ตอนที่ 3
1153 คำ
“ยายหั่นๆ” จงเป่าเปาตื่นเช้ามาล้างผิงกั่วป่าที่เก็บมาเมื่อวาน ล้างเสร็จก็ต้องหั่นแต่นางยังเด็ก ไม่อาจใช้ของมีคมได้ สุดท้ายจึงต้องบอกให้ท่านยายช่วย
“หั่นแบบนี้ใช่หรือไม่” ท่านยายผู้ตามใจหลานสาวยิ่งกว่าสิ่งใด กำลังนั่งหั่นผิงกั่วอยู่บนแคร่ โดยมีหลานสาวคอยบอก
“ใช่เจ้าค่ะ” จงเป่าเปายิ้มแย้มอารมณ์ดี คอยนั่งลุ้นอยู่ไม่ห่าง
เมื่อท่านยายหั่นเสร็จ จงเป่าเปาก็เอาไหที่ล้างจนสะอาดแล้วมาใส่ผิงกั่วป่า เติมน้ำลงไป และปิดให้มิดชิด ใช้เวลา 5-7 วัน ค่อยมาดูกันว่ายีสต์ที่ทำจะออกมาเป็นอย่างไร
อันเจียอีนั่งดูหลานสาวเอาผิงกั่วป่าใส่ไหด้วยรอยยิ้ม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “เสี่ยวเป่าเปา เจ้าจะเอาผิงกั่วป่าพวกนี้ไปทำอันใดหรือ”
“ใช้ทำหนมเจ้าค่ะ” จงเป่าเปายิ้มตอบ
“ทำขนมหรือ”
“ใช่เจ้าค่ะ” ปากก็ตอบมือก็ทำ “อาหย่อยนะเจ้าคะ” จะอร่อยก็ไม่อร่อย เห้อ เมื่อไหร่นางจะพูดชัดสักทีเนี่ย
“เจ้าจะเป็นคนทำหรือ”
จงเป่าเปาได้ยินก็เงยหน้ายิ้มให้ท่านยายจนตาหยี นิ้วเล็กๆ ป้อมๆ ชี้มาทางท่านยาย “ยายทำ” แล้วเสียงเล็กๆ ก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ท่านตามาแย้วววว” เด็กน้อยที่กำลังช่วยท่านยายถอนหญ้าต้นเล็กๆ อยู่ที่แปลงผัก เห็นท่านตาที่ไปขายสมุนไพรในเมืองเดินเข้ามาในรั้วบ้านพอดี ก็ทิ้งหญ้าในมือเช็ดมือกับเสื้อผ้า ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดขา
“ไอหยา หลานสาวตัวน้อยของตาทำไมหน้าตามอมแมมอย่างนี้” จงฮุ่ยชิวก้มลงเช็ดหน้าตาที่เปื้อนให้หลานสาวด้วยปลายแขนเสื้อ
“ถอนหญ้าเจ้าค่ะ” นางชี้นิ้วไปที่แปลงผัก ตรงนั้นมีหญ้ากองน้อยๆ ที่นางถอนกองไว้อยู่ด้วย
“หลานตาช่างเก่งเสียจริง อย่างนี้ต้องมีรางวัล”
จงเป่าเปากระโดดตบมือแปะๆ “ยางวัลๆ”
“นี่เลยถังหูลู่สำหรับหลานสาวคนเก่งของตา” จงฮุ่ยชิวยื่นถังหูลู่ไปตรงหน้าหลานสาว หลานสาวของเขาชอบกินยิ่งนัก ทุกครั้งที่เข้าเมืองเขาต้องซื้อมาให้นางอย่างน้อย 1 ไม้ถ้วน
“เย้ๆ ขอบคุณเจ้าค่ะ” จงเป่าเปารับถังหูลู่มาถือไว้ ก่อนจะวิ่งไปอวดท่านยายที่แปลงผัก จากนั้นก็กัดกินด้วยความเอร็ดอร่อย
“ยายเฒ่า วันนี้ข้าซื้อเนื้อหมูมาด้วย”
“ดีๆ ได้ทำให้เสี่ยวเป่าเปากิน นางไม่ได้กินเนื้อมาหลายวันแล้ว ข้ารู้สึกเหมือนพุงนางจะเล็กลง” นางเลี้ยงของนางมา ให้กินจนมีพุงเล็กๆ ยื่นออกมา แต่วันนี้สังเกตเห็นว่าพุงนั้นได้เล็กลง นางก็ยิ่งปวดใจ
“ข้าก็ว่าเช่นนั้น หลานของฮุ่ยชิวจะผอมแห้งไม่ได้”
วันนี้ครอบครัวจงจะเข้าไปในเมือง จงฮุ่ยชิวจะนำสมุนไพรที่ตากแห้งแล้วไปขาย ส่วนอันเจียอีจะนำผักที่เก็บไปขายที่ตลาด เด็กน้อยอย่างจงเป่าเปาจึงได้ติดสอยห้อยตามไปด้วย
ทั้ง 3 คน เดินทางด้วยเกวียนวัวรับจ้างของคนในหมู่บ้าน ค่าเกวียนผู้ใหญ่คนละ 5 อีแปะ เด็ก 2 อีแปะ
เมื่อมาถึงในเมืองจงฮุ่ยชิวก็พาภรรยากับหลานสาวไปติดต่อขอเช่าที่ขายของก่อน เมื่อได้แล้วจึงแยกตัวออกไปร้านขายสมุนไพร
“ผักเจ้าค่า ผักกอบๆ” จงเป่าเปาไปยืนตะโกนเรียกลูกค้าอยู่หน้าแผงขายผัก ใครผ่านไปผ่านมาต่อให้ไม่แวะซื้อแต่ก็ต้องแวะมอง เด็กน้อยก็ส่งยิ้มให้กับทุกคน
และด้วยความน่ารักของเด็กน้อย ท่านป้าผู้หนึ่งก็เข้ามาสอบถาม “แม่ค้าตัวน้อยเจ้าขายผักพวกนี้อย่างไร”
“กำละ 5 อีแปะเจ้าค่ะ” ผักของนาง นางให้ท่านยายมัดเป็นกำๆ เพื่อง่ายต่อการขาย อีกทั้งยังสะดวกอีกด้วย “ซื้อ 10 กำ แถม 1 กำไปเลยเจ้าค่ะ” ต้องกระตุ้นยอดขายสักหน่อย
“ไอหยา ดีๆ เช่นนั้นป้าเอา 10 กำเลย”
เด็กน้อยยิ้มตาหยีให้กับลูกค้าคนแรก ส่วนอันเจียอีที่อยู่หลังแผงขายผักก็หยิบผักให้ลูกค้า
“ขอบคุงท่านป้าเจ้าค่ะ” นางค้อมตัวเพื่อขอบคุณ ท่านป้าอดใจไม่ไหวยื่นมือมาลูบแก้มกลมๆ เหมือนซาลาเปานั้น ก่อนจะยื่นถังหูลู่ให้ 1 ไม้
ดีจริงๆ นอกขายผักได้แล้วยังได้ถังหูลู่อีกด้วย
“ผักเจ้าค่า ผักกอบๆ อาหย๋อย อาหย่อย” แม่ค้าตัวน้อยยังคงทำหน้าที่ได้ดี ไม่นานผักที่นำมาขายก็ขายหมด เป็นจังหวะเดียวกับที่จงฮุ่ยชิวเดินกลับมาพอดี
“ขายหมดแล้วหรือ” ปกติไม่ได้ขายหมดเร็วเช่นนี้
“หลานเจ้า ลด แลก แจก แถม จึงหมดไวนะ” อันเจียอีกล่าว
ผู้ถูกล่าวหาอย่างจงเป่าเปาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ส่งให้ การลด แลก แจก แถม มันคือการกระตุ้นยอดขายเลยนะ วันนี้ท่านยายของนางจึงขายหมดไวอย่างไรเล่า แต่ได้กำไรหรือไม่นางก็ไม่อาจมั่นใจได้
“ฮ่าฮ่า” สองผู้เฒ่าเห็นหลานสาวทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็ต้องหัวเราะออกมา
“แต่ถึงอย่างไรเสี่ยวเป่าเปาของยายก็เก่งที่สุด” ไม่ลืมที่จะชมเพื่อเป็นกำลังใจให้กับหลานสาวตัวน้อย
“ยายๆ” เด็กน้อยกระตุกแขนเสื้อท่านยาย
“ว่าอย่างไร”
“อยากได้น้ำผึ้ง”
“หืม” อยากได้ของแพงเสียด้วย แต่เมื่อเห็นแววตาเว้าวอนของหลานสาว สองผู้เฒ่าก็จำต้องยอมพาไปซื้อ ไม่ใช่แค่น้ำผึ้งแต่ยังมีแป้ง น้ำตาล และอื่นๆ อีกด้วย
“ตาเฒ่า ข้าจะไปร้านผ้าสักหน่อย ซื้อชุดให้เสี่ยวเป่าเปาสักชุดสองชุด”
“ไปสิๆ เสื้อผ้าของนางก็เริ่มซีดแล้ว” จงฮุ่ยชิวกล่าว
จงเป่าเปาได้แต่มองท่านตาที ท่านยายที พวกท่านทั้งสองช่างสายเปย์ยิ่งนัก เสื้อผ้านางจะซีดได้อย่างไร เมื่อตัวที่ใส่เพิ่งซื้อยังไม่ถึงเดือนเลย ทั้งหมู่บ้านคงมีแต่นางที่มีเสื้อผ้าใหม่ทุกเดือน จนใส่แทบจะไม่ทันแล้ว
“เป่าเปาไม่เอาเจ้าค่ะ” จงเป่าเปากระตุกมือทั้งสองของผู้เฒ่า
สองผู้เฒ่าก้มลงมองหลานสาวที่เดินอยู่ตรงกลาง “ไม่อยากได้หรือ” อันเจียอีเอ่ยถาม
“เจ้าค่ะ เป่าเปาอยากทำหนมแย้ว” ของครบแล้วเหลือแค่ลองทำ
สุดท้ายครองครัวจงก็ต้องเปลี่ยนเส้นทาง จากร้านขายผ้าเป็นเส้นทางที่เกวียนวัวรับจ้างของหมู่บ้านจอดอยู่
- ผู้เขียน
