มาทางไหน กลับไปทางนั้นแหละ
คริสเตียนขมวดคิ้ว เอียงหูฟังเสียงโหวกเหวกที่ดังสนั่น ใครบางคนกำลังโวยวาย ส่งเสียงน่ารำคาญนั่นในบ้านของเขา ไฮน์เนอร์เองก็คงสงสัยไม่น้อย จากที่ตั้งใจจะกลับไปพักผ่อนให้เต็มคราบ แล้วค่อยมาคิดกันใหม่ เรื่องการควานหาตัว ‘ภรรยา’ ของเพื่อน เปลี่ยนใจเดินตามคริสเตียนไปติดๆ
“ปล่อยฉันนะ กล้าดียังไงถึงไม่ยอมให้ฉันเข้าห้องนอนของพี่สาวฉัน!!” คริสเตียนถอนใจแรงๆ สอดมือล้วงกระเป๋า เดินจ้ำตรงไปยังต้นกำเนิดเสียงน่ารำคาญนั่น
“หยุด!! หยุดเสียงน่ารำคาญนั่นสักที ไม่อย่างนั้นฉันจะโยนออกไปนอกบ้านให้หมด”
เสียงตวาดหยุดความโกลาหนได้อย่างชะงัด
พอตั้งสติได้พัฐสุดาก็รีบถลาเข้าไปหาคริสเตียน “คนของคุณคริสสิคะ ไม่ยอมให้ดาเข้าไปในห้องพี่ณิน ดาอยากเขาไปหาสาเหตุการที่พี่ณินหลบหน้าคุณไปสักหน่อย”
คริสเตียนยิ้มเยาะ “เพราะคุณไม่ใช่เหรอดา ที่มาพูดอะไรไม่รู้เรื่อง จนทำให้ณินหนีออกไปจากบ้านฉันน่ะ”
คำ
