ก็งั้น ๆ แหละ....
1060 คำ
“ดูอะไรอยู่วะไอ้ราม” อิฐที่เดินมาทางด้านหลังของรามเอ่ยถามเพื่อนทันที เมื่ออิฐมองจากด้านหลังเขาเห็นว่ารามมองอะไรในมือของตัวเองอยู่ ก่อนจะรีบเก็บเอาไว้ในกระเป๋าของตัวเอง
“เปล่า”
“ก็เห็นอยู่”
“จะถามอะไรนักหนา ว่างหรือไง”
“ว่างห่าอะไร พึ่งไปตรวจคนไข้มา” ใบหน้าอิดรวยของอิฐหรือหมออิฐตอบเพื่อนอย่างรามออกไป คงจะมีแต่รามหรือหมอรามที่ทำหน้าปกติหรือเรียกง่าย ๆ ว่าหน้านิ่งหน้าเดียวไม่ว่าจะมีความรู้สึกอะไรก็ตาม
พวกเขาเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่หกที่ต้องเรียนไปด้วยและขึ้นวอร์ดตรวจคนไข้เสมือนหมอจริง ๆ แต่ก็ยังอยู่ในความดูแลของอาจารย์แพทย์ เพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายของพวกเขาแต่เมื่อจบแล้วก็ต้องไปใช้ทุนที่ต่างจังหวัดต่อ
โรงพยาบาลที่พวกเขาขึ้นวอร์ดติดกับมหาลัยที่ศึกษาอยู่ ทำให้ง่ายต่อการเดินทางไปเรียนและขึ้นวอร์ดเป็นอย่างมาก เนื่องจากมหาลัยและโรงพยาบาลมีเจ้าของเป็นคนเดียวกัน
“ช่วงนี้มึงมีขึ้นวอร์ดกับอยู่เวรอีกไหมวะไอ้ราม”
“มี”
“แล้วนี่ไอ้เหนือมันไปไหนของมันวะ” หมออิฐถามหาเพื่อนอีกคนที่ไม่เห็นหน้าตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องพักนักศึกษาแพทย์
“........”
“ไอ้หมอราม มึงสนใจกูบ้าง กูกำลังพูดกับมึงอยู่ครับ” หมอรามที่กำลังนั่งอ่านรายงานตรวจคนไข้อยู่เงยหน้ามามองหน้าเพื่อนรักด้วยความเบื่อหน่าย เพราะเขาไม่ชอบพูดมากเหมือนหมออิฐและหมอเหนือ
“ไม่รู้”
“เออ ๆ ว่าแต่เสร็จรึยังวะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ” หมอรามพยักหน้าตอบตกลงแทนคำพูด ก่อนจะก้าวขายาวของตัวเองเดินออกจากห้องพักนักศึกษาแพทย์ไปด้วยความรวดเร็ว
“รอกูด้วยดิวะ ไอ้หมอราม”
“ร้านแถวหน้ามหาลัยก็แล้วกัน เดินไปสะดวกดี” หมออิฐที่เดินตามหลังหมอรามออกจากห้องพักนักศึกษาแพทย์มา บอกกับหมอรามออกไป
“อืม ตอนบ่ายมีเรียนพอดี”
“กูโทรหาไอ้เหนือแล้ว เดี๋ยวมันตามมาหาที่ร้าน”
“อืม” หมอรามและหมอเหนือเดินไปที่หน้ามหาลัยที่เต็มไปด้วยร้านอาหารและขนมหวาน ซึ่งย่านที่ตั้งของมหาลัยและโรงพยาบาลเป็นที่คนพลุกพล่านมากพอสมควร แถมนักศึกษาที่มหาลัยยังมีจำนวนมากจึงมีร้านค้ามากมายเรียงรายเต็มไปหมด
“มึงมองอะไรวะไอ้เหนือ” หมอเหนือที่เดินเข้าร้านกำลังจะเดินตรงมาที่โต๊ะของเพื่อน เขากำลังหันไปมองด้านนอกของร้านอยู่เป็นระยะ ๆ เหมือนกำลังมองอะไรสักอย่าง
“มองสาวสวย สวยฉิบหาย”
“ใครวะ”
“ไม่รู้จัก ถ้ามึงมีบุญเขาก็คงเดินเข้ามากินร้านนี้ให้มึงได้เห็นความสวย” หมอเหนือตอบหมออิฐท่าทางกวนประสาท ส่วนหมอรามนั่งดูคลิปการผ่าตัดอยู่เงียบ ๆ ไม่ยอมพูดจากับใครเหมือนอยู่คนละโลกกับเพื่อนของตัวเอง
“ไอ้ราม ทำไมมึงไม่สนใจที่กูพูดเลยวะ”
“ไร้สาระ”
“ไอ้นี่!! เฮ้ย ไอ้อิฐคนสวยที่กูบอกเดินเข้ามาในร้านด้วยวะ” หมอเหนือกระซิบบอกหมออิฐให้มองไปยังทางเข้าของร้านอาหารและพบกับกลุ่มสาว ๆ คณะวิศวะใส่ช็อปสีแดงเลือดหมูที่เดินเข้ามาในร้านพอดี
“น้องคนนั้นสวยวะ สวยฉิบหาย”
“มองคนเดียวกับกูเลยแต่เพื่อนน้องเขาก็สวยกันทั้งแก๊งเลยนะเว้ย” หมออิฐและหมอเหนือที่นั่งหันหน้าออกหน้าร้านพูดคุยกันสองคน
“ไอ้รามมึงไม่ดูคนสวยบ้างเหรอวะ”
“ไม่”
“มองหน่อยเถอะ กูสาบานเลยว่าคนนี้สวยจริง นะ นะ” ด้วยความรำคาญที่หมออิฐและหมอเหนือเซ้าซี้ หมอรามจึงตัดความรำคาญด้วยการหันหน้าไปมองกลุ่มเด็กวิศวะที่นั่งด้านหลังของเขาตามคำขอของเพื่อน แต่เมื่อเขาหันไปมองเป็นอันต้องชะงักแต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้น ก่อนที่เขาจะหันกลับมาหาเพื่อนที่นั่งลุ้นคำตอบจากเขาอยู่
“ก็งั้น ๆ”
“ป๊าด!! แบบนี้มึงบอกว่างั้น ๆ เหรอวะ”
“กูก็อยากเห็นแฟนในอนาคตของไอ้รามมันจริง ๆ ว่าจะสวยแค่ไหน” หมออิฐและหมอเหนือทำหน้าเอือมใส่เพื่อนรักของตัวเองแต่ก็ไม่แปลกใจ
เพราะหมอรามไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนถึงแม้จะมีผู้หญิงเข้ามาจีบแต่ก็ไม่เคยมีใครทำให้หมอรามสนใจได้เลยสักคนเดียว เขามักจะเฉยชาและนิ่งไม่ตอบโต้หรือตอบสนองกลุ่มสาว ๆ ที่เข้ามาจีบแม้แต่คนเดียว เป็นสาเหตุทำให้พวกเธอนั้นถอยออกไปเอง
“น้องเขาเรียนวิศวะสาขาอะไรวะ ? ไอ้อิฐ”
“ช็อปสีแดงเลือดหมูของมหาลัยเรา ก็คงเป็นคณะวิศวกรรมสาขาชีวการแพทย์”
“งั้นก็ต้องทำงานเกี่ยวข้องกับโรงพยาบาลอะดิ แต่ทำไมพวกเราไม่เคยเห็นหน้าวะ”
“น่าจะยังอยู่ปีสองแหละ เพราะปกติต้องปีสามขึ้นไปถึงได้เรียนเกี่ยวกับการแพทย์” หมออิฐและหมอเหนือนั่งกระซิบกันสองคนแต่คนที่ได้ยินบทสนทนาไปด้วยก็คือหมอราม
“งั้นก็อดเจอดิว่ะ เพราะปีหน้าพวกเราต้องออกไปใช้ทุนแล้ว” ใบน่าเสียดายของหมออิฐแสดงออกมาอย่างชัดเจน
“จีบดิวะ รอไร”
“เอางั้นเหรอวะ”
“ว่างมากก็แดกข้าวไป ใกล้เวลาเรียนแล้ว” หมอรามเงยหน้าขึ้นจากอาหารตรงหน้าเอ่ยเตือนเพื่อนรักของตัวเอง ที่มัวแต่มองสาวสวยคณะวิศวกรรมจนลืมทานอาหารที่มาเสิร์ฟนานแล้วซึ่งพวกเขาเองก็มีเวลาไม่มากเท่าไหร่นัก
“มึงพูดยาว ๆ เป็นด้วยเหรอวะ”
“เออ กูก็แปลกใจ” ทั้งหมออิฐและหมอเหนือต่างพากันตกใจกับประโยคยาว ๆ ที่หมอรามพูดออกมา แต่ไม่มีเวลาให้ถามมากเพราะใกล้เวลาเรียนแล้ว เรียนแพทย์ต้องทำอะไรให้รวดเร็วทุกอย่างเพราะไม่รู้เลยว่าจะมีเหตุฉุกเฉินอะไรเกิดขึ้นบ้าง
- ผู้เขียน
