“สวัสดีค่ะคุณแม่” โรสลินยกมือไหว้ทั้งสองคนแล้วนั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ พร้อมกับพยายามฝืนคลี่รอยยิ้มที่สดใส
“โซ่ป่วยเป็นอะไรเหรอลูก” ผู้เป็นแม่อย่างสร้อยสุดารีบรุดเข้ามาแตะหลังมือเข้าที่หน้าผากของลูกสาวเพื่อวัดไข้ทันที มองสำรวจใบหน้าซีดเซียวของบุตรสาวด้วยความอาทรห่วงใยมองรอยยิ้มที่ควรจะสดใสกลับดูฝืนเต็มทน ผิวพรรณที่ควรจะขาวผ่องกลับหม่นหมองดูไม่มีราศีแม้แต่น้อย ราวกับคนมีเรื่องทุกข์ระทม
“ไข้สูงมากนี่ลูก!” สร้อยสุดาอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าอุณหภูมิร่างกายของโรสลินสูงมากเสียจนสัมผัสได้ “ตายแล้ว ไปหาหมอหรือยังคะลูก”
“พี่ภีมให้คุณหมอมาตรวจดูอาการแล้วค่ะ” โรสลินเอ่ยตอบพร้อมดวงตาร้อนผ่าว ลมหายใจอุ่นร้อนแผดเผาเสียจนแสบร้อนไปหมดทั้งตาคอจมูก เพราะเมื่อนึกถึงทีไร เธอก็รู้สึกว่าสามีของเธอช่างตบหัวแล้วลูบหลังเก่งเสียเหลือเกิน เขาทำร้ายเธอ จากนั้นก็พาหมอมารักษา โรสลินแน่ใจว่า เขาคงกลัวเธอตายคาบ้าน
