“ดูถูกเรื่องอะไรหะ แกสองคนนี่ ขยันหาแต่เรื่องให้ฉันปวดหัวอยู่เรื่อย” เทพบ่นพึมพำ
“พ่อคะ!!” พัฐสุดาแหวเสียงแหลม
“ฉันเป็นพ่อแกยัยดา แกจะขึ้นเสียงใส่ฉันทำไม?” เทพตวาดกลับ
“เดี๋ยวนี้ดาทำอะไรก็ไม่ดีไปหมด สู้พี่ณินไม่ได้แล้วใช่ไหมคะ?” พัฐสุดาถามเสียงเครือ
“หรือไม่จริง!!” เทพถามกลับเสียงแข็ง หากไม่ได้ญาณินช่วย ครอบครัวของตนเองคงล้มละลาย เพราะความโลภไม่มีที่สิ้นสุด คิดจะตกบ่อทอง ที่ไหนได้ คว้าได้แต่อากาศกับความว่างเปล่า
“ลูกสาวคนดีของคุณพ่อ หอบผ้าออกจากบ้านของคุณคริสเตียนแล้ว ที่นั่นเป็นที่ของดาค่ะ” พัฐสุดาจีบปากพูด
“หมายความว่าไงยะ?” แววตาที่นิ่งฟังมานานถามแทรกขึ้นมา
“ดาไปเจอพี่ณินมาเมื่อวันก่อน วันนี้เลยได้ข่าวที่น่ายินดีไงคะ”
“ข่าวดีอะไรยะ การที่พี่แกไป ไม่ได้หมายความว่าแกจะเข้าไปแทนที่ได้นะยัยดา สัญญานั่นแม่อ่านทวนหลายรอบแล้ว พี่แกไป สัญญานั่นก็สิ้นสุดลงด้วย” แววตาปลงตก หลังทบทวนสัญญา
