“พี่หมอ โซเจ็บหัวไม่ได้เจ็บขาค่ะ” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนโตตัวที่ยืนประคองยิปโซเดินเข้าคอนโด แววตานิ่งของหมอรามไม่แสดงอาการอะไรออกมาหรือต่อล้อต่อเถียงกับยิปโซแต่อย่างใด หมอรามยังคงประคองตัวยิปโซอยู่อย่างงั้น “ขอบคุณค่ะ” “เอ๊ะ!!พี่หมอเข้ามาทำไมห้องโซคะ” “พูดมาก” หมอรามถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในห้องของยิปโซ เมื่อยิปโซเปิดประตูเข้าห้องของตัวเอง เขาดันประตูเดินเข้าไปหน้าตาเฉย “อ้าว!!ก็นี่มันห้องโซนะ” “หวง?” “ก็ไม่ค่ะ ตามสบายเลยค่ะ” ใบหน้าหล่อเลิ่กคิ้วถามยิปโซท่าทางกวน ๆ นี่คงเป็นครั้งแรกที่เห็นหมอแสดงใบหน้ากวนประสาทออกมาให้เห็น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมานั่งตรงโซฟาหน้าทีวีพร้อมกับเปิดทีวีดูสบายใจเฉิบโดยมีเจ้าของห้องนั่งอยู่ข้าง ๆ หมอรามที่นั่งดูทีวีอยู่เขาหันหน้ามาดูคนตัวเล็กที่เงียบไปด้วยความแปลกใจเพราะก่อนหน้านี้เธอพูดแทบไม่หยุดจนบางครั้งเขาไม่มีสมาธิดูทีวีเลยด้วยซ้ำ แต่พอหันมามองยิปโซกลับพบว