กรงรักมธุรส

ดวงตาคู่หวานซึ้ง มองบุตรชายเจ้าของบ้านหลังใหญ่ด้วยแววตาตื่นตระหนก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกเขาพูดจาถากถาง แต่ทุกครั้งเขาไม่ได้แสดงสีหน้าเคียดแค้น ชิงชังเธอกับมารดามากขนาดนี้ ร่างเล็กขยับเท้าถอยหนีสายตาคู่แข็งกระด้างอย่างหวาดกลัว เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเธอโดนผลักตกจากบันได ต้องนอนโรงพยาบาลเกือบหนึ่งอาทิตย์ และไม่รู้ว่าวันนี้เธอต้องโดนอะไรอีก “จะรีบไปไหนล่ะยัยเด็กอสรพิษ” “น้ำหวานต้องไปช่วยพี่อ้อยล้างจานนะคะคุณพาย” คนที่ถูกหาว่าเป็นเด็กอสรพิษตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เท้าเล็กพยายามถอยออกห่างจากเด็กหนุ่ม ความเจ็บปวดที่เคยถูกอีกฝ่ายแกล้งยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ ขืนเธอไม่รีบออกไปจากที่นี่ สักวันเธออาจต้องจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้ “เธอโกหก เธอนี่มันเหมือนแม่เธอไม่มีผิด โกหก ตอแหล เห็นแก่เงิน” เด็กหนุ่มยังเดินเข้าไปหาร่างเล็กบอบบางอย่างสบายอารมณ์ การได้แกล้งมธุรส ถือเป็นการแก้แค้นแม่เลี้ยงของเขาไปในตัวด้วย เขารู้ดีว่าผู้หญิงหน้าเงินคนนั้นรักและหวงลูกแค่ไหน ถ้ายัยเด็กนี่เจ็บ เขามั่นใจว่าผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเจ็บเช่นกัน “คุณแม่ของน้ำหวานไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพายพูดนะคะ” “อย่ามาแก้ตัวแทนกันหน่อยเลย เธอกับแม่ของเธอก็ไม่ต่างกันหรอก เห็นแก่ความสุขสบาย อยากมีบ้านหลังใหญ่ อยากมีหน้ามีตาในสังคม เพราะความอยากได้อยากมีพวกนี้ไง แม่เธอถึงมาแต่งงานกับพ่อฉัน” “อย่ามาใส่ร้ายคุณแม่ของน้ำหวานนะคะคุณพาย คุณแม่ของน้ำหวานไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพายพูดเสียหน่อย” มธุรสพูดตะโกนใส่หน้าคนที่ใส่ร้ายมารดาของเธออย่างโมโห ลืมความกลัวที่เขาเคยทำร้ายเสียหมดสิ้น “นี่เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันหรือน้ำหวาน หัดเจียมตัวเอาไว้เสียบ้าง ฉันเป็นลูกชายเจ้าของบ้านหลังนี้ ส่วนเธอเป็นแค่คนอาศัย อย่าสะเออะมาขึ้นเสียงกับฉัน ไม่อย่างนั้นเธอตายแน่” ภควัตผลักร่างเล็กบอบบางอย่างแรง จนร่างเล็กเซถลาไปชนเข้ากับกระถางต้นไม้ ใบหน้าคมสันแสดงความพอใจออกมาเมื่อเห็นมธุรสเริ่มแสดงอาการหวาดกลัวเขาอีกครั้ง “เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกน้ำหวาน ฉันจะทำให้เธอกับแม่ของเธอเสียใจที่สุด และไม่กล้าเข้ามาอยู่ในบ้านของฉัน” มธุรสกลืนเสียงสะอึกสะอื้นลงลำคอ มองแผลฟกช้ำที่ภควัตผลักเธอจนชนเข้ากับกระถางต้นไม้อย่างโกรธแค้น เธอไปทำอะไรให้เขาโกรธแค้นนักหนา ถึงได้พยายามทำร้ายเธอกับมารดาตลอดเวลา “ไม่ต้องทำมาสำออยหรอกน้ำหวาน ฉันไม่โง่หลงกลแผนตื้นๆ ของเธอหรอก ฉันไม่ใช่พ่อที่พอเห็นน้ำตาของเธอกับแม่ของเธอเข้าหน่อย แล้วต้องรีบเข้าไปปลอบ” “น้ำหวานไปทำอะไรให้คุณพายโกรธ คุณพายเสียใจหรือคะ คุณพายถึงได้ทำร้ายน้ำหวานขนาดนี้” “ผิดที่เธอเกิดมาเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้นไง” ภควัตตะคอกใส่เสียงกร้าว ก่อนตัดสินใจดึงร่างเล็กบอบบางของมธุรสขึ้นมา แล้วลากออกไปยังสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ “ถ้าเธอตาย นังผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเจ็บปวดและทนทุกข์ทรมานที่ต้องสูญเสียลูกสาวเพียงคนเดียวไป” พริบตาเดียวร่างมธุรสก็ถูกเหวี่ยงอย่างแรง จนลอยละลิ่วตกลงไปในสระ กรี๊ดดด! ตู๊มมมม! มธุรสกรีดร้องเสียงดังลั่น เพราะไม่คิดว่าบุตรชายเพียงคนเดียวของคุณลุงเกริกจะโยนเธอลงสระว่ายน้ำแบบนี้ สองแขนสองขาพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำเข้าหาขอบสระ ทว่าความพยายามของเธอก็ล้มเหลว เมื่อขาเกิดเป็นตะคริวขึ้นมาแทน “ช่วยด้วยยย!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้น ก่อนสะดุ้งตื่นขึ้นมา สองมือยกขึ้นลูบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ก่อนกวาดสายตาไปรอบห้อง ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนภายในบ้าน “นี่เราฝันไปหรือเนี่ย ทำไมเราฝันเห็นเรื่องเมื่อสิบปีก่อนได้ล่ะ” หญิงสาวพึมพำออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อนึกถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีตของตัวเอง นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่เคยฝันเรื่องน่ากลัวและการกระทำอันร้ายกาจของผู้ชายคนนั้น //////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...