ระหว่างรอร้านค้าที่กำลังตกแต่ง ครอบครัวจงก็มีงานมากมายให้ทำ นอกจากทำขนมไปตั้งแผงขายแล้ว ยังรับซื้อผิงกั่วป่าและผลโกโก้จากชาวบ้าน ตามที่จงฮุ่ยชิวเคยคุยไว้กับท่านผู้นำหมู่บ้านด้วย ชาวบ้านจึงแห่กันขึ้นเขาไปเก็บเพื่อนำมาขาย จนตอนนี้มีมายมากเลยทีเดียว
จงเป่าเปาค้นพบแล้วว่ายีสต์นั้นอยู่ได้ไม่นาน ต่อให้นางนำมาทำขนมทุกวันก็ใช้ไม่ทัน จึงต้องทิ้งไปเสียหลายไหอย่างน่าเสียดาย แต่ไม่เป็นไรนางคิดของอย่างอื่นที่ใช้ผิงกั่วทำได้แล้ว
นั่นก็คือ ‘แยมผิงกั่ว’
“เหตุใดต้องใส่เกลือในน้ำด้วยเล่าเสี่ยวเป่าเปา” อันเจียอีกำลังหั่นผิงกั่วป่าที่ปอกเปลือกออกหมดแล้วเอ่ยถามหลานสาว ตอนนี้หลานสาวของนางกำลังเดินเอามือไพล่หลังอย่างผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง
“เพื่อไม่ให้ผิงกั่วดำอย่างไยเย่าเจ้าคะท่านยาย” จงเป่าเปาเดินเข้ามาหาท่านยายของตน หยิบผิงกั่วที่หั่นแล้วเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“อย่างนั้นหรือ” อันเจียอีพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะยื
