ตอนที่ 5 ง้องอน
1207 คำ
"พี่เมจัง พี่เมจังเปิดประตูให้เรียวหน่อยครับ พี่เมจังคนดีของเรียว พี่เมจังคนสวยของเรียว เปิดประตูหน่อยครับ" เสียงใสของเด็กชายตัวน้อยร้องเรียกสลับเสียงเคาะประตู เรียกคนข้างในด้วยถ้อยคำหวานหู สำหรับตังเมคือความเคยชินที่ต้องได้ยินทุกวัน แต่ได้สร้างความหมั่นไส้ให้ไฟยิ่งนัก รู้สึกแสลงหูเพราะหึงหวงกับคำพูดของเด็กน้อยที่บอกว่าตังเมเป็นของเรียว ตังเมแง้มผ้าม่านให้พอเห็นว่ามีใครอยู่กับเรียวหรือไม่ เมื่อเห็นเด็กน้อยอยู่เพียงลำพังจึงปลดล็อกและเปิดประตูออกมาหา
"มานานยังคะ" ตังเมรวบกระโปรงนักเรียนแล้วยอบตัวลงมาให้อยู่ระดับเดียวกับเด็กชายตัวน้อย
"นานแล้วครับ แต่เรียวไปจัดการคนใจร้ายที่ทำให้พี่เมจังร้องไห้มา" เรียวพูดด้วยท่าทางขึงขัง จงใจให้อีกคนที่หลบอยู่ได้ยิน
"จัดการ? จัดการยังไงคะ"
"ต่อยครับ จะต่อยให้ตายไปเลย นิสัยไม่ดี แต่สงสาร เอาเบาะๆ พอ" คำพูด และท่าทางขึงขังของเด็กน้อยพอทำให้ตังเมยิ้มขึ้นมาได้บ้าง
"เจ็บไหมคะ" มือบางจับมือเล็กขึ้นมาสำรวจร่องรอย พลางลูบสัมผัสอย่างอ่อนโยน คนที่แอบอยู่ได้แต่ฮึ่มๆ ในใจว่าตนเป็นคนโดยชกท้องจนจุก เป็นคนเจ็บ แต่กลับไปห่วงใยเด็กจอมแสบ
"ไม่เจ็บครับ เพื่อพี่เมจัง เรียวอดทนได้ พี่เมจังไม่ร้องไห้นะครับ พี่เมจังยิ้มสวย พี่เมจังต้องยิ้มเยอะๆ" มือเล็กยกขึ้นไปปาดเช็ดแก้มนวลที่ยังมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ อีกทั้งดวงตาก็ยังแดงก่ำ ดูก็รู้ว่าต้องผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
"ค่ะ พี่จะยิ้ม จะยิ้มให้คุณเรียว เข้าข้างในกันดีกว่า มีการบ้านหรือเปล่าคะ"
"มีครับ พี่เมจัง พี่เมจังให้พี่ไฟเข้าไปด้วยได้ไหม เรียวทำโทษพี่ไฟให้แล้ว พี่เมจังยกโทษให้พี่ไฟนะครับ" มือเล็กจับมือบางขึ้นมา ช่วยพูดให้ตังเมคลายความขุ่นเคือง ร่างสูงของเด็กหนุ่มค่อยๆ ก้าวออกมาจากที่กำบังกายด้วยใบหน้าสำนึกผิด เปล่งเสียงอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"เมจัง...ไฟขอโทษ"
".........." ร่างเล็กบอบบางค่อยๆ ยืนขึ้นเต็มความสูง ในขณะที่เด็กหนุ่มค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาหา ราวกับกลัวว่าเธอจะเดินหนี และปิดประตูลงกลอน ขังตัวเองอยู่ในสตูดิโอหลบหน้าตนอีกครั้ง
"ไฟขอโทษ" ไฟค่อยๆ ก้าวเท้าจนมาหยุดยืนซ้อนหลังเด็กชายตัวน้อย อยู่ต่อหน้าตังเม สองสายตาสบประสาน ในดวงตาคู่งามไหวระริกมีหยาดน้ำใสเอ่อคลอ พยายามข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้
".........."
"ไฟขอโทษ ไฟขอโทษที่คิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องอย่างที่พี่เพลงว่า ไฟคิดแค่ว่าไม่อยากร้องไห้ให้เมจังเห็น จนทำให้เมจังร้องไห้ ไฟขอโทษที่ทำให้เมจังร้องไห้ ไฟขอโทษนะเมจัง ขอโทษทุกเรื่องที่ทำให้ร้องไห้ ขอโทษ ขอโทษ ไฟขอโทษ ขอโทษนะครับ" เสียงคำขอโทษดังขึ้น...ดังขึ้น เมื่อตังเมยังไม่ปริปากพูดอะไรออกมา มีเพียงหยาดน้ำตาที่ร่วงเผาะดุจดังไข่มุกบนใบหน้างดงามของเธอ
"อย่าทำแบบนี้อีก หายไปไม่ติดต่อมาเลย ถ้าร้องไห้เพราะคิดถึงกัน ให้พี่เป็นคนปลอบ อย่าหายไป ถ้าหายไปอีกครั้ง จะไม่ยกโทษให้แล้วนะ"
"ไม่หายแล้ว ไฟจะไม่หายไปไหนอีกแล้ว ไฟจะเป็นจอมป่วนของเมจัง จะโทรมาป่วนทุกวัน ไฟจะเป็นจอมแสบของเมจังทุกวัน จะรักษาสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายที่ชื่อเพลิงกัลป์"
"อืม" ตังเมพยักหน้าเบาๆ ยอมรับคำสัญญานั้น
"กอดนะ"
"ก็กอดสิ" สิ้นเสียงหวานที่สั่นเครือ แขนแข็งแรงของไฟก็ดึงตังเมเข้ามากอดแน่นด้วยความคิดถึง โอบกอดเธอไว้แนบอก ความอบอุ่นก่อตัวขึ้นในหัวใจ
"คิดถึง" ทั้งสองต่างพูดด้วยถ้อยคำของความรู้สึกเดียวกัน
"เรียวอยู่ตรงนี้ พี่ไฟ พี่เมจัง เรียวอยู่ตรงนี้" เด็กน้อยสี่ขวบดิ้นขลุกขลักอยู่ระหว่างร่างของไฟกับตังเมที่โผกอดกัน
"คุณเรียว พี่ขอโทษ" ตังเมรีบขอโทษขอโพยเด็กน้อย เช่นเดียวกับไฟ
"พี่ขอโทษ พี่ลืมว่าเรียวอยู่ตรงนี้"
"ลืมได้ไง ลืมเรียวได้ไง พี่ไฟกับพี่เมจังจะลืมเรียวแบบนี้ไม่ได้นะ" สองแขนเล็กกอดอก ทำแก้มป่อง เดินกระทืบเท้าปึงปังไปนั่งที่ชิงช้าหวายรังนก งอนไฟกับตังเม มีอย่างที่ไหนพอปรับความเข้าใจกันแล้วก็มาลืมผู้ช่วยคนนี้
"พี่ยังไม่ได้พูดเลยนะว่าลืมคุณเรียว" ตังเมตามไปนั่งที่ชิงช้าหวายรังนกง้องอนเด็กน้อย
"งอนปากเป็นเป็ดเลย" ไฟเดินตามมาหยุดยืนตรงหน้าทั้งสองคน ยอบตัวลงไปแล้วยื่นมือไปบีบปากเล็กอย่างหยอกเย้า
"ใครงอน เรียวไม่ได้งอน ผู้ชายเขาไม่งอนกันหรอก เนอะพี่เมจัง"
"ใช่ค่ะ คุณเรียวไม่งอนหรอก ออกจะน่ารัก"
"แฟนเมจังน่ารักเนอะ" เรียวยิ้มให้ตังเมจนตาหยีอย่างน่ารัก
"ค่ะ น่ารักที่สุด" รอยยิ้มหวานๆ ส่งให้เด็กน้อย จนคนบางคนรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเสียดื้อๆ
"พี่กลับมาแล้ว เมจังเป็นแฟนพี่ ไม่ใช่แฟนเรียว หมดหน้าที่แฟนชั่วคราวแล้ว ถ้าพี่กลับแคนาดาเรียวค่อยเป็นแฟนเมจังใหม่"
"ไม่ใช่ละ"
"ไม่ใช่ยังไง"
"พี่ไฟบอกว่าเรียนจบก่อนถึงจะเป็นแฟนพี่เมจัง พี่ไฟยังเรียนไม่จบเลย เนอะพี่เมจัง" เรียวหันไปพเยิดหน้ากับตังเม ได้รับรอยยิ้มเป็นคำตอบว่าเห็นด้วย
"งั้นเปลี่ยนใหม่ ทุกครั้งที่พี่กลับมา เรียวต้องเลิกกับเมจัง" ตังเมขมวดคิ้วยุ่งเพราะคำพูดของไฟ ดูไปดูมาเด็กสี่ขวบจะมีเหตุผล และพูดรู้เรื่องมากกว่าเด็กอายุสิบสี่เสียอีก
"เปลี่ยนไม่ได้ สัญญาแล้วสัญญาเลย เรียวเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ไม่เหมือนพี่ไฟหรอก ผิดสัญญา นิสัยไม่ดี ทำพี่เมจังเสียใจจนร้องไห้เลย เป็นแฟนไม่ดี เรียวเป็นแฟนดี เนอะพี่เมจัง" เรียวหันไปพเยิดหน้ากับตังเมอีกครั้ง และได้รอยยิ้มเป็นคำตอบเช่นเคย
"ก็ขอโทษแล้ว เมจังยกโทษให้แล้ว ต่อไปจะเป็นแฟนที่ดี เนอะเมจัง" ไฟพเยิดหน้ากับตังเมบ้าง
"พี่ยังไม่เคยบอกเลยว่าให้คุณไฟเป็นแฟน" คำพูดของตังเมทำให้ไฟอ้าปากค้างนิ่งอึ้ง มองตามร่างเล็กบอบบางที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายเดินเข้าไปในสตูดิโอ สติเลื่อนลอยตามเธอไป ก่อนสติจะหวนคืนเพราะเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเด็กชายวัยสี่ขวบจอมแสบ
"หัวเราะเหรอๆ" ไฟจั๊กจี้เอวของเรียวรัวๆ คนตัวเล็กดิ้นแด่วๆ หัวเราะปานจะขาดใจ จนเสียงดุๆ ของตังเมดังขึ้น ไฟจึงยอมหยุดกลั่นแกล้งเด็กน้อย อุ้มร่างเล็กที่ยังหายใจหอบเหนื่อยขึ้นบ่าเดินเข้าไปในสตูดิโอ
- ผู้เขียน
