างจะเกเร ติดเพื่อนไม่ยอมเข้าไปช่วยงาน ให้เรียนบริหารธุรกิจก็ไม่ทำ อยากจะไปเรียนวิศวะกับแก๊งเพื่อน คนเป็นพ่อก็ไม่เคยบังคับตามใจลูกตลอด หวังว่าสักวันหนึ่งลูกจะคิดได้และเข้ามาเรียนรู้งานในโรงแรม "ปาร์ตี้กันดีกว่า" ในขณะที่แก๊งเพื่อนของแบรี่กำลังสนุกสนานกันอยู่ บรรยากาศตรงหน้าครึกครื้นไปด้วยสาวสวยกำลังเล่นน้ำกันอยู่ในสระ เรียกได้ว่าเป็นอาหารตาสำหรับเขาเลยก็ว่าได้ และในระหว่างที่เขากำลังได้ที่เสียงของคอปเตอร์ก็ดังขึ้นมา "ว้าว! ทำไมเด็กเสิร์ฟวันนี้น่ารักอย่างกับตุ๊กตาเลยว่ะ" "แม่งสวยฉิบหายเลยว่ะ มีแฟนหรือยังครับ" แบรี่ได้ยินเสียงเพื่อนเอ่ยแซวสาวก็รีบหันไปมองทันที ว่าแต่ใครนะทำไมสวยจัง เขากะพริบตาปริบ ๆ หลายที พยายามนึกว่าใบหน้านั้นมันรู้สึกคุ้นเสียเหลือเกิน "ทำไมหน้าคุ้นจังวะ" เขาทำท่าทางครุ่นคิดอย่างหนัก พยายามที่จะเพ่งมองไปยังใบหน้านั้น เพราะรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด "มึงมองเขาแบบนั้น ลากเข้าห้องไปกินเลยไหมล่ะ" ปอร์เช่เอ่ยออกมาก่อนจะยื่นมือไปตบหัวเพื่อนหนึ่งที รู้สึกเลยว่าสายตาของเพื่อนรักที่จ้องมองไปยังผู้หญิงคนนั้น มันเหมือนกับอยากจะกลืนกินเขาแทบทั้งตัว "มึงนี่นะ กูแค่รู้สึกคุ้นหน้าเอง" "ผู้หญิงที่มึงเคยกินหรือเปล่า แหม่! ทำเป็นคนที่มีความคิด สั่งสอนเพื่อนดูเป็นคนดีนะมึง กูรู้นะว่าเบื้องลึกเบื้องหลังมึงเป็นคนสันดานแบบไหน" "โห ถ้ามึงด่ากูขนาดนี้ตบหัวกูเถอะ" เพี๊ยะ! "ไอ้เลว" สองเพื่อนรักกำลังยืนตีกันอยู่ ส่วนคนอื่นถึงกับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ แก๊งเพื่อนของเขาก็ทะเลาะกันแบบนี้เป็นเรื่องปกติ และในระหว่างที่แบรี่และปอร์เช่กำลังทะเลาะกันอยู่ ผู้หญิงที่พวกเขาเล็งไว้ก็เดินเข้ามาใกล้ ทว่าเมื่อสองสายตาประสานกัน ทั้งคู่ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ "แบรี่!" "เพียว!" ดูเหมือนว่าต่างฝ่ายต่างตกใจไม่น้อยเหมือนกัน ตัวของเพียวเองก็ไม่คิดว่าแบรี่จะมาปาร์ตี้อยู่ที่งานวันนี้ ส่วนตัวของชายหนุ่มเองก็ไม่คิดว่าผู้หญิงที่เขาคุยด้วยจะมารับงานในปาร์ตี้ของเขาในค่ำคืนนี้ "มาที่นี่ได้ยังไง" เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวก่อนจะดึงเข้ามาหาตัว ใบหน้านั้นเริ่มเมาได้ที่โน้มเข้าไปใกล้หญิงสาวจนเธอรู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะดันตัวเขาออก เพราะเธอเองมีใจให้เขาไม่น้อยเหมือนกัน "ก็บอกว่ามาทำงานไง ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันนี่นา" "เอาของไปเก็บเลยแล้วก็มานั่งด้วยกัน ไม่ต้องทำงานแล้ว เห็นไหมว่ามีแต่ผู้ชายเยอะแยะ ถ้าโดนลวนลามจะทำยังไง" "แต่ว่า..." "เอาของไปเก็บ!" "ค่ะ..."