“อ้าว จะรีบไปไหนกันเหรอคะ พี่สายพิณ หนูไพลิน” ในที่สุดคนที่ไพลินไม่อยากจะเจอหน้าก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาเธอกับแม่จนได้ มิหนำซ้ำยังพาลูกน้องของตัวเองติดตามมาด้วยอีก
“พอดีว่าจะกลับไปพักแล้วจ้ะ”
“แล้วแบบนี้คุณเดชาไม่เสียหน้าแย่เลยเหรอคะ ทั้งเมียทั้งลูกหนีกลับไปพักกันหมดแบบนี้”
“น้าเพชรไม่ต้องเสนอตัวมาคิดแทนหรอกค่ะ คุณพ่อไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล” ไพลินตอกกลับด้วยความโมโห
“นี่ ไพลิน น้าอุตส่าห์คุยด้วยดีๆนะ” สร้อยเพชรที่ไม่ชอบไพลินมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก็ยิ่งเดือดดาลแต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้เพราะไม่ต้องการถูกมองว่าเป็นคนไม่ดี
“แต่ไม่คุยน่าจะดีกว่านะคะ” ไพลินประคองสายพิณพร้อมกับแจ่มจันทร์และฝันหวานเลี่ยงออกมาจากสร้อยเพชรที่ยืนขวางทางอยู่
“ให้หนูจัดการไหมคะคุณเพชร” ต้นข้าวเสนอตัวขึ้น
“อยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่าให้ใครจับได้”
“ได้เลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มเยาะก่อนที่จะรีบสะกดรอยตามไพลินไปทันที
“แม่คะ หน
