“เฮ้อ...เพิ่งรู้สึกตัวหรือนี่” รณกรบ่นงึมงำเบาๆ อยู่ในลำคอ ก่อนจะเอ่ยตอบต่อ “ครับเจ้านาย วันนี้คุณข้าวฟ่าง โค้ชซองซูและนักกีฬาฟิกเกอร์สเก็ตอีกสองคนรวมทั้งโค้ชของพวกเธอต้องเดินทางไปนีซ...”
“ผมจะไปส่งข้าวฟ่างขึ้นเครื่องบิน”
กรกฎเอ่ยสวนออกมาก่อนลูกน้องจะทันพูดจบด้วยซ้ำไป แต่แล้วก็ต้องชะงักฝีเท้าอยู่แค่ตรงหน้าประตูห้องเท่านั้น เมื่อได้ยินคำตอบของรณกรอีกครั้ง
“ไม่ทันแล้วครับเจ้านาย คุณข้าวฟ่างขึ้นเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว และเครื่องบินก็ออกจากสนามบินตั้งแต่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วครับ”
“บ้าชะมัด! แล้วทำไมคุณไม่มาปลุกผม”
กรกฎสบถลั่น เริ่มฟาดงวงฟาดงาโทษว่าเป็นความผิดของรณกร ที่ทำให้เขาพลาดเรื่องการไปส่งกาญต์พิชชาขึ้นเครื่องบิน
“ผมคิดว่าเจ้านายคงไม่ต้องการไปส่งคุณข้าวฟ่าง และคงต้องการนอนอุ่นๆ อยู่บนเตียงนอน ผมก็เลยไม่ปลุกเจ้านายครับ”
รณกรแกล้งทำไขสือเอ่ยตอบหน้าตาย ทั้งๆ ที่จริงแล้วเขาอยาก
