“ใครหลบหน้านายกัน ฉันจะกลับบ้าน” ไพลินบ่ายเบี่ยง สายตาของเธอเลิ่กลั่กมากจนเสือมองออกในครั้งเดียว
ริมฝีปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวที่กำลังถอยหลังหนีเขาจนกระทั่งแผ่นหลังชิดกับต้นไม้
“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“ถอยออกไปเลยนะ” ไพลินพยายามจะหาทางหนี แต่เขาก็รู้ทันรีบดักเธอเอาไว้ทุกทาง ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้จนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“จะคุยไหม”
“คุยก็ได้ ออกไปห่างๆหน่อยสิ”
“ยอมคุยตั้งแต่แรกก็จบ” เสือยอมถอยใบหน้าออกห่างออกมาเล็กน้อย แต่ยังคงปิดทางหนีของเธอเอาไว้
“คืนดีกันนะ”
“เอ่อ…”
“ให้เวลาคิดมาทั้งวันแล้ว ยังไม่พออีกเหรอ”
“ก็… คืนดีก็ได้” คำตอบที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ก็ชัดเจนมากพอที่คนตรงหน้าจะเข้าใจ ชายหนุ่มหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อได้รับคำตอบที่คาดหวังเอาไว้
“กลับไปคุยกันต่อที่บ้านเถอะ” มือหนาวางลงบนศีรษะของคนตรงหน้าก่อนจะขยี้เบาๆ ไพลินร
