“ไม่เจอกันตั้งหลายปีลืมกันไปแล้วหรือยังไงกันครับโรส” เขายังมีหน้ามาตั้งคำถามบ้าบอใส่กัน ในขณะที่เธอกำลังใกล้จะหมดความอดทนอดกลั้นเต็มที
“เราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อนอย่างงั้นหรือคะ ดิฉันไม่เห็นจะจำได้เลยสักนิด!” เธอว่าเข้าให้ก่อนจะพยายามสะบัดหนีแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อยกันไปง่ายๆ เพราะยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งบีบรัดต้นแขนกันแรงมากขึ้นเพื่อสยบให้เธอหยุดพยศใส่กัน
“อย่าพยายามเลยครับ ผมรู้ดีกว่าใครๆ ว่าคุณจำผมได้ และผมเองก็จำคุณได้เช่นกัน” รู้แล้วยังจะมาเซ้าซี้อยู่ได้ คนอะไรหน้าด้านเกินทน เขาทำราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเป็นเรื่องเล็กน้อยที่เธอจะอภัยให้กันได้เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านพ้นไป ต่างจากเธอที่ยิ่งนานวันก็ยิ่งเกลียดคนๆ นี้ เกลียดจนไม่อยากจะพบเจอกันอีก
“มีเท่านี้ใช่ไหมคะสิ่งที่คุณต้องการจะพูด ถ้าใช่ก็กรุณาปล่อย! อย่าเอามือสกปรกของคุณมาจับตัวฉัน!” ห
