หลังจากกินมื้อค่ำกันอิ่มแล้ว ทุกคนต่างก็มานั่งรวมตัวกันย่อยอาหารจนเกือบจะสองทุ่มกว่า หลินซิงเหยียนจึงพาสองแฝดไปที่ห้องนอนของพวกเขา
"จะให้พี่สาวนอนเป็นเพื่อนก่อนไหมครับ"
ซิงเหยียนถาม
"พวกเรานอนได้ครับแม่ซิงเหยียน"
"ถ้ามีอะไรเรียกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ"
ซิงเหยียนบอกกับสองแฝดเพราะวันนี้เป็นคืนแรกทีพวกเขานอนผิดที่ อาจจะนอนหลับยากเพราะไม่คุ้นชิน ซิงเหยียนจึงเล่านิทานแล้วสอนให้นับหนึ่งถึงร้อยวนไปจนสองแฝดหลับ กู้หยวนที่เข้ามาในห้องเป็นเพื่อนลูกก็นั่งฟังภรรยาตัวน้อยเล่านิทานและพาลูกทั้งสองคนของเขาท่องตัวเลข เธอมีวิธีทำให้เจ้าแฝดนอนหลับไปทั้งรอยยิ้ม เขามองดูเธอด้วยแววตาล้ำลึกพอเด็กๆหลับ หลินซิงเหยียนก็ห่มผ้าให้ทั้งสองก่อนที่จะโดนสามีจูงมือออกจากห้องแล้วขอบใจเธอที่ดูแลลูกชายสองคนของเขาเป็นอย่างดี
"ไม่เป็นไรค่ะพี่กู้หยวน เด็กสองคนน่ารักดีรู้ความและฉลาดมาก แต่ฉันสงสัยทำไมคนในหมู่บ้านไผ่งามแห่งนี้
