บทลงโทษ
1150 คำ
เทพธิดาเจียลี่ในร่างแปลงผีเสื้อบินวนไปวนมาเพราะหาทางออกไปมิได้ สักพักปรากฏร่างของจอมมารเฉินฟานอี้ขึ้นมาในมือนั้นถือขวดแก้วพร้อมกับใช้มนต์ดึงผีเสื้อน้อยสีสดใสเข้าไปในขวดแก้วทันที
"ห่ะ!...แย่แล้ว..จอมมารคงรู้แล้วว่าข้าหนีออกมา"
เทพธิดาเจียลี่อุทานออกมาด้วยความตกใจในทันทีที่รู้ว่าบัดนี้นั้นโดนจับได้เสียแล้ว
ปรากฏร่างจิ๋วของเทพธิดาเจี่ยลี่ในขวดแก้ว จอมมารเฉินฟานอี้แสร้งทำเป็นมิได้ยินเสียงของนางเพราะอยากนึกอยากจะทำโทษนางที่บังอาจหนีออกมา
"ท่านจ้าววิหครูปงามและยังสง่าผ่าเผยเจ้าคะ...ตัวข้าอยู่ในนี้...ข้าขออภัยที่ทำให้ท่านโกรธ...ได้โปรดปล่อยข้าออกไปเถิดนะเจ้าคะ....ท่านจ้าววิหคผู้มีจิตใจอันเมตตายิ่ง"
เสียงอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานของเทพธิดาเจียลี่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่จ้าววิหคหาได้สนใจนางไม่ กลับนำนางเก็บเอาไว้กับตัวโดยไม่ปลดปล่อยออกมา
ณ.ห้องโถงแดนวิหคที่บัดนี้เหล่าจอมมารทั้งหลายต่างก็มาประชุมกันตามนัดหมายของจ้าววิหค
"วันนี้พวกเจ้าใครมีเรื่องอันใดจะหารือกับข้าก็เอ่ยออกมา แต่ถ้ามิมีเรื่องอันใดก็ไสหัวกลับไปให้หมด วันนี้ข้าไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระของพวกเจ้า.."
จ้าววิหคเฉินฟานอี้กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเอือมระอา เพราะส่วนมากจะมาชิงดีชิงเด่นเอาหน้ากันอยู่เสมอ
เหล่าจอมมารที่เป็นระดับหัวหน้าของทิศต่างๆที่อยู่ในความปกครองของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ในขณะนี้ต่างเงียบกริบเมื่อดูท่าผู้เป็นนายจะอารมณ์ไม่ดี มีหวังได้กลับเขตของตัวเองไม่ครบทุกตนแน่ หากผู้ใดกล่าวาจาโง่เขลาออกมา
"เรียนท่านจ้าววิหค...ข้าได้ข่าวมาว่ากระบี่เหินฟ้าทำลายปฐพีของเผ่าสวรรค์ที่หายไปบัดนี้ตกอยู่ที่เมืองมนุษย์มิมีผู้ใดพบเจอ...มิทราบว่าท่านจะออกไปช่วงชิงนำมาไว้ที่เผ่าวิหคของเราหรือไม่...กระบี่วิเศษเล่มนี้มีพลังอำนาจที่จะกวาดล้างเผ่าเทพสวรรค์ได้ทั้งเผ่า....หากท่านได้ครอบครองมันก็มิต้องเกรงกลัวเผ่าสวรรค์อีกต่อไป"
จ้าววิหคเฉินฟานอี้นิ่งฟังคิดใคร่ครวญกับสิ่งที่หัวหน้าจอมมารทางทิศใต้ถงหมิ่งกล่าวออกมา ถ้าได้ครอบครองดาษวิเศษเล่มนั้นตนก็จะยึดครองทุกแดนได้อย่างง่ายดาย จ้าววิหคแสยะยิ้มออกเมื่อคิดได้เช่นนั้น!
"ถงหมิ่งเจ้ากล่าวออกมาได้ไม่เลวทีเดียว..เรื่องนี้ข้าจะเก็บไปใคร่ครวญอีกที...ไปเมืองมนุษย์อีกครั้งก็ดี..ข้าก็อยากจะเชยชมหญิงงามในเมืองมนุษย์อยู่เหมือนกันเอาไว้ข้าไปวันไหนจะมาบอกกล่าวพวกเจ้าอีกที..เอาล่ะ!..ผู้ใดมีเรื่องอะไรอีกหรือไม่..รีบกล่าวออกมา..ถ้ามิมีอันใด..ก็กลับไปเสียให้สิ้น!"
เหล่าหัวหน้าจอมมารของทิศต่างๆก็ทะยอยกันออกไปในทันทีที่สิ้นเสียงกล่าวของจ้าววิหคผู้น่าเกรงขาม
หลังจากเหล่าหัวหน้าจอมมารของเขตต่างๆกลับไปจนหมดสิ้นแล้ว
จ้าววิหคเฉินฟานอี้เลยนำขวดแก้วที่บรรจุร่างจิ๋วของเทพธิดาเจียลี่ออกมา
"เป็นไง..เซียนน้อย..เจ้าสบายดีหรือไม่?"
ใบหน้าหล่อเหลาของเฉินฟานอี้กล่าวถามเทพธิดาด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ ดั่งกับว่าได้แกล้งนางแล้วตนกลับมีอารมณ์ที่สุนทรีย์ขึ้น
"ปล่อยข้าออกไปที...ข้าหายใจมิออก..ท่านจ้าววิหค..ข้าน้อยผิดไปแล้ว"
ร่างเล็กจิ๋วในชุดสีชมพูที่ถูกขังในขวดแก้วคุกเข่าลงด้วยความสำนึกผิด
เฉินฟานอี้พานางเข้ามาในห้องของตน ก่อนจะปลดปล่อยร่างของหญิงสาวออกมา นอนแผ่หราอยู่บนเตียงนอน
จ้าววิหคเฉินฟานอี้ตามไปคร่อมร่างของนางในทันที
"ท่านจะทำอะไรข้า!?"
"ข้าจะลงโทษเจ้า...ที่บังอาจหนีข้าออกไป"
"ข้าสำนึกแล้ว...ไม่หนีอีกแล้วอย่าทำโทษข้าเลย"
เจียลี่ยันอกแกร่งของเฉินฟานอี้ไว้ ก่อนจะกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอ่อนหวานเพื่อเอาใจมิให้เขาทำร้ายนาง
"ถึงกระนั้นข้าก็จะลงโทษเจ้าอยู่ดี...เจ้าจะได้หลาบจำว่าหากเจ้าขัดใจข้าแล้วจะเกิดอันใดขึ้น"
"ห๊า...ไม่!"
จ้าววิหคเฉินฟานอี้ซุกไซร์ไปบนซอกคอขาวเนียนหอมกรุ่น ช่างน่าแปลกที่กายของนางมีกลิ่นหอมอยู่ตลอดเวลา ร่างจริงของนางคงจะเป็นดอกไม้อะไรสักอย่างหนึ่ง
ยิ่งได้ยลอารมณ์ตัณหาของเขาก็ยิ่งพลุ่งพล่าน เทพธิดาสาวผู้นี้ช่างแตกต่างกับที่ตนเคยพบเจอมาก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
"ข้ากลัวแล้ว...อย่าทำอะไร..ข้าเลย..มันเจ็บปวดทรมานข้ายิ่งนัก.."
เสียงสั่นพร่ายังคงอ้อนวอนต่อจ้าววิหคผู้น่ากลัวด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะท้าน
"คราวนี้ข้าจะทะนุถนอมเจ้าดีหรือไม่?"
สิ้นเสียงบอกกล่าว เสื้อผ้าของนางก็ถูกถอดออกไปจนหมดสิ้น บัดนี้เหลือแต่ร่างอันเปลือยเปล่า อวดสายตาจ้าววิหคเฉินฟานอี้เป็นหนที่สอง
ริมฝีปากของจอมมารนั้นประกบลงมาบดขยี้อีกครั้ง ถึงแม้ว่าคราแรกนางจะดิ้นทุรนทุราย แต่บัดนี้เมื่อโดนริมฝีปากร้อนผ่าวเข้าไป
กลับนิ่งสงบและเริ่มตอบรับตามความต้องการของจิตใจในส่วนลึก ลิ้นอุ่นเริ่มตวัดเข้าไปพัวพันกับลิ้นของนางอย่างรัวเร็ว เล่นเอาสะท้านหวิวไปทั้งเรือนร่าง
ใยถึงได้กลายเป็นความปรารถนาจูบอันเร่าร้อนนี้ไปเสียแล้วนางได้แต่สงสัยแต่ก็ยังตอบรับจูบของจอมมารอยู่ดี
เทพธิดาเจียลี่สัมผัสได้ว่าตรงส่วนล่างของนางนั้นเสียดสีอยู่กับท่อนเอ็นอันใหญ่ของจ้าววิหคเฉินฟานอี้ที่กำลังแข็งขึงพองตัวอยู่ในบัดนี้
เล่นเอานางถึงกับนึกขยาดเมื่อโดนสัมผัสในคราวก่อน
"ไม่!! ข้ากลัว"
"มิต้องกลัวคราวนี้ข้าจะมิรีบร้อนอย่างคราวก่อน ข้าจะทำให้เจ้าสุขสมไร้ความเจ็บใดๆ"
เสียงเบาหวิวดั่งคนอยู่ในห้วงอารมณ์ปรารถนาของเฉินฟานอี้กล่าวออกมา เป็นคราแรกกระมังที่ตนนึกอยากทะนุถนอมสตรีตอนเสพสังวาส และนึกถึงความสุขของสตรีก็เป็นคราแรกเช่นกัน
NC ตอนต่อไปค่ะ?
- ผู้เขียน
