ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...ไอ้แม็คเวร
ติ๊ด!
“อืม”
(อยู่ไหน ไม่โผล่หัวมาสองอาทิตย์แล้วนะไอ้ห่า)
“อ่าส์~ โทษทีว่ะ เมียกูไม่ให้ลุกจากเตียง”
เพี๊ยะ!
ฉันที่นอนอยู่ข้าง ๆ ฟาดอกเขาไปหนึ่งดอกจนมือชาแต่ลูคัสยังมีหน้ายิ้มกะล่อนใส่
(ขี้โม้ฉิบหาย เมียไม่ให้ลุกจากเตียงหรือมึงนั่งคุกเข่าอ้อนเขาเช้าเย็นกันแน่ไอ้ควาย)
“หึ ๆๆ เสือก วันหลังแล้วกันวันนี้ไปไม่ไหวว่ะ”
(หนัก?)
“ก็บอกว่าเมียกูไม่ให้ลุกจากเตียงไงวะ”
“ลูคัส!” ฉันถลึงตากำราบเขาเบา ๆ ไม่กล้าเสียงดังกลัวพี่แม็คเวลเพื่อนเขาได้ยิน
(หึ ๆๆ มึงเป็นผู้ป่วยติดเตียงเหรอวะ)
“กวนตีน แค่นี้แหละกูจะนอนกอดซาเนียร์ต่อ” -///- ไม่ต้องบอกเพื่อนก็ได้มั้งไอ้บ้า แล้วดูสิพูดจบก็หันมากอดฉันจริง ๆ ตวัดขากอดจนแน่นด้วยไอ้นั่นที่เพิ่งสงบได้ไม่นานก็บดสะโพกฉันเต็ม ๆ
(เออ กอดเถอะ ดีใจด้วยแล้วกันมึงจะได้พักตับสักที) นี่คนรอบข้างเขารู้กันสินะคะว่าลูคัสดื่มเหล้าหนัก พ่อคนค
