บทที่ 1 กฎสามข้อ 1
1252 คำ
หลายสัปดาห์ก่อน…
เสียงตวาดดังลั่นบ้านขนาดกลางในซอยหนึ่งของหมู่บ้านจัดสรร ตามมาด้วยเสียงตบตีที่ทำให้เพื่อนบ้านต่างพากันส่ายหน้า ทว่าก็ไม่ได้ยื่นมือเข้าช่วย เพราะนั่นจะทำให้เหยื่ออารมณ์ของสตรีวัยกลางคน ซวยหนักยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว
ปัทมา วัชรโยธิน ยิ้มเหยียดให้กับสายเลือดของตนที่เกิดขึ้นจากความผิดพลาดในอดีต ดวงหน้าสวยหวานเตือนให้นางนึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบสามปีก่อน
บิดาของปัณณิกาหายตัวไปหลังจากเห็นว่าที่ตรวจครรภ์ทั้งสามอันขึ้นสองขีด ปัทมาเพียรเขาตามหาอย่างหนัก และพบว่าผู้ชายที่เธอรักมีครอบครัวอยู่แล้ว เขายืนกรานว่าหากต้องการคบหากันต่อ เธอจะเอาเด็กในท้องออกและสัญญาว่าจะไม่เรียกร้องสถานะอะไร
“ฉันจะเอาเงินไปทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน!” ปัทมาอารมณ์เสียทุกครั้งที่เห็นหน้าลูกสาว ปัณณิกาคือตัวซวย เพราะตั้งแต่เรียนจบและกลับเข้ามาในชีวิตของนางอีก อะไร ๆ ก็ดูติดขัดไปหมด เงินที่ลงทุนไปก็ถูกโกง เจ้าหนี้ตามติดจนทำอะไรได้ไม่คล่องตัว
“แต่นั่นมันเงินที่โปรดฝากไว้จ่ายค่าบ้านกับค่าเทอมนะแม่” ปัณณิกาเถียงเสียงแผ่ว พลางลูบแก้มที่เพิ่งจะถูกตบไปหมาด ๆ หากน้องชายต่างบิดาไม่อยู่บ้าน เธอก็จะมักถูกมารดาทำร้ายร่างกายโดยไม่ยั้งมือ
“อีอกตัญญู! มึงก็รู้ว่ากูต้องใช้เงิน เรียนจบแล้วทำไมไม่รู้จักช่วยหาเงินเข้าบ้าน ช่วยใช้หนี้ใช้สินที่มันเกิดขึ้นเพราะตัวซวยอย่างมึงบ้าง!” ก่อนหน้านี้ปัทมามีความสุขดี ธุรกิจที่ลงทุนไปนั้นราบรื่น จนกระทั่งตัวซวยเรียนจบและย้ายกลับมาบ้าน เรื่องร้าย ๆ ก็ประดังประเดเข้ามาทันที
“แก้มไม่ได้สร้างหนี้ให้แม่นะคะ” ปัณณิกาเถียงอย่างไม่เต็มเสียง เธอทราบดีว่ามารดาไม่มีทางยอมรับว่ามันคือความผิดพลาดด้านการลงทุน แต่เลือกที่จะโยนทุกอย่างมาให้ลูกที่ถูกเรียกว่าตัวซวยมาตลอดยี่สิบสองปีแทน
“อีแก้มหวาน นี่มึงกล้าเถียงกูเหรอ!” มือเรียวของปัทมาสะบัดฟาดแก้มนิ่ม ๆ ของลูกสาวที่นางไม่เคยคิดจะรัก ก่อนจะจิกหัวขึ้นมาตบซ้ำโดยไม่รอช้า
“แม่ แก้มเจ็บ…”
“กูตั้งใจทำให้มึงเจ็บ แล้วถ้ามึงบอกโปรด มึงจะโดนหนักกว่านี้อีกเยอะ!” ปัทมาเตือนด้วยน้ำเสียงอาฆาต เธอรักลูกชายอย่างมากและทนไม่ได้ที่เขามองกันด้วยสายตาผิดหวัง ยามรู้ว่าคนเป็นแม่ลงไม้ลงมือกับลูกอีกคน
ลูกที่ปัทมาไม่อยากมี ลูกที่นางไม่ยอมรับ
เมื่อหมดหวังกับการทวงเงินจากมารดา ปัณณิกาจึงต้องหาเงินก้อนใหญ่เพื่อจ่ายหนี้ค่าบ้านที่มารดาที่เอาไปจำนำ รวมถึงค่าเทอมมหาวิทยาลัยที่น้องชายเรียนอยู่
ปาณัฐ วัชรโยธิน[1] หรือ โปรด ลูกชายคนโปรดของปัทมาหาเงินเก่งและเป็นตัวนำโชค เขาทำงานและเรียนไปด้วย และในช่วงปิดเทอมสามเดือนนี้ ปาณัฐต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด เพื่อนำเงินที่ได้มาช่วยเหลือจุนเจือครอบครัว
ก่อนที่ปัณณิกาจะจับได้ว่าเงินที่น้องชายฝากไว้หายไป เธอไปส่งเขาที่สนามบินพร้อมกับสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี ปาณัฐย้ำแล้วย้ำอีกว่าหากเธอทนอยู่กับมารดาไม่ไหว หรือถูกทำร้ายร่างกายก็ให้รีบหาที่อยู่ใหม่เป็นการชั่วคราว และเขาจะเป็นคนจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้เอง
ปัณณิกาไม่เพียงถูกทุบตีอย่างหนัก เงินที่ต้องนำไปจ่ายค่าบ้านและค่าเทอมของน้องชายก็หายไปด้วย และนั่นทำให้เธอต้องเลือกทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ
“แก้มหวานเป็นยังไงบ้างจ๊ะ ตายแล้ว! ต้องเปลี่ยนชื่อเป็นแก้มแดงแล้วมั้งเนี่ย!” ลิตาทักทายน้องสาขาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบายใจนัก เธอทราบดีว่าปัณณิกาไม่ค่อยถูกกับมารดา แต่ก็ไม่นึกจะถูกลงไม้ลงมือหนักขนาดนี้
“เรื่องเจ็บตัวนี่ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะพี่ลิตา”
ปัณณิกาเล่าปัญหาใหญ่ให้ลิตาได้รับฟัง พร้อมกับขอความช่วยเหลือ ขอทำงานที่เธอไม่คิดอยากจะทำมาก่อน
“แก้มมั่นใจแล้วนะว่าจะรับงาน”
“แก้มไม่มีทางเลือกแล้วค่ะพี่ลิตา ลำพังงานแปลกับสอนพิเศษไม่มีทางหาเงินไปจ่ายธนาคารทันแน่ ๆ” ปัณณิกาเพิ่งจะเรียนจบมาหมาด ๆ และยังไม่ได้รับปริญญาเสียด้วยซ้ำ เรื่องจะมีเงินเก็บนับแสนนี่ลืมไปได้เลย
“ถ้าอย่างงั้นพี่มีลูกค้าอยู่คนหนึ่งพอดี เห็นเขาว่าไม่ค่อยเรื่องมาก แต่ว่าชอบทำสัญญาทีละสามเดือน ถ้าแก้มยอมรับงานเขา แก้มก็จะได้ไม่ต้องรับลูกค้าหลายคน แล้วเท่าที่พี่ฟังมาคุณคนนี้ก็ค่อนข้างจะใจดี แต่ว่ามีกฎเยอะหน่อย” ลิตารู้ดีว่าสาวน้อยตรงหน้าคงอดทนรับแขกหลาย ๆ คนไม่ไหว และเธอก็ไม่อยากให้เด็กนิสัยดีอย่างปัณณิกาต้องเจออะไรที่หนักจนเกินไป
“แล้วแก้มจะได้เท่าไหร่คะพี่ดาว”
“สามแสน” ลิตาถอนหายใจยาว สำหรับเธอแล้ว เดือนละแสนจะว่ามากก็มาก แต่ถ้าสวยหวานระดับปัณณิกา เงินเดือนละแสนต้น ๆ ไม่ได้คุ้มค่าตัวเลยสักนิด
“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอพี่ดาว”
“จะว่าเยอะมันก็ไม่เยอะหรอกนะแก้ม เพราะคุณเขามีกฎให้ทำตามด้วย แต่คุณเขาก็แฟร์ดีนะ จ่ายล่วงหน้าให้ครบหมดเลย แล้วก็รับรองได้ว่าไม่มีอะไรแปลก ๆ เพราะเพื่อนพี่ที่เคยรับงานบอกว่าคุณเขาไม่ค่อยแวะไปหา หลายครั้งเมาหลับเสียด้วยซ้ำ” ลิตารีบพูด เพราะเห็นอีกฝ่ายเริ่มจะไม่สบายใจ
“แปลกแค่ไหนแก้มก็ทนได้ค่ะ ขอแค่ได้เงินไปจ่ายธนาคาร จ่ายค่าเทอมให้โปรด แก้มทำได้ค่ะ” ปัณณิกายืนยันหนักแน่น ปาณัฐเหนื่อยมามากแล้ว และเธอไม่ควรที่จะรบกวนเขา โดยเฉพาะเรื่องเงินที่แม่เอาไปจนหมด
“กฎมีสามข้อ ห้ามจูบ ห้ามรัก ห้ามนอกกาย ถ้ายังอยู่ในสัญญา แก้มห้ามไปนอนกับใคร เข้าใจไหม”
“โธ่ พี่ลิตา แก้มจะไปนอนกับใครได้ แฟนยังไม่มีเลย”
“เออ นั่นก็อีกเรื่อง แก้มอาจจะต้องศึกษาเรื่องอย่างว่าเยอะหน่อย คุณเขาชอบคนเป็นงาน ไม่ใช่พวกไม่ประสาเรื่องบนเตียง” ปัณณิกาก้มหน้าเพราะความชำนาญในเรื่องบนเตียงของเธอเป็นศูนย์ ปัญหาครอบครัวทำให้เธอกลายเป็นคนเงียบ ๆ เก็บเนื้อเก็บตัวไม่ชอบคบหากับใคร
คำกล่าวหาของมารดาให้ปัณณิกากลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง เธอส่ายหน้ายามมีคนชมว่าสวยบาดใจ ยิ่งเป็นคำชมจากเพศตรงข้าม เธอยิ่งปิดกั้นไม่ยอมรับฟัง เพราะกลัวว่าจะเป็นตามคำที่ผู้ให้กำเนิดปรามาสตลอดหลายปีที่ผ่านมา
- ผู้เขียน
