หลังจากนอนยาวติดกันหลายชั่วโมง ปัณณิกาก็เริ่มจะมีแรงขึ้นมาบ้าง เธอกะพริบตาปริบ ๆ ท่ามกลางความมืดได้สักพักก็เริ่มชิน และพอหันไปมองข้าง ๆ ที่ควรจะเป็นที่ว่าง เธอก็พบร่างสูงใหญ่นอนหลับสนิทราวกับเด็กทารก
ปัณณิกาตื่นมาก็หิวจนตาลาย เธอจึงพาร่างอ่อนระโหยโรยแรงตรงไปยังครัวเล็ก ๆ และจัดการต้มน้ำร้อนท่ามกลางแสงสว่างน้อยนิดที่ส่องมาจากห้องน้ำที่เปิดไฟทิ้งไว้ ในระหว่างที่รอน้ำเดือด คนป่วยที่เพิ่งจะรู้สึกดีขึ้นบ้างก็รีบจัดการตัวเองให้รู้สึกสดชื่น เธอมองกะละมังใบเล็กและผ้าสะอาด ภาพเลือนรางปรากฏขึ้นในหัวชัดว่า ‘คุณ’ ดูแลเธอเป็นอย่างดี
นอกจากคนในครอบครัวอย่างพ่อคุณและปาณัฐ
เขาคือคนแรกที่มองเธอด้วยสายตาห่วงใย
หลังจากอาบน้ำแปรงฟันเรียบร้อย ปัณณิกาก็รีบตรงเข้าครัวเพื่อชงเครื่องดื่มหวาน ๆ ให้กับตัวเอง
“ดีขึ้นแล้วเหรอ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นท่ามกลางความมืด
“แก้มไม่เป็นไรแล้วค่ะ”
“แล้วนี่ทำไมไม่เปิดไฟ ไม่
