บทที่ 2 ของเล่น 2
1051 คำ
ท่านประธานเครือโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยนั่งดื่มอยู่ในเลาจน์หรูนานกว่าสองชั่วโมง เขาปล่อยให้สาวสวยบาดใจลูบไล้แผ่นอกกว้าง บดเบียดอกอิ่มแนบชิดจนเบื้องล่างคับแน่น ความต้องการทางธรรมชาติพุ่งสูงทั้งสองฝ่าย ทว่าธัญญ์กลับไม่ยอมปล่อยตัวง่าย ๆ ซ้ำยังหันหน้าหนียามริมฝีปากนิ่มพยายามจะทาบทับลงมา
“แหม คุณธัญญ์เล่นตัวเก่งจังเลยนะคะ ลดาอ่อยจนท้อแล้วนะเนี่ย”
รินลดา ทวีโชควิวัฒน์ ทายาทเจ้าของโรงแรมชื่อดังในจังหวัดภูเก็ตออดอ้อนหนุ่มใหญ่อย่างมีจริต เธอต้องการขายหุ้นของโรงแรมเพราะอยากได้ทุนไปทำอย่างอื่น ทว่าก็อยากได้ตัวของเขาทันทีที่ได้เจอตัวจริงเสียงจริง
ธัญญ์ พัฒนธาดา หล่อกว่าภาพตามหนังสือพิมพ์และนิตยสารมาก
“ผมมีธุระต้องทำต่อ ไม่สะดวกเลื่อนไฟลท์จริง ๆ ครับ”
ธัญญ์อยู่ภูเก็ตแค่สองคืน แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้รู้อะไรหลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะเรื่องที่ควรเสี่ยงและไม่ควรเสี่ยง
“เสียดายจังเลยค่ะ แต่เอาไว้ลดาบินขึ้นไปหาเองก็ได้ หวังว่าคุณธัญญ์คงจะพอมีเวลาให้ลดาบ้างนะคะ” รินลดาออดอ้อน รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่อีกฝ่ายไม่ยอมให้จูบ แต่เวลาทำความรู้จักกันยังมีอีกมาก เธอจึงไม่อยากเร่งรัดอะไร
“สำหรับคุณลดา ผมมีเวลาให้อยู่แล้วครับ”
ธัญญ์ขยับตัวลุกขึ้นยืนเพราะถึงเวลาที่จะเดินทางไปยังสนามบินนานาชาติภูเก็ตแล้ว สัมผัสหวามที่รินลดาหมั่นมอบให้ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ทำให้เขาเกิดความต้องการ แต่ก็ไม่มากพอที่จะแหกกฎของตัวเอง หลับนอนกับคนที่คิดจะทำธุรกิจด้วยกัน
เขาอยากกลับไปหาแก้มหวานมากกว่า…
ธัญญ์อยากรู้ว่าแม่แก้มหวานจะสวยหวานอย่างที่เขาจินตนาการเอาไว้หรือเปล่า เขาอยากรู้ว่าเธอจะดูแลกันท่าไหน หรือทำอย่างไรให้เขาได้ ‘พักผ่อน’ อย่างสบายอารมณ์
นับตั้งแต่ภรรยาจากไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน ธัญญ์ก็ไม่เคยคบหาใครจริงจัง เพราะมารดาของนาราได้ขอร้องเอาไว้ว่าหากเขาคิดจะมีใครใหม่ก็ขอให้นารายอมรับผู้หญิงคนนั้นก่อน
นิรวรรณไม่อยากให้ลูกสาวต้องประสบชะตากรรมเดียวกัน เจอแม่เลี้ยงใจร้ายทำให้ชีวิตในวัยเด็กต้องมีแผล ซึ่งธัญญ์เองก็รับปากรักแรกของเขา และปล่อยให้นาราเป็นผู้ตัดสินใจว่าใครจะผ่านด่านได้มาเป็นแม่เลี้ยงของเธอ
แน่นอนว่าไม่มีใครผ่านได้เลยสักคน
“แวะไปที่มหาลัยก่อน แล้วค่อยกลับบ้าน”
นายสนรับคำอย่างรู้งาน ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เจ้านายจะแวะทำธุระก่อนกลับบ้าน เวลาของคุณธัญญ์มีน้อยและมักจะใช้มันอย่างคุ้มค่าอยู่เสมอ
ก่อนจะเข้าสู่เขตรั้วมหาวิทยาลัยเพียงไม่กี่นาที ธัญญ์ก็กดหมายเลขโทรศัพท์เพื่อติดต่อเพื่อนสนิทของภรรยาผู้ล่วงลับ ปลายสายบอกว่าจะสอนเสร็จในอีกสิบนาทีข้างหน้าและขอให้เขารออยู่ใต้ตึกไปก่อน
ธัญญ์ทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาก็จริง ทว่าเขาก็ยังปลีกตัวมาเป็นวิทยากรรับเชิญให้กับนักศึกษาในมหาวิทยาลัยอยู่เสมอ ความกระตือรือร้นของเด็ก ๆ ทำให้เขามีชีวิตชีวาและไม่รู้สึกว่าในโลกนี้มีเพียงเรื่องแก่งแย่งชิงดีทางธุรกิจให้นึกถึงแค่อย่างเดียว
ช่วงใกล้จะบ่ายสี่โมงเย็นรถติดอย่างมาก นายสนถึงกับหมดปัญญาหาที่จอด ต้องยอมปล่อยให้เจ้านายเดินข้ามถนนเข้าคณะ ส่วนตัวเองก็ขับวนไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงเวลากลับบ้าน
ในระหว่างที่ธัญญ์กำลังยืนรอจะข้ามถนน เขาก็เห็นว่ามีนักศึกษาสาวคนหนึ่งไม่ทันระวัง เดินข้ามทางม้าลายในขณะที่รถบนท้องถนนกำลังเคลื่อนตัวไปมา
“ว้าย!” เด็กคนนั้นคงจะซวยถึงขั้นแขนขาหักไปแล้ว หากไม่ได้คนผลักตัวอย่างแรงจนล้มลงข้างทาง ส่วนคนที่ผลักเองก็ล้มแรงไม่แพ้กัน
“พี่ผลักหนูทำไมคะ!” เด็กคนนั้นรอดจากอุบัติเหตุครั้งใหญ่ได้ แต่กลับไม่ขอบคุณคนที่ช่วยกันจนเจ็บตัว ธัญญ์เดาว่าเด็กคนนั้นคงอายที่ตัวเองอยู่ในสภาพคลุกฝุ่น จึงด่าคนที่ช่วยกันแก้เขิน
“ขอโทษค่ะ พี่ไม่ทันระวังจริง ๆ” ธัญญ์ขยับเข้าไปใกล้มากพอที่จะได้ยินคำขอโทษที่เธอคนนั้นไม่จำเป็นต้องพูด
เขาชะงักครู่หนึ่งเพราะผู้หญิงที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนนั้นดูคุ้นตาอย่างประหลาด เธอสวยหวานจับใจ ดูแล้วอายุน่าจะราวยี่สิบต้น ๆ เสื้อทำงานที่ชมพูอ่อนและกระโปรงสีดำเปื้อนฝุ่น ข้อศอกมีรอยถลอกจากการช่วยเด็กที่ข้ามถนนไม่ดูตาม้าตาเรือให้รอดพ้นจากอันตราย
ธัญญ์ตั้งใจว่าจะเข้าไปช่วย ทว่าเสียงโทรศัพท์ดึงความสนใจของเขาเอาไว้เสียก่อน และพอหันกลับมามองอีกที เด็กคนนั้นก็หายตัวไปแล้ว
“ผมกำลังจะถึงใต้ตึกสองแล้ว”
ธัญญ์ข่มความหงุดหงิด เขาไม่ได้รู้สึกชอบใครง่าย ๆ เด็กที่จ้างมาดูแลทีละสามเดือนนั่นก็ไม่เคยมีใครได้ต่อสัญญามาก่อน แต่สาวน้อยสวยหวานที่เขาเพิ่งจะเห็นหน้ากลับทำให้อารมณ์ปรารถนาพลุ่งพล่านจนน่าตกใจ
มากกว่าตอนที่แก้มหวานกำลัง ‘ดูแล’ กันซะอีก
ความจริงเขาตั้งใจว่าจะกลับไปที่บ้านเพื่อรับประทานอาหารเย็นกับลูกสาว แล้วค่อยแวะไปสานต่อเรื่องที่คั่งค้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนวันศุกร์ แต่พอเจอสาวน้อยที่ช่วยคนอื่นจนต้องเจ็บตัวและไม่เรียกร้องเอาความดีความชอบ เขาก็หมดอารมณ์ปรารถนาที่มีต่อแก้มหวานไปทันที
ธัญญ์ลืม ‘ของเล่นในคืนวันศุกร์’ ไปโดยสิ้นเชิง
- ผู้เขียน
