“นั่นสิ คุ้นยังไงนะ คู่หมั้นหรืออาการป่วย” ประโยคสุดท้ายเฉินเฟิ่นอี้ลากเสียงยาวให้อีกฝ่ายเสียอาการ และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นเรื่องจริงสินะ
เฉินเฟิ่นอี้หลุบสายตามองต่ำและอดสงสารเฉินเฟิ่นอี้คนเก่าไม่ได้ หล่อนเป็นคนที่นิสัยดีและรักเพื่อนมาก แต่โชคร้ายที่หล่อนมีเพื่อนแย่และคนรักที่นิสัยแย่ ก็อย่างว่าแหละในตอนที่เฉินเฟิ่นอี้หมั้นหมายกับหมิงหลานฮุ่ยตอนนั้นหล่อนอายุแค่สิบสอง บ้านเฉินก็ไม่ได้ห้ามเพราะคิดว่ามันจะดีต่อเฉินเฟิ่นอี้
“เฉินเฟิ่นอี้เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ตั้งนานไม่เห็นจะพูดมาพูดตอนนี้จะได้อะไร พวกเราถอนหมั้นกันไปแล้วหลายเดือนยังตามราวีไม่เลิก” หมิงหลานฮุ่ยเดินมาเผชิญหน้ากับเฉินเฟิ่นอี้อย่างหัวเสีย เพื่อนร่วมห้องต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ที่แพ้
“เดี๋ยวนะเฉินเฟิ่นอี้ เธอเคยหมั้นหมายกับเขาเหรอ! ไหนวันนั้นพวกหวังซ่งเยี่ยนมาหาเรื่องเธอเพราะได้ยินจากอี้เหม่ยเฟิ่งว่าเธอไปอ่อยคู่หมั้นของหล่อนล
