ตอนที่ 3 น้อยใจ
967 คำ
"อร่อยไหม" ขณะตังเมกำลังกินชาบูกับเพื่อนๆ ด้วยความเอร็ดอร่อยก็ปรากฏใบหน้าหล่อเหลาของเด็กชายวัยสิบสี่ปีต่อหน้า เด็กหนุ่มนั่งตัวเอียง ใช้ศอกด้านขวาตั้งบนโต๊ะ ใช้มือเท้าคางไว้ ภายใต้แว่นตาสีดำฉายชัดแววตาทะเล้น เช่นเดียวกับรอยยิ้มที่ส่งมา
ในขณะที่ตังเมกำลังตกอยู่ในภวังค์ของความรู้สึก ทั้งดีใจ ทั้งเคืองโกรธ ทั้งน้อยใจ สายตาจับจ้องใบหน้าคมคายตรงหน้าแน่วนิ่งด้วยแววตาวูบไหว ก็ปรากฏร่างสูงของเด็กหนุ่มที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายกันเดินเข้ามาร่วมโต๊ะ ทั้งสามคนทักทายรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนของพี่สาวด้วยความคุ้นเคย
"มากันตั้งแต่เมื่อไร" เพลงถามด้วยน้ำเสียงดีใจกับการปรากฏตัวของน้องชายทั้งสี่คน
"เพิ่งมาจากสนามบินสดๆ ร้อนๆ เลยพี่เพลง มีคนคิดถึงพี่ตังเมจนทนไม่ไหว" ลมเป็นคนตอบพี่สาว เข้าไปสวมกอด และหอมแก้ม ดินกับน้ำก็รอคิวจะแสดงความคิดถึงต่อพี่สาวเช่นกัน ก่อนจะเข้าไปสวมกอดตังเมที่เปรียบเสมือนพี่สาวอีกคน
"นึกว่าจะมาพร้อมพี่คริสต์ แคลร์ เคท อาทิตย์หน้าซะอีก" คริสต์จะเดินทางมาหาเพลงในสัปดาห์หน้าหลังจากสอบเสร็จ เพื่อจัดการเรื่องหมั้นหมาย หลังจากนั้นเพลงก็จะเดินทางไปเรียนต่อที่ประเทศแคนาดา
"อย่างที่ลมบอกเลยพี่เพลง ว่ามีคนคิดถึงพี่ตังเมจนใจจะขาดเสียให้ได้" น้ำพูดขึ้นหลังจากหอมแก้มพี่สาว
"มีแค่คุณดิน คุณน้ำ คุณลม เท่านั้นละค่ะที่คิดถึงพี่" เสียงหวานแฝงความน้อยใจและขุ่นเคือง เด็กหนุ่มแฝดสี่วีดิโอคอลมาหาพี่สาวเป็นประจำ จะมีเสียงบอกคิดถึงมาถึงตังเมจากดิน น้ำ ลม ทุกครั้ง มีเพียงไฟเท่านั้น ทำให้คิดไปว่าเธอทำอะไรให้อีกฝ่ายเคืองโกรธถึงไม่ยอมคุยหรือเจอหน้าผ่านเครื่องมือสื่อสาร แต่พยายามครุ่นคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก
"เมจังงอนไฟเหรอ งอนไฟใช่ไหม ใช่ไหมๆ" ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มจอมทะเล้นขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าบึ้งตึงของตังเม น้ำเสียงนั้นออดอ้อน น้ำเสียงที่ไม่ว่าใครได้ฟังก็ต้องใจอ่อน ไม่ว่าจะโกรธหรือโมโหมากเพียงใด แต่ไม่ใช่ในเวลานี้
"..........." ตังเมเบือนหน้าหนี ความน้อยใจตีตื้นขึ้นมาจนจุกอยู่ในอก น้ำตาพาลจะไหลออกมาเสียให้ได้ ไม่เคยรู้สึกน้อยใจมากเท่านี้มาก่อน
"งอนจริงด้วยแฮะ เมจังคิดถึงไฟมากใช่ไหมล่ะถึงได้งอน"
"เราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ตังเมบอกเพื่อนๆ กับดิน น้ำ ลม ว่าแล้วก็ลุกออกจากโต๊ะไป ไฟมองตามร่างเล็ก ยกยิ้มมุมปากเบาๆ เตรียมใจไว้แล้วว่าต้องมีคนเคืองโกรธ
"ไฟไม่ตามตังเมไปเหรอ" เฟรย่าเอ่ยถาม
"เดี๋ยวเมจังก็มา"
"ทำบ้าอะไรของไฟ คิดถึงตังเม แต่ไม่ยอมติดต่อตังเม สนุกมากหรือไง" เพลงโวยน้องชายคนเล็กทันที แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่ไฟเป็น แต่ถ้าคริสต์ทำแบบนี้กับตนรับรองว่าบ้านแตกหลังคาพังเป็นแน่ ไม่ใจเย็นเอาแต่นิ่งเงียบแบบตังเมหรอก
"ก็ไฟไม่อยากร้องไห้ให้เมจังเห็นนี่พี่เพลง"
"กลัวเสียฟอร์ม แต่ไม่กลัวตังเมเสียใจ ไม่มีเหตุผลเลยไฟ พี่พูดจนไม่อยากจะพูดแล้วนะ"
"พี่เพลงบอกไม่อยากพูด ไฟก็เห็นบ่นทุกครั้งที่ไฟโทรหา"
"มันน่าบ่นไหมล่ะ ตัวเองแอบมองตังเม แต่พอให้คุยกับตังเมไม่ยอมคุย จะให้ตังเมรู้สึกยังไง" ทุกครั้งที่วีดิโอคอลมาหาพี่สาว ไฟจะขอให้เพลงหันกล้องไปหาตังเม และเพียงแค่ได้เห็นก็เป็นบ่อน้ำตาแตกทุกครั้ง จนวันเวลาผ่านไปจึงค่อยๆ ทำใจขึ้นมาได้ ตั้งใจจะมาหาในวันปิดภาคเรียน และทันทีที่สอบเสร็จไฟพร้อมพี่ชายฝาแฝดทั้งสาม และคนเป็นปู่ย่าที่เดินทางไปหาหลานๆ ก่อนหน้าก็เดินทางมาไทยทันทีในวันนั้น
"ก็แค่ขอเวลาทำใจเองพี่เพลง"
"ทำไมคิดอะไรไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาเลยหา? ถ้าตังเมไม่พูดด้วยไม่ต้องมาร้องไห้ให้ได้ยินเลยนะ จะซัดให้" เพลงเงื้อมือตั้งท่าจะทุบตีน้องชาย แต่อีกฝ่ายไวกว่า ลุกหนีออกไปทางหลังร้าน
ร่างเล็กบอบบางในชุดนักเรียนมัธยมปลายทรุดลงนั่งซบหน้ากับเข่า เธอไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ แค่อยากออกมาจากความอัดอั้น น้ำตาซึมไหลด้วยความน้อยใจที่ตีตื้นขึ้นมา ในหัวคิดไปต่างๆ นานาจนสับสน เดี๋ยวก็ต่อว่าเด็กหนุ่มตัวโต เดี๋ยวก็อยากโผเข้ากอดด้วยความดีใจ แต่ในเวลานี้ความน้อยใจมันมีอยู่มากเหลือเกิน
"กินติมกันไหม" คนก้มหน้าน้ำตาคลอเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงด้วยแววตาตัดพ้อ ร่างสูงของเด็กหนุ่มจอมป่วนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า สายตาทอดต่ำ
"ไปกินติมกัน กินติมกันนะ นะๆ" ร่างสูงของเด็กหนุ่มยอบตัวลงจนอยู่ระดับเดียวกับตังเมที่เบือนหน้าหนีใบหน้าออดอ้อนที่เอียงหาใบหน้าสวยนวลเนียนที่บึ้งตึง
"............"
"ขอโทษ จะไม่หายไปแบบนี้อีก จะโทรมาป่วนเมจังทุกวันเลย"
"............"
"คิดถึงเมจัง เมจังคิดถึงไฟไหม คิดถึงไหม คิดไหมๆ"
"............"
"รักเมจัง ไฟรักเมจัง เมจังรักไฟไหม รักไหมๆ"
"..........." ดวงตาคู่งามสบประสานดวงตาของเด็กหนุ่มเพียงครู่ ก่อนจะลุกเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร
- ผู้เขียน
