“ซาเนียร์...พี่ไม่ได้อยากทำให้เนียร์โกรธเลยรู้ไหมครับ แต่ถ้าเนียร์จะยอมลดอคติดูบ้างพี่ว่าเนียร์รู้ว่าพี่ทำทุกอย่างเพราะอะไร”
“ฉันไม่รู้หรอก ไม่ได้อยากรู้เรื่องอะไรของนาย”
“หึ ๆๆ โอเคไม่เป็นไร ถ้างั้นพี่กลับดีกว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก ส่วนเรื่องแม่ ไม่ต้องห้ามเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ เงินพี่พี่จะให้ใครก็เรื่องของพี่”
“ลูคัส! ไหนบอกจะเลิกกวนประสาทไง!”
“กวนอะไรแค่บอกว่ามันเรื่องส่วนตัวของพี่แค่นั้นเอง อยู่เฉย ๆ เถอะ...เอาไว้น้องเนียร์เป็นเมียพี่เมื่อไหร่ค่อยมายุ่งเรื่องเงินของพี่นะคะ”
OoO!!!
ไอ้...ไอ้บ้า!
ฉันได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองเขาที่พูดจบก็เดินล้วงกระเป๋าออกไปจากคอนโดอยู่คนเดียว
ไอ้บ้าลูคัส ไอ้ซาตานกวนประสาท ไอ้ #*&%^$#!@~&!!!
ฉันนั่งด่าเขาในใจ หงุดหงิดโมโหแต่เป็นอาการโมโหที่อยู่ ๆ ก็ยิ้มออกมา
ยิ้มทำบ้าอะไรซาเนียร์! โดนคนเลวแบบนั้นกวนประสาทแกจะยิ้มเพื่ออะไร!
“อย
