“ขะ...ขวัญขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะพี่เอก!” และก็เป็นขวัญชีวาที่ตั้งสติได้ก่อนใครหญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะทำทีท่าว่าจะเดินหนีออกมาแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเดินไปไหนต้นแขนเรียวเล็กของเธอกลับถูกผู้มาเยือนใหม่คว้ามันเอาไว้เข้าซะก่อน สองสายตาปะทะกันอยู่ชั่วครู่ก่อนเขาที่ตั้งสติได้ก่อนจะเป็นคนเอ่ยขึ้นคนแรก..
“ให้เกียรติผมได้เลี้ยงข้าวคุณสักมื้อเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำให้คุณต้องรอนานนะครับ” นั่นอาจจะฟังดูเหมือนเป็นคำเชิญชวนที่เรียบง่ายแต่ทว่าขวัญชีวากลับไม่คิดเช่นนั้นเลยสักนิดเพราะเขาเล่นบีบต้นแขนของเธอเสียเต็มแรงราวกับกำลังบังคับกันทางอ้อมเพื่อให้เธอยอมทำตามไม่มีผิด
“ฉันมีงานที่ต้องรีบกลับไปสะสางให้เสร็จ! เกรงว่าคงไม่มีเวลาว่างมานั่งให้คุณเลี้ยงข้าวหรอกค่ะ! อีกอย่างฉันมีปัญญาเลี้ยงตัวเองได้ คงไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเลี้ยง! หวังว่าคำตอบนี้มันจะชัดเจนและทำให้คุณยอ
