“ทำไมต้องมองหน้าฉันแบบนั้นด้วยน้ำหวาน”
“น้องแดนอายุสามสี่ขวบเองนะคะ”
“สี่ขวบแล้วน้ำหวาน” ภควัตเถียง เหลือบมองเจ้าเด็กช่างยั่วอย่างหัวเสีย เด็กนี่มันแก่แดดอย่างที่เขาคิดจริงๆ
“น้องแดนอายุสามขวบครับ คุณพ่อบอกว่าอีกสามเดือนก็จะถึงวันเกิดของน้องแดนแล้ว”
“เออ สามขวบก็สามขวบ” คนอารมณ์ไม่ดีเริ่มหงุดหงิดกับความเอาใจใส่จนเกินเหตุ มธุรสไม่ควรใส่ใจเด็กคนนี้มากเกินไป ไม่ใช่ลูกของตัวเองเสียหน่อย ไม่เห็นต้องดูแลขนาดนี้ แถมยังพาไปไหนมาไหนอีก
“พูดไม่เพราะเลยนะคะคุณพาย” ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ก้าวร้าว นิสัยเสียนัก ทั้งที่สัญญากับเธอแล้ว แต่ทำไมยังทำอีก มธุรสเม้มปากแน่น สบตามองใบหน้าบึ้งตึงของเขาอย่างอ่อนใจ นิสัยแย่ๆ ของเขาคงไม่มีทางแก้แล้วจริงๆ
“ถ้าเรามีลูก เธอจะรักลูกของเราแบบที่รักเจ้าเด็กนี่ไหมน้ำหวาน”
“พะ...พูดอะไรของคุณนะ” มธุรสร้องถามหน้าเหวอกับคำพูดของภควัต เขาเอาสมองส่วนไหนคิดกัน พูดออกมาแบบ
