บทที่5.แผนซ้อนแผน
1588 คำ
“ดาลองทุกทางแล้วพี่พล เหลือแค่แก้ผ้ายั่วเขาเท่านั้นแหละค่ะ” พัฐสุดากระแทกเสียงตอบพี่ชาย
“ไม่เลวนะ แกไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ยัยดา เป็นแค่เมียในนามน่ะ มันได้ไม่เท่าไหร่หรอก” หากญาณินนั่งอยู่ด้วย เธอคงไม่อยากเชื่อหู คำพูดเหล่านั้นออกมาจากปากคนในครอบครัว เพียงเพราะต้องการครอบครองผู้ชายคนหนึ่ง พวกเขายอมทิ้งศักดิ์ศรีใช้วิธีต่ำช้าเลยทีเดียว
“ดาจะลองดูค่ะ”
โอกาสเดียวของเธอ พัฐสุดาไม่มีทางปล่อยให้พลาด ยิ่งมีข้อผูกมัดให้คริสเตียนดิ้นไม่หลุดด้วยยิ่งดี เธอต้องเตรียมพร้อมร่างกายไว้ ขอแค่คริสเตียน พลาดครั้งเดียวเท่านั้น
“ช่วงนี้คุณก็หาอะไรบำรุงยัยดาให้ดีๆ สิ ผู้ชายน่ะ ขอแค่เป็นผู้หญิงเถอะ ไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือหรอก”
แววตาพยักหน้ารับ “ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ที่แกแล้วนะยัยดา พี่สาวแกน่ะพึ่งไม่ได้หรอก” เมื่อคิดถึงญาณินแววตาก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิ ลูกแหกคอกคนนั้นควบคุมไม่ได้ แถมยังคัดค้านความคิดบุพการี หากญาณินรู้ว่าคนทั้งครอบครัวกำลังวางแผนจับคริสเตียน คงค้านหัวชนฝา
“อย่าไปพูดถึงยัยลูกไม่รักดีคนนั้นเลย” เทพพูดเสียงแข็ง สีหน้ากระด้างขึ้นมาฉับพลัน
“แกได้บอกยัยณินหรือเปล่าดา เรื่องที่แกจะแต่งงาน” ทรงพลถามถึงน้องสาว
“ดาเอาการ์ดไปให้พี่ณินแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าจะมาไหม”
“มาหรือไม่มาก็ชั่งเถอะ พูดถึงลูกคนนี้แล้วเสียอารมณ์” เทพเสียงเกรี้ยวกราด คงเพราะเขากับญาณินไม่ลงรอยกันเท่าไหร่ ความเห็นหลายเรื่องของเขาถูกญาณินแย้ง และเขาเองก็ยังหาข้อโต้แย้งไม่ได้เสียด้วย
“พอเถอะค่ะ อย่าไปใส่ใจลูกนอกคอกคนนั้นเลย ว่าแต่สินสอดนะเอามาใช้ก่อนไม่ได้เหรอไงยัยดา” แววตาพูดเสียงขุ่น รายจ่ายของพัฐสุดามีมากจนเงินในบัญชีของนางร่อยหรอลง
“ดาไม่กล้าขอคุณคริสเตียนหรอกค่ะแม่ ทนหน่อยไม่ได้เหรอคะ หลังแต่งงานดาจะกอบโกยมาคืนให้เองค่ะ”
“แกต้องจำไว้ให้ดีนะยัยดา ผู้ชายคนนี้แกต้องจับให้ได้ ห้ามปล่อยให้หลุดมือไปเชียวนะ”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะแม่ ผู้ชายอย่างคุณคริสเตียน หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว”
คริสเตียนเป็นเหมือนบ่อทองให้เธอหาช่องทางกอบโกย การเข้าใกล้เขาในระดับนี้มากกว่าผู้หญิงคนก่อนๆ ของเขาหลายเท่านัก ยังไงเสียเธอไม่ยอมพลาดเด็ดขาด
“คุณนั่นแหละ จัดการเรื่องนั้นหรือยัง” เทพหันไปถามภรรยา
“อะไรเหรอคะพ่อ” พัฐสุดาสนใจอดใจถามไม่ได้
“จะมีอะไรล่ะ ฉันก็ต้องหาวิธีผูกมัดว่าที่ผัวแกให้อยู่หมัดแทนแกนั่นไง”
แววตาพูดเสียงแข็ง แววตาเจ้าเล่ห์ผุดวาบ
“ทำยังไงเหรอครับแม่” ทรงพลถามแทรก
แววตาหันมายิ้มให้บุตรชายแล้วตอบช้าๆ “แม่นัดเจ้าหน้าที่เขตให้มาจดทะเบียนสมรสที่บ้านไงล่ะ”
“ความคิดแม่นี่ต้องยกนิ้วให้เลยครับ แต่คุณคริสเตียนเขาจะยอมเหรอครับ”
คริสเตียนนะไม่ใช่พัฐสุดา เขาหัวแข็งไม่ใช่เล่น ไม่มีทางยอมให้คนอื่นข่มขู่ได้ง่ายๆ
“คนเยอะแยะขนาดนั้น ไม่ยอมก็ต้องยอมนั่นแหละ” เทพพูดกลั้วเสียงหัวเราะ
บทที่5.แผนซ้อนแผน
พัฐสุดามองเงาตัวเองในกระจก ผู้หญิงตรงหน้าสีหน้าอิ่มเอิบแววตาเป็นประกาย ทั้งหมดนั่นคือตัวเธอเอง วันนี้คือวันสำคัญของเธอ แม้จะเป็นแค่การรับสมอ้างไม่ใช่เรื่องจริง และไม่มีสิทธิ์ครอบครองคริสเตียนทั้งตัวและใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะไม่มีโอกาสเลยน่ะสิ
ชุดแต่งงานบนหุ่นสั่งตรงมามาจากแบรนด์ชื่อดัง ราคาไม่เบาเลย แต่ก็สวยสมใจนึก เหมาะสำหรับวันพิเศษเช่นนี้
ช่างแต่งหน้าที่ว่าจ้างมาด้วยราคาสูง จัดการงานของเขาได้อย่างดี
พัฐสุดาหมุนตัวหน้ากระจก หน้าและผมเสร็จเรียบร้อย เหลือแค่สวมชุดเจ้าสาวและลงไปร่วมงานฉลองเท่านั้นเอง คนทั่วไปก็จะได้รู้วันนี้เธอเปลี่ยนฐานะเป็นสะใภ้ตระกูลยูแล้ว
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังเบาๆ พัฐสุดาเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง “ใครคะ?” ไม่มีคำตอบมีแต่ความเงียบ เธอเลยเดินเลยมาเปิดประตู ยื่นหน้าออกไปมองด้านนอก แต่...
พรึ่บ...ถุงผ้าสีดำสวมครอบบนศีรษะ พัฐสุดาพยายามดิ้น เธอตื่นตกใจและพยายามร้องขอความช่วยเหลือ เธอทำได้แค่คิดนั่นแหละ ทันทีที่ขยับอ้าปากเตรียมกรีดร้อง ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งที่มีกลิ่นฉุนจัดจนแทบสำรักก็ถูกยัดใส่ปาก เธอพยายามเอาลิ้นดันพร้อมกับส่งเสียงร้อง
“อืออออ” นั่นคือเสียงที่หลุดลอดออกมา
มีชายฉกรรจ์สองคนหิ้วเธออกมาจากห้อง “อยากตายนัก ก็แหกปากร้องได้เลยโว้ย” คมมีดบาดผิวเนื้อที่ต้นคอจนรู้สึกแสบนิดๆ พัฐสุดากัดปาก ห้ามตัวเอง เธอไม่ควรตายตรงนี้ แค่ยื้อเวลาไว้อีกหน่อย คงมีใครสักคนขึ้นมาเห็นเหตุการณ์และยื่นมือมาช่วยเธอเอง เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วนี่นา ใกล้เวลาที่เธอจะต้องลงไปด้านล่างแล้ว
“ตามมาดีๆ ดีกว่าเป็นศพอยู่ตรงนี้นะ”
คำขู่นั่นทำให้เธอขนลุกซู่ ปลายมีดนั่นจิ้มลึกเข้ามาในผิวเนื้อเธอเพิ่มขึ้นอีกหน่อย ความเจ็บแปล๊บๆ ทำให้พัฐสุดาไม่กล้าขัดขืน เธอถูกลากเข้าไปที่ไหนสักที่ ก่อนจะถูกใครบางคนอุ้มโยนไว้บนบ่า เสียงฝีเท้า เสียงกระซิบกระซาบนั่นทำให้พัฐสุดาแทบสติหลุด
คนพวกนี้จับตัวเธอไปเพราะอะไร จนบัดนี้เธอเองยังไม่เข้าใจ?
“มาด้วยเหรอยะ” นั่นไม่น่าใช่คำทักทายของบุพการีที่มีต่อบุตรสาวเลยนะ แต่มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับญาณินเท่าไหร่ เธอถูกบิดา มารดาปฏิบัติตัวแบบนี้ใส่มาตั้งแต่เริ่มโตและมีความคิดเป็นของตัวเอง
ญาณินไม่ชอบความเห็นแก่ตัวของบุพการีเลย
เธอพยายามปรามในฐานะลูก แต่ก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว มันเหมือนที่คำโบราณกล่าวไว้นั่นแหละ ไม้อ่อนดัดได้ ไม้แก่นั่นยากไซ้ที่จะดัด
“งานยัยดา ณินจะไม่มาได้เหรอคะ”
“แกมาหรือไม่มา ยังไงยัยดาก็แต่งงานได้” แววตาตอบบุตรสาว ปรายตามองเพื่อนๆ ของญาณินแล้วก็ยิ้มมุมปาก
สามสาวคบกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้น ความสัมพันธ์นั่นเหนียวแน่นจวบจนโตเป็นสาว แม้กระทั่งมีงานมีการทำก็ยังไม่เคยแยกจากกันเลย
“คุณแม่ขา ยังไงยัยณินก็เป็นพี่สาวยัยดานะคะ ให้พี่สาวมาร่วมยินดีด้วย คงไม่หมดเปลืองเท่าไหร่หรอกค่ะ” แพรไหมอดกระเซ้าไม่ได้
“พวกหล่อนละ มากินฟรีหรือมาร่วมแสดงความยินดีกับยัยดาหะ”
“จัดที่โรงแรมใหญ่ขนาดนี้ ต้องมากินฟรีสิคะ” พัชรีตอบหน้าตาย จนญาณินต้องถลึงตาปราม เมื่อแววตาชักสีหน้าไม่พอใจใส่ตนเอง
“ตามสบายเลยนะ ของกินดีๆ ที่พวกเธอไม่เคยลิ้มรสมีให้ลิ้มลองเยอะแยะเลย ของแบบนี้มันวาสนาใครวาสนามัน” แววตาพูดกระทบ เหยียดยิ้มมุมปาก กำลังจะว่ากระทบเพื่อนๆ ของญาณินต่อ เทพก็เดินหน้าตื่นมาหา
“แววมีปัญหาแล้วละ” สีหน้าบิดาไม่ดีเลย แววตาว้าวุ่นและเต็มไปด้วยความกังวล
“มีอะไรเหรอคุณ จวนได้เวลาแล้วนะ ฉันต้องขึ้นไปรับยัยดาก่อน”
“ยัยดานั่นแหละ หายไปไหนไม่รู้ ผมกับตาพลขึ้นไปดูมาไม่ได้อยู่ที่ห้องหรอก โทรศัพท์ก็ไม่รับ” เทพกระซิบตอบภรรยา แววตาเม้มปาก หันไปมองหน้าญาณินแล้วกระซิบบางอย่างกับสามี
“ยัยณินตามพ่อมานี่เดี๋ยวสิ” เทพหันไปตะคอกบุตรสาว
“ไปไหนคะพ่อ จวนได้ฤกษ์แล้วไม่ใช่เหรอคะ”
แขกเหรื่อเริ่มหนาตาขึ้นเพราะจวนถึงเวลาสำคัญ ญาณินลุกขึ้นยืน “พวกแกรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันมานะ” ญาณินหันไปปรามสองสาวที่ทำท่าจะตามไปด้วย
“มีอะไรรีบโทร.มานะ ฉันว่ากลิ่นมันแปลกๆ พิกล”
คนสำคัญที่ควรมารอต้อนรับแขกผู้มีเกียรติไม่มีใครโผล่มาสักคน เจ้าภาพฝ่ายชายมีสีหน้าเคร่งเครียดพอๆ กับเจ้าภาพฝ่ายหญิงทีเดียว
ทรงพลเดินหน้าตั้งตรงมาหาบิดา กระซิบบางอย่างข้างหูท่าน เทพเม้มปาก มองหน้าญาณิน ก่อนจะเดินนำญาณินกับครอบครัวไปอีกทาง ทั้งหมดมุ่งหน้าไปที่ห้องแต่งตัวของพัฐสุดาที่คริสเตียน จัดไว้ให้เป็นพิเศษ
“เกิดอะไรขึ้นคะ” ญาณินเดินตามเข้ามาทีหลังสุด ร้องถามเสียงหลง พอเห็นชุดแต่งงานที่อยู่บนหุ่นโดยไม่มีไม้แขวนชื่อพัฐสุดา ญาณินก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ “ยัยดายังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอคะ ถึงเวลาแล้วนี่คะ เดี๋ยวเลยฤกษ์หรอกค่ะแม่”
- ผู้เขียน
