หลินซิงเหยียนสาวน้อยผู้พลิกชะตา

จันจิราตื่นขึ้นมาในร่างของสาวน้อยหลินซิงเหยียนที่ตั้งใจจบชีวิตของตัวเอง หลังจากที่โดนคู่หมั้นที่รักถอนหมั้นแล้วไปแต่งงานกับญาติทางบิดาแทน เพราะบิดามารดาได้ตายจากไปหลายปี สองพี่น้องก็ลำบากมากจากการโกงของพี่ชายพ่อ จนทำให้แยกครอบครัวออกมาอยู่ที่หมู่บ้านไผ่งามได้หลายปี มารดาของนางนั้นมาจากเมืองปักกิ่งเพราะพบรักกับบิดาจึงพากันมาสร้างครอบครัวที่หมู่บ้านไผ่งามแห่งอำเภอถงซาน จันจิรากำลังไล่เรียงความทรงจำของหลินซิงเหยียนตอนที่นางพื้นตื่นขึ้นมาข้างตลิ่ง เพราะนายพรานช่วยเหลือนางตอนที่จมลงในแม่น้ำหลังหมู่บ้าน เธอเลือกเดินขึ้นไปลำพังตามลำน้ำเพื่อที่จะได้ไม่พบเจอผู้คนที่จะเห็นว่านางตั้งใจจบชีวิตของตัวเอง เพราะเธอเสียใจที่คู่หมั้นที่พ่อแม่เห็นชอบถอนหมั้น เจ้าของร่างเดิมนั้นรักคู่หมั้นของตัวเองมาก แต่คู่หมั้นหนุ่มกับอ้างว่าตัวเองนั้นโดนคนบ้านเก่าของบิดาวางยากับญาติพี่น้องของเธอและเหมือนว่าทั้งสองคนจะชอบพอกันลับหลังเธอจนเรื่องมันแดงขึ้นมา ทั้งที่จริงแล้วสมยอมกันทั้งสองคน แต่ไม่ใช่กับจันจิราคนนี้ที่ไม่เคยมีความรักในแบบชายหญิงมาก่อนในชีวิตทำแต่งานบนดอยตามรอยตะเข็บชายแดน เธอเป็น ต.ช.ด เป็นทั้งครูจำเป็นสอนหนังสือเด็กๆ ในหมู่บ้าน ชีวิตนี้เธออุทิศให้กับการช่วยเหลือเด็กๆที่ห่างไกลจากในเมือง กินกลางดิน นอนกลางทราย ไม่เคยหวั่นต่อสู้ได้ทุกรูปแบบ เอาตัวรอดในป่าได้อย่างสบาย เธอถูกฝึกอย่างหนักก่อนที่เธอจะมาทำงานตรงนี้ได้สองปี ตอนนั้นจันจิราจำได้ว่าเธอไปช่วยเด็กตกน้ำที่แม่น้ำที่เชี่ยวกราดแล้วทำไมตื่นมาอีกทีเธอถึงมาอยู่ในร่างของสาวน้อยหลินซิงเหยียนได้ละ "หรือว่าเราจะตายแล้ว หรือว่าฝันวะ" จันจิราคิดในใจ "พอช่วยเด็กขึ้นจากน้ำแล้ว เราก็นอนแผ่หลาที่ริมตลิ่งแล้วมันเกิดอะไรขึ้น!!!!" เธอได้แต่งงงวย ในความทรงจำร่างนี้มันก็เลยช่วงเปิดประเทศมานานหลายปีจนเจริญรุ่งเรือง ต่างชาติเข้ามาลงทุกในเมืองหลวงและกระจายไปตามเมืองที่ขับเคลื่อนเศรษกิจทั้งยังจัดสรรที่ดินให้ชาวบ้านทำกินกันเองค้าขายได้อย่างเสรีแล้ว เธอกับพี่ชายก็ทำนาไร่เหมือนชาวบ้านทั่วไปแต่บ้านของเธออยู่ทางตีนเขาห่างจากหมู่บ้านออกไป "ดีขึ้นแล้วใช่ไหม คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า" เสียงชายคนที่คนที่ลากเธอขึ้นมาจากน้ำถาม พอเห็นเธอมองมาที่เขาแบบงงๆเหมือนไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน มันก็จริง กู้หยวนหลงเป็นทหารที่ได้รับบาดเจ็บแล้วลาออกมารักษาตัวที่บ้าน เพราะขาของเขานั้นได้รับบาดเจ็บจากแรงระเบิด จนทำให้เดินเป๋ไปบ้าง แถมภรรยายังทิ้งหนีไปพอรู้ว่าสามีได้รับบาดเจ็บกับมาจากทำภารกิจของหน่วยงาน ทิ้งให้เขาอยู่กับลูกฝาแฝดอายุได้ห้าขวบกว่าสองคน เขาจึงยึดเอาอาชีพล่าสัตว์เลี้ยงดูลูกน้อยทั้งสองคนมาได้เกือบหนึ่งปีแล้ว ส่วนที่ต้องแต่งกับภรรยาที่ไม่ได้รักกันเพราะความเห็นชอบของพ่อแม่เขาจึงแต่งกับเธอ เขาเข้าหอครั้งเดียวจากการโดนวางยาในวันที่แต่งงานจึงได้สองแฝดเกิดมา กู้หยวนก็ส่งเสียลูกกับภรรยามาโดยตลอดจนพ่อแม่ตายจากไป ตอนที่ภรรยาได้รับข่าวว่าเขาได้รับบาดเจ็บกับมาบ้าน ภรรยาจึงขอหย่าแล้วจากไปเพราะไม่ได้รักกัน แต่ที่แต่งด้วยเพราะเขามีเงินเดือนให้ใช้ทุกเดือน แถมพอได้ยินหมอบอกว่า มีโอกาสที่เขาพิการขาเป๋เธอจึงขอหย่าแล้วหนีกลับบ้านเดิมไปแต่งงานใหม่กับคนรักเก่าทันที กู้หยวนจึงเลี้ยงลูกน้อยมาคนเดียวตลอด เพราะไม่มีเวลาดูแลตัวเองทั้งยังไว้หนวดเคราจึงยาวทำให้ดูน่ากลัวเพราะเขาจงใจให้เป็นแบบนี้นั้นเอง จนคนในหมู่บ้านไม่กล้าครบหาสุงสิงด้วย ตามความทรงจำของร่างเดิม ตามที่รับรู้เรื่องของผู้ชายตรงหน้าที่ช่วยชีวิตของเธอเอาไว้ เขาไว้หนวดเครารุงรังปกปิดใบหน้าทำให้ดูน่ากลัว ไม่แปลกใจเลยที่คนในหมู่บ้านจะนำไปหลอกเด็กว่า นายพรานกู้หยวนนั้นชอบตีเด็กที่ดื้อรั้นนั้นเอง "เอ่อ ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณช่วยฉันขึ้นจากน้ำ" หลินซิงเหยียนบอกชายหนุ่มตรงหน้าและมองสำรวจเขาไปด้วย "อืม เดินไหวไหม ให้ผมไปส่งที่บ้านหรือเปล่าครับ" กู้หยวนถามพลางมองสาวน้อยตรงหน้า เขาก็ได้ยินข่าวของเธอมาบ้างเหมือนกัน เธอโดนคู่หมั้นนอกใจไปแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้อง เธอคงจะเสียใจมากถึงกับมากระโดนน้ำฆ่าตัวตาย เพราะว่าเขาเห็นเด็กสาวคนนี้เดินร้องให้มาอย่างเลื่อนลอย เขาคิดว่าจะเดินผ่านไปเลยแต่อดกังวลใจไม่ได้จึงเดินย้อนกลับมาดู จึงเห็นเธอกระโดดลงน้ำพอดี เขาจึงช่วยขึ้นมาจากแม่น้ำ "ชีวิตของคนเรามีค่ามากนะกว่าจะได้เกิดมา ถ้าไม่รักชีวิตของตัวเอง เธอก็ควรจะคิดถึงพี่ชายของเธอบ้าง เขารักเธอมาก ถ้ารู้ว่าน้องสาวที่เขารักมากแต่กับเลือกจบชีวิตเพื่อคนอื่นที่ไม่ได้รักเราเขาจะคิดอย่างไร" กู้หยวนพูดขึ้นลอยๆเตือนสติในเด็กสาวตรงหน้าที่นั่งมองหน้าเขาตาแป๋วทั้งไม่กลัวเขาเหมือนกับสาวๆในหมู่บ้านที่พอเห็นหน้าเขาจะต้องหลบสายตาแล้ววิ่งหนีไปเหมือนเขาเป็นตัวแพร่เชื่อโรค จันจิรามองหน้าชายหนุ่มด้วยความตกใจที่เขารู้ด้วยว่าเจ้าของร่างเดิมตั้งใจจบชีวิตของตัวเอง เธอจึงตอบชายหนุ่มไปว่า "ฉันตาสว่างแล้วค่ะ ตอนที่อยู่ในน้ำทำให้รู้ว่าไม่มีใครสำคัญไปกว่ารักตัวเองและคนที่รักเราอีกแล้ว ขอบคุณพี่มากที่ช่วยเหลือและขอให้เรื่องนี้จบลงที่นี้ ฉันไม่อยากให้พี่ใหญ่รู้เรื่องที่ฉันทำในสิ่งที่โง่ที่สุดในชีวิตลงไปได้ไหมคะ" หลินซิงเหยียนบอกชายหนุ่มตรงหน้า "อืมได้สิ" กู้หยวนตอบแล้วประคองให้เธอลุกขึ้นพาเธอกลับบ้าน พอเดินมาถึงตีนเขาทางที่จะไปบ้านของเธอ เจอยายเม้าปากปลาแดกที่ขึ้นเขาไปเก็บผักป่ามาเห็นพอดีกับคนในหมู่บ้านสองสามคน เรื่องที่เห็นกู้หยวนประคองหลินซิงเหยียนจึงดังไปทั่วทั้งหมู่บ้านไผ่งาม คนในหมู่บ้านก็พูดให้ทั้งสองคนเสียหายไปต่างๆนาๆจนพี่ชายที่กลับมาจากทุ่งนาได้ยินแล้ว รีบเดินไปที่บ้านเพื่อถามเรื่องที่เป็นประเด็นของคนทั้งหมู่บ้านพูดกันในตอนนี้ พอถึงบ้านเขาก็รีบสอบถามน้องสาวความร้อนใจหลินซิงเหยียนจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พี่ชายฟังและขอโทษที่ทำให้พี่ชายเป็นห่วง หลินอี้เหิงรับฟังที่เธอพูดทุกอย่างและบอกว่า "ตอนนี้ที่หมู่บ้านได้ลือเรื่องของน้องกับพรานกู้หลงไปจนไม่มีชิ้นดี พี่คิดว่ามันคงไม่จบแค่นี้อย่างแน่ พวกชาวบ้านบอกว่าเห็นพี่กู้หยวนประคองเธอมาส่งบ้าน คงไปทำเรื่องผิดผีกันมา พี่ได้ยินจึงรีบกลับมาบ้าน" วันนี้หลินอี้เหิงนั้นไปรับจ้างที่นาของลุงผู้ใหญ่บ้านจึงรู้เรื่องของน้องสาวที่เป็นข่าวในตอนนี้ "ช่างพวกชาวบ้านสิ ในเมื่อฉันกับนายพรานกู้หยวนไม่ได้เป็นอย่างที่เขาลือกันเสียหน่อย" หลินซิงเหยียนบอกพี่ชายคนที่นี้ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านเสียจริงเธอคิดในใจ "มันก็ใช่ แต่พี่คิดว่าเธอคงต้องแต่งกับพี่กู้หยวนนะซิ ก็ลือเสียขนาดนี้" พี่ชายพรึมพรำเบาๆอย่างไม่สบายใจ สงสารที่น้องสาวต้องมาเจอเรื่องที่เลวร้ายหลายอย่าง ทั้งเรื่องของฉู่เหว่ยอดีตคู่หมั้นที่ไปแต่งให้กับลูกสาวของพี่ชายพ่อของพวกเขาเอง จนน้องสาวนอนเสียใจมาเป็นอาทิตย์ ข้าวปลาไม่ยอมกินจนซูบผอมแล้วยังมีเรื่องกับนายพรานกู้หยวนหลงเพิ่มมาอีก