ตอนที่ 9

1397 คำ

กลางดึกข้าวเตรียมตัวจะนอนแต่หูกลับแว่วได้ยินเสียงแปลกๆที่หน้าต่างไม่หยุด เธอมองด้วยความกลัวพยายามไม่สนใจเสียงเคาะแบบนี้ ก๊อกๆๆๆ… “ข้าวววว…ช่วยด้วยยยย….” น้ำเสียงแผ่วเบาโหยหวนติดจะแหบลงพร้อมด้วยเสียงเคาะกระจกดังเป็นจังหวะก่อนที่จะมีเสียงขูดผนังมาเบาๆแต่น่ากลัว “งื้อ…ไม่ใช่ใช่ไหมอ่า…” เธอปิดหูด้วยมือสั่นๆพยายามข่มจากหลับแต่เสียงดังไม่หยุดแถมยังโหยหวนมากด้วยและทันใดนั้นเองไฟดับลง พรึบ!! “กรี๊ดดด…ป๋าโรมช่วยด้วยยยยย…” สองเท้าก้าวลงจากเตียงวิ่งไปก่อนจะได้สติซะอีก เธอวิ่งมาเคาะประตูห้องข้างๆในขณะเสียงเรียกชื่อเธอยังดังลั่น ก๊อกๆๆๆ “ป๋าช่วยด้วย!!!” นี่ไม่ใช่การเคาะแต่เป็นการทุบประตูมากกว่า ไฟดวงเล็กที่ส่องทางดับลงทีละดวงหัวใจเหมือนจะหล่มวูบเพราะประตูไม่เปิดสักที “น้องข้าววว…” เงาตะคุ่มปรากฏขึ้นค่อยเดินมาหาช้าๆพร้อมกับน้ำเสียงโหยหวนมากขึ้นไฟใกล้ตัวเริ่มกระพริบเรื่อยก่อนจะดับสนิท พรึบ!! “กรี๊ด…ป๋าเปิดประตูหนูนอนด้วย!!” โรมที่นั่งรออยู่ในห้องนอนเดินไปอย่างเชื่องช้าอดจะขำไม่ได้กลับความกลัวขนาดหนักแบบนี้ เขาตีหน้าง่วงแล้วเปิดประตูยังไม่ทันถามอะไรยัยหนูก็พุ่งเข้ามากอดแล้ว “ยัยหนูเกิดอะไรขึ้นคะ?” เขาทำตาปรือมองก่อนจะแอบจูบกลางหน้าผากเนียนเบาๆ “ผีหลอกอะ ห้องหนูเมื่อกี้ผีหลอกอะป๋า…ผีหลอกหนูไม่หยุดเลย” เธอพูดอย่างติดขัดมือยังคงสั่นหัวใจเต้นรั่วไปด้วยความกลัวพยายามเล่าให้ฟังทุกอย่างแต่สติยังไม่กลับมา “ผีเหรอ?” พวกนั้นมันเล่นแรงไปรึเปล่าวะยัยหนูมือไม้สั่นขนาดนี้ “ใช่ ป๋าไปไล่ผีให้หนูเลยนะ หนูไม่กล้านอนหนูกลัว!” เธอจับมือเขาจะดึงออกมาแต่ว่าเขาไม่ยอม “หนูดูหนังมากไปแล้วนะ เอางี้นอนที่นี่ถ้ากลัวผีหลอกโอเคไหมคะ?” นี่เห็นเขาเป็นหมอผีรึไงห่ะ เขาเป็นประธานบริษัทนะไม่เคยทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว “ถ้าป๋าไม่ช่วยหนูนอนไม่หลับแน่ อ่อ…โทรหาพี่อัลบ้าก็ได้หนูยืมโทรศัพท์หน่อย” “ป๋าไม่มีเบอร์อัลบ้านะ” “แต่หนูจำเบอร์ได้ หนูจะให้พี่อัลบ้ามาดูให้ หนูไม่ก็นอนด้วยกันหลายๆคนจะได้ไม่ต้องกลัวด้วย หนูยืมโทรศัพท์หน่อยค่ะจะโทรหาพี่อัลบ้ากับพี่มาร์ติน หนูจำเบอร์ทุกคนได้” “ป๋าไปไล่ให้เอง ป๋าจะสอนมารยาทผีสักหน่อยให้รู้ว่าใครเป็นเจ้าของบ้าน!” อัลบ้านั่งบนเตียงหัวเราะเบาๆ แผนการหลอกเด็กที่บอสคิดขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อกี้แทบแย่แหละเพราะต้องซ่อนตัวใช้ผ้าม่านอำพรางตัวที่สูงใหญ่ “บอสแม่งสุดวะพี่” มาร์ตินตบเข่าไปหัวเราะไปไม่รู้ว่าป่านนี้พาน้องข้าวนอนยัง “อยากกินแต่ไม่กล้ากิน กูว่านะถ้ารอน้องข้าวอนุญาตบอสคงรออีกสองชาติวะ!” ก็อย่างที่เห็นๆกันอยู่คนหนึ่งมองเหมือนว่านี่คือพ่อส่วนอีกคนจ้องจะจับกินอยู่แล้ว ป่านนี้บอสคงหาเรื่องนอนกอดน้องข้าวอยู่แน่นอน เชี้ย! ประตูเปิด! “ไหนคะป๋าไม่เห็นอะไรเลย” โรมกวาดสายตามองไปรอบๆห้องหาลูกน้องที่ไม่รู้ว่าออกไปรึยัง “เมื่อกี้ไฟยังดับอยู่เลย นี่หนูได้ยินเสียงมาจากหน้าต่างป๋ามาดูสิ!” เธอจับมือเขาดึงให้ไปดูที่หน้าต่าง “ไม่มีเลย ยัยหนูป๋าบอกแล้วใช่ไหมอย่าอินกับหนังให้มาก” เขาถอนหายใจเล็กน้อยมองดูตามที่ยัยหนูบอกแต่มันไม่มีอะไรเลย คือมันจะมีได้ไงในเมื่อไอ้สองตัวมันเป็นคนทำเอง คืนนี้จะได้นอนกอดยัยหนูไหมวะ? อัลบ้าขยับออกจากใต้เตียงช้าๆก่อนจะหันไปสบตากับบอสแล้วส่งยิ้มแหย่ๆให้ มาร์ตินรีบคลานออกมาตามแล้วค่อยย่องอย่างเบาที่สุด “เหรอคะ งั้น…” เธอเงยหน้ามาบอกป๋าโรมแล้วจะกลับไปที่เตียงแต่ว่าป๋าจับหัวไว้ไม่ให้หันไป “หนูเห็นจากตรงไหนนะ?” ห้ามเลิ่กลั่กเด็ดขาดถึงแม้ว่าตอนนี้ยัยหนูจะมองเขาอย่างสงสัยแล้วก็ตาม “ป๋าเชื่อหนูแล้วเหรอคะ?” เมื่อกี้ยังว่าเธออินกับหนังอยู่เลย “ก็…ป๋าอยากดูอีกครั้งเผื่อเจออะไร” อัลบ้าถอนหายใจอย่างหนักเพราะน้องข้าวทำท่าจะหันมามองพวกเขายังไม่เออกไปไหนเลยเพราะจังหวะมันไม่ได้จนตอนนี้ยังอยู่กับแค่ขอบเตียง ถ้าพวกเขาถูกจับได้น้องข้าวจะโกรธบอสแล้วงานเข้าแน่ ที่แน่ๆบอสคงจะให้พวกเขารับผิดเรื่องนี้แทน! มาร์ตินยกนิ้วชี้้หมือนนึกอะไรออกก่อนจะมองไปยังสวิตส์ไฟใกล้ประตู น้องข้าวกลัวใช่ไหมงั้นก็ต้องทำแบบนี้แหละ เขาส่งสายตาไปพี่อัลบ้าพยักหน้าตอบก็เท่ากับว่าเข้าใจกัน “ป๋าหนูนอนดีกว่าค่ะ หนูขอโทษที่รบกวนป๋านะ” “ยัยหนูไม่เคยรบกวนป๋าเลยนะ ยัยหนูเป็นของป๋าป๋าก็ต้องดูแลสิคะ” “ของป๋าอีกแล้วเหรอคะ?” คำนี้อีกแล้วนะ เธอได้ยินคำนี้บ่อยมากจนชักจะสงสัยแล้วว่าป๋ามองเธอเป็นสิ่งของรึไงกัน พรึบ!! “กรี๊ด…ไฟดับอีกแล้วอะ!!” อยู่กับป๋าผียังกล้ามาหลอกอีกเหรอใจร้ายเกินไปแล้วนะ “โอ๋ๆยัยหนูไม่เป็นไรนะ” กอดเขาแน่นเชียวสงสัยจะกลัวจริงๆแหละ เขาตีเนียนลูบหัวแล้วจูบกลางกระหม่อมไม่หยุดก่อนจะเห็นเงาแวบๆเดินออกจากห้องไป เขาพายัยหนูเดินมานั่งเตียงแต่ยังไม่เปิดไฟหรอกเพราะโอกาสแบบนี้มันไม่ได้มีง่ายๆนะ เขารู้แล้วว่าจะหาโอกาสแบบนี้ได้จากไหนอีก เราจะไปตั้งแคมป์กันในที่ใกล้ป่าใกล้น้ำตกบรรยากาศดีๆและตอนนั้นเขาจะบอกรักยัยหนูพร้อมแสดงออกอย่างชัดเจน แค่คิดภาพยัยหนูนอนมองเขาด้วยสายตาเรียกร้องไร้เดียงสา เสียงที่เรียกชื่อเขาให้เวลานั้นคงจะป๋ามากแน่เลย ยัยหนูจะครางยังไงนะ ป๋าคะ…อย่าค่ะ หนูยังไม่เคยเลย! ยัยหนูจะครางออกมาแบบนี้รึเปล่านะหรือว่าจะเป็นแบบนี้ ป๋าขาหนูไม่ไหวแล้ว ป๋าช่วยทำให้หนูมีความสุขได้สักทีสิ! เอ๊ะ! หรือจะเป็นแบบนี้แทน หนูรักป๋ามากนะคะแต่งงานกับหนูนะแล้วหนูจะยอมทุกอย่าง! ยัยหนูจะถอดเสื้อออกทีละชิ้นเพื่อยั่วเขาต่อ แค่คิดเลือดก็แล่นพล่านคำคอแห้งผากหมดแล้ว! “ป๋าโรมกอดแน่นจัง…ป๋าคะ?” กอดแน่นมากเลยแถมมือที่ลูบหลังมันให้ความรู้สึกแปลกๆนะ “ป๋าคะหนูอึดอัด…ป๋าเป็นอะไรรึเปล่า?” เธอพูดดังขึ้นเรียกสติป๋าก่อน “เอ่อ…ยัยหนูว่าไงนะ?” นี่เขาคิดบ้าอะไรไปวะเนี่ย “ป๋ากอดแน่นอะ หนูอึดอัดค่ะ” เธอยิ้มแหย่ๆให้แล้วบอกไปเขาถึงค่อยๆปล่อยมือออก “หนูจะกลับไปนอนคอนโดนะคะ หนูนอนไม่หลับแน่ถ้าเป็นแบบนี้” ไฟเดี๋ยวติดเดี๋ยวดับแบบนี้เธอไม่ไว้ใจหรอกนะ ดูสิขนาดป๋ามาด้วยแท้ๆยังขนาดนี้เลยถ้านอนคนเดียวคงจะขนหัวลุกแน่ “ป๋าไม่ให้ไป หนูต้องอยู่กับป๋าจนกว่าจะหาย” เหตุผลเดียวคืออยากจะกอดให้เต็มที่แล้วค่อยปล่อยไป “แต่หนูจะนอนไม่หลับ หนูสัญญาถ้ามีอะไรจะบอกป๋าคนแรกเลย” “ยัยหนูข้าวอย่าดื้อ!” “ก็…” เธอนิ่งค้างทำอะไรไม่ถูกเหมือนจะหายใจไม่ออกจากปากที่บดเบียดปากเธออยู่ในตอนนี้ จูบแรกของเธอ!!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more