ตอนที่ 6 เล่นเกมส์
991 คำ
ร่างสูงกำยำของแพทย์หนุ่มนั่งอยู่บนโซฟาในห้องวีไอพีส่วนตัวบนคลับสุดหรู สายตาของรชากำลังจ้องมองอยู่ที่หน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองอย่างตั้งใจ จนทำให้ไม่รู้สึกว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ข้างหลังนานแล้ว
"เฮีย ทำอะไรอยู่น่ะ"
เพชรกล้าพูดทักขึ้นมาเมื่อเห็นรชาท่าทางจะสนใจหน้าจอมือถือมากจนไม่รู้ว่าตัวเขาเองได้เข้ามายืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว
"มาแล้วเหรอ พอดีกำลังดูอะไรน่าสนใจอยู่น่ะ"
รชาตอบกลับเพชรกล้าพลางวางโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงบนโต๊ะโดยที่ยังไม่ได้ปิดไลฟ์สดของสุดที่รัก
"ว่าแต่ ผู้หญิงคนนี้ใครอะเฮีย ดูไปดูมาก็คุ้น ๆ อยู่เหมือนกันนะ"
เพชรกล้าถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเขามองดูผู้หญิงในไลฟ์สดที่กำลังขายเสื้อผ้าอยู่
"คุ้นสิ ก็ผู้หญิงที่เจอที่คลับวันก่อนไง"
รชาตอบกลับอีกครั้ง คราวนี้เพชรกล้าพยักหน้ารับเป็นเชิงว่าเขาจำได้แล้ว
"แล้วเฮียมานั่งดูเธอไลฟ์ขายของทำไม อย่าบอกนะว่าเฮียติดใจเธอน่ะ"
คำถามแกมหยอกของเพชรกล้าทำให้รชาผุดยิ้มมุมปากก่อนที่จะตอบออกไป
"ไม่ได้ติดใจ แต่น่าสนใจต่างหาก ผู้หญิงที่ไม่เหมือนคนอื่นแบบนี้ฉันไม่เคยเจอมาก่อน ไม่อยากได้เงิน แต่อยากได้ความฟิน"
น้องชายต่างสายเลือดถึงกับทำตาโตเมื่อได้ยินคำตอบของรชา ไม่แปลกหรอกที่รชาจะสนใจผู้หญิงสวย ๆ แบบนี้ แต่อาการที่อยากเอาชนะในแววตาเขาต่างหากที่ทำให้เพชรกล้าสงสัยอยู่ไม่น้อย
"ไม่ใช่ว่าเฮียตกหลุมรักเธอแล้วไม่รู้ตัวหรอกนะ"
คำพูดของเพชรกล้าทำให้คนตรงหน้าต้องหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ
"ฉันไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนี้ขนาดจะเอาเป็นแฟนสักหน่อย แค่อยากจะเอาชนะผู้หญิงที่กล้าหยิ่งใส่ฉันขนาดนี้ก็แค่นั้น"
ผู้ชายอย่างรชาไม่จำเป็นต้องมาตามเอาชนะผู้หญิงคนไหน ปกติแค่เขาขยิบตาสาวสวยทั้งหลายก็พร้อมที่จะมอบกายมอบใจให้อยู่แล้ว แต่เมื่อเจอลูกแกะแสนดื้ออย่างสุดที่รัก เลยทำให้ความรู้สึกนักล่าในตัวของเขามันตื่นขึ้นมา
"งั้นมาพนันกัน ภายในสองเดือนถ้าเฮียทำให้เธอหลงรักได้ ผมจ่ายเฮีย 10 ล้าน แต่ถ้าภายในสองเดือนนี้เฮียเป็นฝ่ายตกหลุมรักเธอซะเอง เฮียต้องจ่ายผม 10 ล้าน ตกลงมั้ย"
คำพูดท้าทายของเพชรกล้าไม่ได้ทำให้รชากลัวสักนิด เขาตบปากตกลงทันที
"ได้ เตรียมเงิน 10 ล้านของแกไว้ได้เลย เกมส์นี้ยังไงฉันก็ชนะ"
สายตาของแพทย์หนุ่มดูมั่นอกมั่นใจในตัวเองจนคนที่นั่งอยู่ด้วยได้แต่แอบยิ้มอยู่ในใจ
////////////
วันต่อมา
ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากเพจส่วนตัวดังขึ้นขณะที่สุดที่รักกำลังยุ่งอยู่กับการเช็คสต็อคเสื้อผ้าล็อตใหม่ เมื่อเห็นเป็นคำขอเป็นเพื่อนใหม่ของบุคคลที่ส่งมาทำให้เธอยิ้มกว้างออกมา ก่อนที่จะละจากการนับสต็อคไปนั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ๆ แทน
"เป็นอะไรยะ จู่ ๆ ก็ลุกมานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่"
เจ๊แมรี่ที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะถามขึ้นมาเมื่อเห็นอาการของเธอที่กำลังจ้องมองหน้าจออย่างไม่วางตา
"ในที่สุดเสือก็ติดกับดักเหยื่ออย่างหนูแล้วน่ะสิเจ๊ อาการนี้คงจะเจ็บใจที่รู้สึกเหมือนถูกหักหน้าตอนที่หนูเอาเช็คไปคืน อารมณ์นักล่าเลยพุ่งขนาดที่ต้องแอดเฟรนด์หนูมาก่อน"
สุดที่รักตอบพลางโชว์โปรไฟล์ของแพทย์หนุ่มที่พึ่งส่งคำขอเป็นเพื่อนมาให้เธอหมาด ๆ
"ร้ายนักนะแก"
เจ๊แมรี่พูดชมในความร้ายกาจของสุดที่รัก แต่สาวสวยไม่ได้กดรับคำขอทันที เธอวางโทรศัพท์ไว้แล้วกลับไปทำงานต่อ
////////
รชานั่งอยู่ในห้องพักตอนที่ว่างจากการตรวจคนไข้เหมือนอย่างเคย ปลายนิ้วเรียวยาวเคาะลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ สายตากำลังจ้องมองหน้าจอมือถือที่โชว์คำขอเป็นเพื่อนที่เขาส่งไปให้สุดที่รัก นี่ก็สองวันเข้าไปแล้วจากวันที่เขาส่งคำขอ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะตอบรับสักที
"หึ เล่นตัวงั้นเหรอ เกมส์นี้ชักจะสนุกแล้วสิ"
รชาพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะวางสมาร์ทโฟนลงบนโต๊ะ ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นถอดเสื้อกาวน์ออก ก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้น เมื่อรชากดดูก็พบว่าสุดที่รักตอบรับคำของเป็นเพื่อนของเขาแล้ว รชาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง แล้วทักข้อความไปหาเธอทันที
/สวัสดีครับ ผมคิดว่าคุณจะไม่รับคำขอของผมซะแล้ว/
คำทักทายปนคำตัดพ้อเหมือนน้อยใจนิด ๆ ถูกส่งไปให้อีกฝ่าย ซึ่งคราวนี้เธอเปิดอ่านทันที
/ขอโทษด้วยนะคะคุณหมอ พอดีที่รักงานยุ่งน่ะค่ะ เลยไม่ทันได้สังเกต พึ่งเห็นเมื่อกี้ก็รีบกดรับทันทีเลยค่ะ/
คำตอบของเธอทำเอารชากระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
/ถ้างั้นหลังจากนี้ผมทักมาคุยกับคุณสุดที่รักทุกวันได้มั้ยครับ/
คำถามปนลูกอ้อนของเขาถูกส่งไปให้เธอ
/ได้สิคะ แต่ว่าคุณหมอเรียกที่รักอย่างเดียวก็พอค่ะ เรียกสุดที่รักฟังดูเป็นทางการจัง/
/ได้ครับ งั้นเราไว้คุยกันนะครับที่รัก/
เมื่อเธอเปิดทางให้ มีหรือที่เขาจะไม่รีบสนอง การสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น เมื่อกดปิดแอปพลิเคชันรชาก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะที่เดิม ก่อนที่จะเริ่มวางแผนต่อไป
/////////
- ผู้เขียน
