คณาธิปที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักได้ยินดังนั้น พลอยนึกสงสัยในใจ คนที่ชื่อภีมเป็นใคร ทำไมถึงดูมีอิทธิพลกับโรสลินนัก ก่อนจะเผลอนึกถึง ‘คุณภีม’ ที่เขารู้จัก และต้องสลัดความคิดนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว
“ถึงจะอย่างนั้น ฉันว่าแกก็รีบกลับเถอะ พี่ภีมจะได้ไม่มีเรื่องให้ยกขึ้นมาว่า” ตะวันวาดเอ่ยพร้อมรุนหลังเพื่อนให้เดินกลับไปที่รถ โรสลินพยักหน้ารับ เธอฝืนยิ้มพลางหันไปหาคณาธิปอีกครั้ง
“คุณเสือคะ วันนี้สนุกมาก ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” โรสลินยิ้มให้แม้จะดูออกว่าภายในใจของเธอไม่ได้ยิ้มอย่างริมฝีปาก “โซ่กลับบ้านก่อนนะคะ ไว้มีโอกาสค่อยพบกันใหม่วันหลังค่ะ”
คณาธิปเหมือนมีอะไรอยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ได้ จึงได้แต่พยักหน้ารับ “ไม่เป็นไรครับ ไว้พบกันใหม่ครับ”
“กลับดี ๆ นะคะ” โรสลินยิ้มแล้วก้มหัวให้นิดหน่อยเป็นการลา รวมถึงบอกเป็นนัย ๆ ว่าเธอไม่เป็นอะไร
ทั้งสองสบสายตากันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ประตูรถยนต์ของหญิงสาวจะปิดลง ใบหน้า
