คริสเตียนชะงัก ยอมนั่งเฉยๆ แต่สายตาไม่ได้ละไปจากประตูหน้าบ้านหลังนั้นเลย คนของมารดาดูจะไม่สนใจว่ามีคนอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นหรือเปล่า พอรถยนต์จอดสนิท คนที่เหลือก็ทยอยยกกล่องบรรจุอาหารจากท้ายรถลงไปตั้งไว้ที่โต๊ะหน้าบ้าน คริสเตียนมองสิ่งของที่คนของมารดาช่วยกันยกลงด้วยความไม่พอใจ กล่องขนาดใหญ่หลายกล่องถูกทยอยลงมาจากรถทีละใบ เขานับแบบคร่าวๆ เลยแอบค่อนว่ามารดาไม่ได้
‘แม่ต้องการขุนญาณินเป็นแม่หมูหรือไงนะ’
ต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวคริสเตียนเอง เขายอมนั่งสงบเพื่อผลระยะยาว จนกระทั่ง ใครบางคนเดินเอื่อยๆ ผ่านเข้ามาในสายตา คริสเตียนตัวแข็งทื่อ คงเพราะลมแรง เสื้อตัวโคร่งที่ญาณินสวมเลยลู่แนบลำตัว ทำให้เห็นช่วงกึ่งกลางร่างกายได้ชัดขึ้น
เนินหน้าท้องที่เคยแบนราบ นูนขึ้นมาเล็กน้อย
ความรู้สึกบางอย่างไหลปร่าอยู่ในหัวใจ มันอิ่มเอิบ อิ่มสุข เหมือนตนเองเดินทางมาถึงที่หมายที่รอคอยสมใจแล้วจร
