แพ้รักเด็ก

"พี่ติน หนูไปเรียนก่อนนะ" ผมชื่อ ติน ปัณณภัทร ตอนนี้ผมเป็นนักบินที่กำลังจะลาออกเพราะผมทำงานนักบินมานานแล้ว มันคงถึงเวลาที่ผมต้องไปทำอย่างอื่น แต่เงินตอนนี้ที่มีอยู่ต่อไม่ให้ทำอะไรเลย ผมก็อยู่ได้ แต่ผมมีเด็กในปกครองต้องเลี้ยงดู เธอชื่อ ริต้า "เออ รีบกลับนะ!" ผมที่นั่งทำงานอยู่ในห้องตะโกนตอบรับ เด็กสาวหน้าสวยที่ผมรับเธอมาอยู่ในปกครองตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ทำไมผมต้องรับเลี้ยงเด็กคนนี้อะหรอ งืมม...ผมว่าเธอเหมือนผมตอนเด็กๆ ผมไม่มีใครเลยที่ไว้ใจได้ ผมโตมาท่ามกลางครอบครัวดูไม่ได้คิดว่า ผมเป็นลูก แม่ผมตายตั้งแต่ผมยังเด็ก ส่วนพ่อก็มีครอบครัวใหม่ พวกเขาไม่ได้สนใจผมเท่าไร ต่อให้ผมจะเรียนเก่ง มีการงานที่ดีทำ แต่พวกเขาก็ไม่เคยภูมิใจในตัวผมอยู่ดี เพราะเขาก็มีลูกชายคนใหม่ไปแล้วหน่ะสิ พอผมโตขึ้นผมก็เลยย้ายมาอยู่อเมริกาพ่อเขาก็ไม่ได้สนใจอยากไปก็ไป อยากอยู่ก็อยู่ ผมมาอยู่กับพี่เลี้ยงที่เคยเลี้ยงผมตอนเด็กก่อนที่แม่ผมจะตาย เธอมอบที่ดินส่วนให้พี่เลี้ยงคนนั้น ซึ่งผมเรียกเธอว่า ม๊า.... ตี๊ด......ตี๊ด.......... "ฮาโลล ไอ้ตินน ทำไมแกไปนานจังเลย ฉันคิดถึง" เสียงผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยเธอคือ ญาดา... "มีอะไร ฉันมาแค่สองวันเอง จะมานงมานานอะไร" "โถ่ววตินนน วันนี้ฉันแม่งไปเธอเรื่องแปลกๆมา" "อะไรที่ว่าแปลก ฉันก็เห็นแกว่า แปลกทุกเรื่องอ่ะ" "เออ ช่างมันเถอะ มันไม่ได้สำคัญไรหรอก แกรีบกลับมาได้แล้ว ริต้าเขาอยู่ได้ ไปเฝ้าอยู่นั้นแหละ เป็นแฟนเขาหรือไง" ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ มันชอบแซวเรื่องผมกับริต้าตลอด บางทีผมก็คิดตามสิ่งที่มันพูดเหมือนกันแต่ก็คิดว่า คงไม่ใช่หรอก เพราะผมคิดว่า ตัวเองชอบญาดามาตลอด ริต้าเองรู้ก็เรื่องนี้ มีคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องนี้คือ ตัวญาดาเองนั้นแหละ "แกนี่มันยุ่งจริงๆ โทรมามีอะไร" "โทรมาตาม รีบกลับได้แล้ว" ญาดาพูดเสร็จก็ตัดสายไปเลย มันเป็นแบบนี้ตลอดเลย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ผู้หญิงเป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง "ติน ตินนลูก" เสียงม๊าที่ตะโกนเรียกผมจากข้างล่าง "มีจดหมายริต้าเขา ช่วยเก็บไว้ริต้าที เดี๋ยวม๊าจะออกไปข้างนอกหน่อย" "อ้อ ครับ" ผมก้มหน้ามองจดหมายที่ส่งมาถึงริต้า พลางคิดว่า ใครส่งมากัน ไว้เจ้าตัวมาค่อยถามละกัน ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเธอหรอก แต่ไม่รู้ทำไมผมต้องห้ามเธอมีแฟน ห้ามเธอไปเที่ยวกลางคืน ห้ามนั้นนี้ เพราะผมคงเป็นห่วงเธอมั้ง ตกเย็น... "พี่ตินนนนน" ริต้าเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มพร้อมกับเข้ามาสวมกอดผมอย่างเคย "โตแล้วนะ ทำเป็นเด็กๆ" "โถ่ววพี่ติน หนูอ่ะแบบ เหนื่อยมากกเลยนะวันนี้....." ผมนั่งฟังริต้าเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังอย่าเพลิดเพลิน ซึ่งต่อให้ผมกลับเมืองไทย เราก็มีการพูดคุยกันแบบนี้ทุกวัน ถ้าวันไหนผมมีบิน เธอก็จะส่งคลิปเสียงทิ้งไว้ ทำให้ผมกับเธอสนิทกันค่อนข้างไว "ขนาดนั้นเลยหรอ" หลังจากผมตั้งฟังริต้ามาเกือบชั่วโมง ผมรู้สึกว่า เธอดูตื่นเต้นกับทุกอย่างเลยแต่สำหรับผมว่า มันเฉยๆ อาจจะเป็นเพราะผมแก่แล้วมั้ง55555555 "เออ นี่จดหมายเรา ม๊าบอกให้พี่เก็บไว้ให้" ริต้าเบิกตากว้างเมื่อเห็นจดหมายแล้วฉีกยิ้มออกอย่างดีใจ ทำเอาผมสงสัยว่า ใครส่งมา ทำไมต้องดีใจขนาดนั้น "ใครส่งมาอ่ะ" ผมเลยตัดสินใจถามริต้าออกไป "เพื่อน" เหมือนเธอตอบแบบส่งๆ ปัดๆ สายตามั่วแต่จ้องจดหมายนั้นอย่างไม่ละสายตา "ใครล่ะ คนไหน พี่รู้จักมั้ย" "ไม่รู้หรอก หนูไปก่อนนะ" เธอยังพูดไม่รู้เรื่องเลย แล้วตอบแบบส่งเดชแล้วก็เปิดประตูออกไปเลย "ริต้า ริต้า!!! อะไรของไอ้เด็กคนนี้" การกระทำของเธอทำให้ผมเริ่มสงสัยว่า ใครเป็นเจ้าของจดหมายนั้นและผมก็เริ่มหงุดหงิดเพราะผมคิดว่า หรือว่าจะเป็นผู้ชาย แต่ผมก็ไม่รู้ผมจะโกรธทำไม แต่ผมแค่คิดว่า ผมไม่อยากให้เธอไปอ้อนคนอื่นหรือพูดน่ารักๆกับคนอื่น ผมอยากให้เธอเป็นแบบนั้นแค่กับผม "ม๊าาาาาา!!! กลับมาสักที" ผมที่นั่งรอม๊านานมากก ไม่รู้ม๊าไปไหนมา "อะไรของแก ตะโกนเหมือนบ้านจะไฟไหม้" "ม๊า ม๊าตอบผมตามความจริงนะ" ผมพุ่งเข้าไปจับไหล่ของม๊าด้วยความรีบร้อน ทำเอาม๊าขมวดคิ้วเข้าหากันว่า ผมเป็นอะไร "อะไรของแก" "ริต้ามีแฟนหรอ ใครเป็นคนส่งจดหมายมา ม๊ารู้มั้ย" "อ้อ รู้สิ" ม๊าเหมือนไม่ตกใจเลย แล้วม๊ารู้ได้ไง ทำไมผมไม่รู้ "ใครอ่ะม๊า เร็วสิๆๆๆๆม๊า" ม๊าไม่ยอมตอบสักที ผมเร่งเร้าด้วยความร้อนใจ "แฟนริต้าเขา แกเป็นอะไรของแก ห้ะ!" ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจแล้วม๊าก็เดินเข้าไปในห้องครัว ทิ้งผมยืนอ้าปากค้างไว้ "แฟน..ริต้ามีแฟน..." จู่ๆ ผมก็โกรธขึ้นมาทันที ไม่รู้ทำไม ผมไม่พอใจเลย ที่ผู้ชายคนอื่นจะมาแย่งความน่ารักของเธอไป..