“อื้อ...อลันคะ” เสียงหวานครางไม่เป็นศัพท์ขึ้นในจังหวะที่เขาพยายามจะปลดกระดุมชุดนอนของเธอออกไปจากตัวอย่างเชื่องช้าราวกับจะตราตรึงทุกๆ วินาทีให้อยู่กับตัวเองให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก็ไม่ผิด
และเพราะเสียงเรียกนั้นมันทำให้คนถูกเรียกชะงักค้างก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้กดแนบริมฝีปากลงมาอีกครั้งพร้อมๆ กับคำขอร้องที่เธอเองก็คาดไม่ถึง..
“ให้ผมรักคุณนะครับโรส...ผมทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว..” อลันอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนอีกฝ่ายเริ่มชักจะใจอ่อน เพราะหากเขาทำแค่พูดบางทีเธออาจจะพอดึงสติกลับมาเพื่อคัดค้านเขาได้บ้าง หากแต่นี่เขากลับพูดพร้อมทั้งจรดริมฝีปากแนบชิดกลับลงมาอีกครั้ง ความอ่อนโยนของมันพาลทำให้หัวใจสับสนเหลือเกินในยามนี้
“อลันคะ...!”
ขวัญชีวาสั่นสะท้านหนักไปทั่วทั้งร่างยามเมื่อถูกลิ้นร้อนชื่นดูดกลืนเรียวปากของตัวเองก่อนจะย้ายทิศทางไปยังลำคอขบเม้มสร้างรอยตีตรา
