“ขอบคุณป้าเหมือนกันครับ ฝากหน่อยนะครับถ้านานก็อย่าบ่นนะ ผมกลัวเขามาแล้วไม่ได้โทรศัพท์กลับไป ไม่อยากให้เขาต้องเหนื่อยกลับไปกลับมา...คนนี้คนสำคัญของผม”
“...”
“คุณ ไม่เข้าไปหาของล่ะครับ”
ขวับ!
ฉันหันไปมองตามเสียงของพี่รปภ. ด้วยความตกใจ พี่เขารออยู่ข้างหน้าลิฟท์ซึ่งไกลพอสมควรเพราะไกลเลยตะโกนเข้ามาเสียงดังซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าคนข้างในห้องประชุมจะได้ยินไหม
“เอ่อ ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับเบา ๆ รีบพยักหน้ารับพี่รปภ. แกจะได้ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาอีกแล้วก็รีบหันไปมองทางเดิม
“...”
“...” ฉันแค่จะมองทางเดิมแล้วหาที่หลบแต่ไม่คิดว่าหันกลับมาแล้วจะเจอเขายืนอยู่ตรงหน้า
จะทำยังไงดีซาเนียร์...
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะคุณ” เขายืนมองฉันส่วนป้าแม่บ้านที่คุยกับเขายืนอยู่ด้านหลังเอ่ยถามขึ้นมาและแน่นอนว่าในมือป้ามีโทรศัพท์ฉันกับเงินแบงค์พันอีกหลายใบ
นั่นคือค่าโอทีที่ให้ป้าพิเศษเหรอ? เยอะนะคะไม่น่าจะต่ำกว่า 3-4 พันเลย
