Chilly of Love : EP 2
1404 คำ
Chilly of Love : EP 2
"คิดถึงเมืองไทยที่สุดเลย"
หลายปีที่โยชิโกะไม่ได้กลับมาไทยเลย เมืองไทยเปลี่ยนแปลงไปเยอะมากเหมือนกัน
ที่ยังไม่เปลี่ยน ก็คือรถติด ฮ่า ๆ แต่อนาคตน่าจะดีขึ้น เพราะมีโครงการรถไฟฟ้าขึ้นหลายสายอยู่ แต่ต้องรอหน่อยนะ
พอลงจากเครื่อง ลุงชอบคนขับรถคนเก่าคนแก่ของพ่อก็มารับ
"สวัสดีค่ะลุงชอบ"
"สวัสดีครับคุณหนู คุณหนูโตเป็นสาว ลุงจำแทบไม่ได้ครับ"
"ก็โยโกะไปอยู่ญี่ปุ่นตั้งหลายปีนี่คะ คุณพ่อก็ไม่ยอมให้กลับมาเลย จนกว่าจะเรียนจบ"
"ครับคุณหนู แล้วคุณหนูจะกลับไปญี่ปุ่นอีกไหมครับ"
"ก็คงไปบ้างค่ะ แต่โยโกะ คงจะอยู่เมืองไทยเป็นการถาวรแล้วค่ะลุงชอบ"
"ครับคุณหนู"
แล้วโยโกะ ก็ชวนลุงชอบคุย เรื่องต่าง ๆ เรื่อยเปื่อย จนมาถึงบ้าน
"อืมม ..ถึงสักที กรุงเทพ ฯ สุดยอดจริง ๆ เรื่องรถติด ไม่เคยเปลี่ยน"
เมื่อมาถึงบ้าน..
"มาแล้วหรือลูกสาวแม่"
"ค่ะแม่ หวัดดีค่า คิดถึงจังเลย ..ฟ้อด! ฟ้อด!"
โยโกะพูด พร้อมเดินเข้าไปกอดแม่ หอมแก้มซ้ายทีขวาที
"จ่ะปากหวาน เดินทางมาเหนื่อย ๆ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมลูก"
"ไม่ค่ะ ขอบคุณค่ะแม่"
"แต่แม่ให้ป้านิ่ม ทำของชอบลูกไว้นะจ๊ะ"
"ขอบคุณค่าา แม่รู้ใจลูกที่สุดเลยค่ะ"
"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จะได้สดชื่น แล้วลงมาทานข้าวกันจ่ะ"
"แล้วคุณพ่อล่ะคะ"
"เดี๋ยวก็คงรีบกลับมาจ่ะ ก็รู้นี่ว่าลูกสาวตัวแสบกลับมา"
"ค่าา..หนูไปอาบน้ำก่อนนะคะแม่ "
"จ่ะลูก"
นาน ๆ ทีที่เรา พ่อแม่ลูก จะได้อยู่พร้อมหน้า เพราะพ่อจะเดินทางบ่อย และแม่ก็จะตามพ่อไปด้วยทุกที่ ห่างกันไม่ได้หรอกค่ะคู่นี้ หวานกันไม่เคยเปลี่ยน [เอ๊ะ!! หรือว่าแม่ตามควบคุมพ่อ กลัวพ่อจะนอกลู่นอกทางก็ไม่รู้สินะ]
หลังจากที่โยโกะ จัดการกิจส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว ก็เผลองีบหลับไป
"ก๊อก! ๆๆ" เสียงเคาะประตู ทำให้โยโกะ สะดุ้งตื่น
"คุณหนูขา ลงมาทานข้าวค่ะ คุณพ่อคุณแม่ รออยู่"
"อือ ๆ ค่าา " ตอบไปทั้งที่งัวเงียอยู่
โยโกะเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร เห็นพ่อกับแม่นั่งคุยกันอยู่ เธอยิ้มและรีบเดินไปกอดพ่อ
"คิดถึง โอโทซังจังเลยค่ะ" [โอโทซัง แปลว่า พ่อ]
"เจ้าตัวแสบขี้อ้อน"
พ่อเป็นคนญี่ปุ่นที่พูดภาษาไทยได้เก่ง และชัดถ้อยชัดคำมาก คงเพราะแม่สอนมาดี
แต่คุณพ่อก็พูดได้หลายภาษาค่ะ รู้แล้วว่าโยะโกะเก่งเหมือนใคร เหมือนพ่อนี่เอง เพราะโยโกะก็พูดได้ตั้ง 5 ภาษาแน่ะ ไทย อังกฤษ ญี่ปุ่น จีน และเกาหลี
"กินข้าวได้แล้ว พ่อลูก จะกอดกันอีกนานไหม"
"เห็นไหมคะพ่อ แม่หึงพ่ออีกแล้ว ฮ่า ๆๆ"
"ทะเล้น เดี๋ยวเถอะเรา"
"ลูกล้อเล่นค่าา"
บนโต๊ะอาหารของวันนี้ เต็มไปด้วยความสุขอันเหลือล้น โยโกะดีใจที่ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าบ้าง
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เราสามคน พ่อ แม่ ลูก ก็มานั่งพูดคุยกันที่ริมสระน้ำ และตอนนี้ก็เกือบจะทุ่มแล้ว
คุยกันไปสักพัก ก็รู้เลยว่าโยโกะต้องอยู่เมืองไทยคนเดียวอีกแล้ว เพราะพ่อกับแม่ต้องไปดูงานในประเทศต่าง ๆ ที่เปิดสาขาไว้ น่าจะไปหลายเดือนอยู่ทีเดียว นี่เป็นเรื่องปกติ และกลายเป็นความเคยชินของโยโกะไปแล้ว
"แล้วพ่อกับแม่จะเดินทางไปพรุ่งนี้เลยหรือคะ ทำไมเร็วจังเลย ลูกสาวเพิ่งจะกลับมาได้เจอหน้า ยังไม่หายคิดถึงเลยนะคะ"
"ที่จริงพ่อกับแม่จะเดินทางไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วล่ะจ่ะ รอลูกกลับมาก่อน"
"ค่ะ ลูกเข้าใจค่ะ ช่วงพ่อกับแม่ไม่อยู่ลูกขอเที่ยว และพักผ่อนนะคะ"
"จ่ะ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วย"
"สบายมากค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"
หลังจากคุยกับพ่อแม่ และบอกลาท่านทั้งสองแล้ว เพราะท่านต้องเดินทางแต่เช้ามืด ตอนนั้นโยโกะคงยังนอนไม่ตื่นเลย
เช้าวันใหม่.....
โยโกะ ตื่นสายแล้ว และกว่าจะอาบน้ำ แต่งตัวลงมาข้างล่างได้ก็เกือบเที่ยงแล้ว
"คุณหนู ทานอะไรก่อนไหมคะ ป้าเตรียมไว้แล้ว"
"ไม่ดีกว่าค่ะ โยโกะจะออกไปข้างนอก ไปหาเพื่อนค่ะ เดี๋ยวไปทานข้างนอกก็ได้นะคะ"
"ให้ลุงชอบไปส่งนะคะคุณหนู"
"ไม่ต้องค่ะ โยโกะขับเองดีกว่าค่ะ"
"แต่คุณหนูคะ คุณหนูยังไม่รู้จักเส้นทางเท่าไหร่ มีถนนตัดใหม่เยอะแยะนะคะ ให้ลุงชอบไปส่งดีกว่าค่ะ"
"สบายมากค่ะ เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีทันสมัย จะไปไหนก็สะดวกค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ขนาดอยู่เมืองนอกคนเดียวยังได้เลย นี่เมืองไทยบ้านเราเองนะคะ"
โยโกะพูด แล้วส่งยิ้มหวานให้ป้านิ่ม
"งั้นคุณหนู ต้องเอาแซนวิชด์ไปทานในรถนะคะ และถ้ามีอะไรคุณหนูต้องโทรมาหาป้านะคะ"
"ค่ะป้านิ่ม ขอบคุณนะคะ โยโกะไปล่ะค่ะ"
จากนั้น โยโกะขับรถคันหรูออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปหาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่จะเจอหรือเปล่านั้น โยโกะยังไม่แน่ใจ เพราะเคยไปคอนโดพวกมันนานหลายปีแล้วตอนที่เรียนอยู่ม.4 หวังว่าพวกมันยังอยู่ที่เดิมนะ โยโกะภาวนาในใจ
ขับรถมาได้สักพัก และในขณะที่ขับรถอยู่ อยู่ ๆ คันข้างหน้าก็เบรคกะทันหัน ซึ่งตอนนั้น โยโกะกำลังสาละวนกับการค้นหาตำแหน่งจีพีเอสเพื่อให้นำทาง เลยแตะเบรคไม่ทัน ดันไปชนท้ายคันหน้าเข้าอย่างจัง
"โครม!!!"
ดีนะที่โยโกะคาดเข็มขัดนิรภัย ไม่อย่างนั้น คงหัวแตกโนกันบ้าง โยโกะเปิดประตูรถออกมาดูด้วยความโมโห
"นี่ลงมาเดี๋ยวนี้นะ ขับรถยังไงเนี้ย!"
โยโกะแว้ดใส่ทันที แล้วเดินไปเคาะกระจกตรงคนขับ
"ปึง ๆๆ"
"ลงมาเดี๋ยวนี้นะ"
ภายในรถอีกคัน
"ไอ้กัส ไอ้โซ่มึงไม่ต้อง เดี๋ยวกูลงไปเอง" คอสโม่บอกลูกน้อง
แล้วคอสโม่ก็เปิดประตูลงไป ภาพที่เห็นคือ ผู้หญิงร่างบาง ๆ หน้าตาสวย และน่ารัก ตากลมโต น่าฟัดชิปหาย!!! กำลังยืนโวยวายอยู่
"ลงมาได้สักที ขับรถยังไงไม่ทราบ เบรคกะทันหันแบบนี้"
"เมื่อสักครู่ มีมอเตอร์ไซด์มาตัดหน้า คนของผมเลยต้องเบรคกะทันหัน ต้องขอโทษด้วยครับ เอาเป็นว่าผมรับผิดชอบทุกอย่าง เท่าไหร่?"
"อะไรนะ" โยโกะทำท่า งงๆ
"ผมถามว่า ต้องการเท่าไหร่?"
ไอ้บ้านี่ ท่าทางกวนส้นตรีนมาก ใครอยากได้เงินกัน โยโกะคิดในใจ และจ้องหน้าเขาคนนั้นเขม็ง
"ฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณ จะบ้าหรือไง คุณทำให้ฉันเสียเวลา เดี๋ยวฉันจะเรียกประกันเอง"
"ผมก็เสียเวลาเหมือนกันครับ ไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นหรอกครับคุณ"
ไอ้ผู้ชายบ้าบอ หน้าตาก็ดี แต่งตัวก็ดี แต่การพูดจาไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย ตอนแรกก็เข้าใจได้ว่ามีรถวิ่งตัดหน้า แต่ไอ้ที่จะเอาเงินฟาดหัว คือยังไง ไม่เข้าใจ เกลียดคนแบบนี้จริง ๆ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ยังจะมีหน้ามาบอกว่าเสียเวลาอีก
หลังจากเรียกประกันเรียบร้อยแล้ว
"นี่นามบัตรผม เก็บไว้ เผื่อว่าคุณคิดได้ว่ามีค่าใช้จ่ายที่คุณต้องการ"
"เก็บไว้เถอะ ไม่อยากรู้จัก และก็ไม่ต้องการ หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก คิดว่าวันนี้ฉันโชคไม่ดีที่เจอคุณ"
พูดจบ โยโกะก็สบัดบ๊อบขึ้นรถ และขับออกไปทันที
“ผู้หญิงอะไรวะ ปากดี อย่างงี้มันน่าจะจับจูบซะให้เข็ด”
คอสโม่พึมพำ และผมมองตามรถที่ขับออกไป และกลับไปขึ้นรถ
...............
พระนาง เจอกันแล้ว แต่ ๆ เหมือนจะเป็นคู่กัดกันมากกว่านะ
- ผู้เขียน
